Het Hanoi getoeter is nog niet gestart wanneer we om 5u30 een eerste oog opentrekken. Hanoi is ook deze morgen in mist gehuld. Inpakken en wegwezen is de boodschap.Een laatste hap in het ontbijtrestaurant en om 8u laten we met de bus de Hanoi Pan Pacific achter ons. De zon is ondertussen wakker en bij een 18 gr C is het genieten van een lekkere ochtendfriste.

Een trip van 3,5 uur wacht ons om in het Haiphonggebied Ha Long te bereiken.
Langs de 3 kilometer lange Mosaic Road verlaten we de stad. Ter gelegenheid van het duizendjarig bestaan van de stad Hanoi werden al deze mozaïeken aangebracht. Om 8u30 rijden we net buiten de stad over de grootse Red River. De snelweg (tolweg) die we op rijden ligt in de gulden driehoek Hanoi -Hai Phong -Ha Long Bay. We zien aan beide zijden van de snelweg bananenplantages, maar vooral uitgestrekte rijstvelden.

Om 9u45 rijden we voorbij de grootste zeehaven van het land Haiphong. We naderen met rasse schreden Ha Long Bay, maar vallen nog even stil bij een cutltuurparelboerderij (Pearl Implantation and Processing Factory Halong Pearl). We zien er hoe minutieus parelkernen in oesters ingebracht worden voor verdere ontwikkeling. Als je het volledige proces ziet om een parel tot juweel te kunnen verwerken dan mag een zeker prijskaartje geen verwondering meer wekken. Hopelijk worden de mensen die hier ingezet worden navenant betaald…

Om 11u15 krijgen we Ha Long Bay in zicht. Letterlijk vertaald: ‘de baai van de neerdalende draak’. De baai is omwille van zijn geologische eigenschappen en ongeëvenaarde natuur terecht UNESCO Werelderfgoed geworden. Het gebied is overigens welvarend omdat het strategisch gelegen is op de handelsroute met China, omdat het zeer grote steenkoolvoorraden heeft en uiteraard omdat het een absolute toeristische trekpleister is.

We laten Ha Long Bay city links liggen en draaien rechts de brug op die ons naar Tuan Chau, Halong Island, brengt. Om een of andere gekke reden rijden we hier een enorme King Kong voorbij… Kitsch voor de toerist zullen we het noemen.
Aan de cruisekade van Paradise Cruises ligt onze Paradise Elegance te wachten, ons drijvend hotel voor één nacht. Voor het eerst zien we een wolkenloze blauwe lucht. Een zacht briesje zorgt voor een zomersausje op het gerecht.

Pal op de middag gaan we op romantische wijze aan boord, door bloemblaadjes besprenkeld. We checken in en vinden een prachtige ruime kajuit met o.a. een superkingsize uitnodigend bed. We gaan meteen lunchen en ‘voelen’ voor het eerst het fantastische decor van deze baai. Voelen inderdaad, want deze magische plek geeft instant kippenvel. We zien een uitgestrekte smaragdgroene tot turquoise zee kwistig bezaaid met groene kalkstenen eilanden en karstpieken die uit het water rijzen als stille wachters. Onze Elegance beweegt zich zachtjes tussen al dat moois en biedt telkens weer totaal andere en steeds verrassende perspectieven. Zo mooi!!!

Om 16u varen we met kleine platbodempjes naar een grotdoorgang die ons toegang biedt tot een natuurlijik groen amfitheater, met onszelf dobberend op de turquoise parterre. Magic!!! Stilte en natuur…. een wonderlijke combinatie. Iemand ergens in een ander bootje test jodelend de akoestiek. Hét sein voor François in ons bootje om out of the blue met zijn baritonstem en met de omliggende rotsen als akoestisch klankpaneel een schitterend lied aan te heffen. Het grijpt ons op de meest verheven manier bij de keel. Magic …. alweer! Wanneer hij ook nog ‘oh what a beatuful morning’ brengt is Bibi gesmolten, uitgeteld door de mystiek van het moment. François krijgt zelfs in ons weinig stabiele bootje een staande ovatie. Onvergetelijk!

Om 17u15 zijn we terug aan boord. Ik vind mijn schat terug die de stabiliteit van de Elegance verkoos boven de platbodem. We genieten van het ‘happy hour’ met muziek en zang.

Bij het diner zitten we o.m. samen met iemand die de neef blijkt te zijn van Wouter Van Zundert’, een DEME’er die 15 jaar geleden in de Oostenrijkse Alpen in een lawine terechtkwam en overleed. Deze man zag het allemaal gebeuren maar bleef ongedeerd. Hij was aanwezig op de begrafenis, waar ik voor Wouter heb gesproken namens DEME. Kleine wereld!!!

Om 22u gaan de boeken, en vooral onze ogen, dicht. De nacht brengt energie.

Geschreven door Hubertengratienne.op.avontuur