Om 7u gaat het gordijn open. We schudden de laatste zweem van jet lag van ons af en genieten van de oranjegele gloed waarmee de zon ons aan de verre einder begroet. Een zwakke wolkenband rust voorlopig op de horizon. Daar maakt Laura ongetwijfeld in de kortste keren komaf mee.

Inpakken en wegwezen wordt het vandaag, maar eerst nemen we in La Hacienda nog een laatste voorraad calorieën op. We staan sterk om de aanval op Valladolid in te zetten. We hebben 1839 km op de teller staan.

Kort voor tienen gooien we een laatste blik over dit Ocean Maya paradijs en exact om 10u start Hugo onze Dodge, goed gepakt en gezakt. Zijn gezondheid heeft blijkbaar door de airco een kleine knauw gekregen, maar tussen het hoesten en snotteren houdt Hugo zich sterk.
We rijden een kwartiertje op de 307 en gaan dan rechtsaf de expressweg 105D op. Het verkeer is duidelijk veel rustiger dan de vorige dagen en wanneer we de expressweg op rijden lijken we helemaal alleen op de wereld te zijn. We houden ons klaar om het eerste ticket op te nemen op deze tolweg. Wanneer we de tolpost bereiken blijkt het heel eenvoudig te zijn: “No tickets. Pase”.... De ticketjes zijn op. Benieuwd of het bij het vervolg even simpel blijft....

Deze weg blijkt heel recent heraangelegd, dwars door het regenwoud. Bij de kruising naar de 180D loopt het heel even fout en hebben we wat extra lussen nodig om terug op het rechte pad te geraken. Zelfs zonder ticket verloopt daaropvolgend de peaje vlot. Blijkt wel dat we de Pesos cash moeten betalen. Even rekening mee houden voor het vervolg.

Vreemde toestand om 11u15! Onze uurwerken draaien een uur achteruit! Qué pasa??? We zijn blijkbaar in een andere tijdzone beland. Huppekee, we zitten op -7 tegenover Europa.
Een half uur later begrijpen we plots waarom we een uurtje extra hebben gekregen: een Zwitserse dame staat wild te zwaaien op de pechstrook. Het koppel is zonder brandstof gevallen... Volgende pompstation 27 km verder. We twijfelen heel even of we zullen stoppen. Wordt immers afgeraden in deze streken. Chauffeur Hugo doet het toch – good for himl!! – en zo kunnen we deze mensen toch ietwat helpen nadat we een motard hebben laten stoppen. Hij is bereid voor hen een bidon benzine te halen. Als alles goed loopt hebben ze binnen een goed uur een jerrycan met 5 liter brandstof. We zetten onze weg verder en kruisen onze vingers voor dit onfortuinlijke koppel uit Luzerne.

Om 11u30 bereiken we Valladolid. We blijken in een kleurrijke stad terecht te komen. Geen huis zonder een gekleurde façade. We zien ze in alle mogelijke pasteltinten. De stad blijkt in ruitbouw gestructureerd te zijn. Kaarsrechte weliswaar smalle eenrichtingsstraten. De straten hebben geen namen maar nummers. Eenvoudig en... vooral zeer controleerbaar. Zo dachten de conquistadores er over.

We bereiken snel onze nieuwe verblijfplaats voor vijf nachten: Posada San Juan. De ontvangst is alweer hartelijk. Het hotel blijkt uit twee gebouwen te bestaan, op loopafstand van elkaar. Wij komen terecht in het gebouw dat heel rustig aan de Plaza San Juan is gelegen. Een oase, zo blijkt. Ook onze Dodge krijgt een veilig plaatsje tussen het aanpalende groen van het hotel.

De hotelbedienden ontfermen zich meteen over onze bagage. ‘No se preocupen’: we hoeven ons geen zorgen te maken. Welaan dan, laten we Valladolid verkennen! We naderen de klok van 13u. We steken de Parque San Juan over en laten zo ons hotel achter ons. Via Calle 40 bereiken we de Plaza Mayor, waar we in de schaduw van de kathedraal San Gervasio eerst met een Mexicaanse hap een fond leggen. Dat doen we in de binnentuin van het knappe restaurant El Atrio aan de Plaza Mayor. We klinken op wat nog komen moet.

Om 14u zetten we de échte verkenning in van wat ze hier noemen de Capital del oriente Maya. Deze stad werd in 1545 gesticht door conquistador Franciso de Montejo en werd door hem genoemd naar de toenmalige hoofdstad van Spanje Valladolid. De bestaande Maya-stad Zaci-Val werd afgebroken en de stenen werden door de Spanjaarden als bouwmateriaal gebruikt. Het is na Merida en Campeche de derde grootste stad van Yucatan en heeft vandaag zo’n 50.000 inwoners. Toch voelt Valladolid in zijn kern eerder klein en gezellig aan. De koloniale stijl is prominent aanwezig maar ook het groen heeft zijn plaats. Met o.m. de Peruaanse stad Cuzco in het achterhoofd hebben we een déjà-vu. De zon klopt ongenadig op onze hoofden – wat moet dat hier zijn in de zomermaanden!!! – maar het is in deze stad toch aangenaam toeven.

We dwarsen het mooi en symmetrisch aangelegde Parque Francisco Canton. We groeten daarbij het standbeeld van La Mestiza (de kleurrijke dame met de kruik), dat oorspronkelijk werd gebouwd in 1925, maar werd vervangen door de huidige kopie in traditionele kleuren.

We zoeken verbinding met zowat de enige schuine dwarsstraat in deze stad: de Calzada de los Frailes. Een naam dus en geen nummer... Dé uitzondering die de regel bevestigt. In de rustige Calzada slenteren we voorbij kleine winkeltjes met lokale snuisterijen, caféetjes en restaurantjes. Enkele huizen zijn nog kleurrijk met plastic bloemen versierd. Blijkt een restant van halloween te zijn.... Net voor we het Parque Sisal bereiken horen we zowaar kerstmuziek... Ze blijven hier blijkbaar graag ietwat in de tijd hangen. De kerstmuziek weerklinkt boven de Paseo Navideño Flores. We kunnen er op verhoog stappen over en rond een groot en zeer goed onderhouden bloementapijt. We bezoeken de Floraliën van Yucatán. Muy especial! Zeker met die kerstmuziek bij een temperatuur van dik boven de 30°C.`

We stappen door naar het Parque Sisal, een enorme groene ruimte die beheerst wordt door de Convento de San Bernardino de Siena. De eerste fase van de bekering van de Maya’s werd vanuit dit klooster e hoofdkwartier van de franciscanen geleid. We staan hier voor een van de oudste en meest belangrijke koloniale gebouwen van Yucatán, opgericht in 1552.

We keren op onze stappen terug langs de Calzada en pikken onderweg een helado artesanal in rollo mee in het ijstentje Maa...! Que Rollo. Opgerold ijs.....zomaar voor je neus. Je acht het niet voor mogelijk. En lekker!!!!

We stappen weer het centrale Parque Canton voorbij en stappen via de Calle 40 tot aan het Parque Santa Ana, geflankeerd, uiteraard, door de Igesia Santa Ana. Voor ons is niets anders dan de verbinding naar de cenote Zaci, de eerste cenote (grondwaterpoel) die we willen bezoeken. Niet echt een succes, want gesloten wegens verbouwingswerken. We blijven nog even op onze honger.

Rest er ons nog om rustig terug richting ons hotel te slenteren. We stoppen nog heel even bij de Casa de los Venados. Niets speciaal op het eerste gezicht, maar blijkbaar schuilt achter deze gevel een indrukwekkend ‘museo de arte popular mexicano’ (meer dan 3000 stuks over een oppervlakte van 1700 m2). Het huis werd gerenoveerd en als museum ingericht door de eigenaars John en Dorianne Venator. Dit juweeltje van koloniale architectuur zullen we wellicht toch nog even moeten bezoeken op een later tijdstip.

Rond de klok van 17u vinden we onze oase San Juan terug, niet echter voordat Nadina, in een pauselijke opwelling over een rondslingerende kabel op het voetpad struikelt en besluit de Valladolidaanse grond te kussen. Een plechtig moment, maar eerder pijnlijk voor handen en knieën...

We besluiten de dag met een gezellig dinertje in het Mayarestaurant El Conato. De dag en de kous is daarmee af. We kunnen rustig in dromenland wegzinken.

Geschreven door Hubertengratienne.op.avontuur