Om 6u15 zijn we zo wakker dat we ons moeten inhouden of we gaan met de kippen mee kakelen. Dan maar het gordijn open om een zonnige dag te begroeten. We hopen op een herhaling van het zonnebad dat we gisteren over ons kregen.

Het ochtendritueel van de vorige dagen herhaalt zich en om 9u staat de goedlachse dame Catherine klaar om ons met haar Suzuki 4x4 – “it’s a bit messy” – terug naar boven te rijden richting Hadrian’s Wall. We zwaaien nog even naar The Bowes hotel. We hebben best genoten van wat dit kleine landelijke hotelletje (6 kamers) te bieden heeft. Het dorpje Barton Mill zijn we zo buiten. Het is niet meer dan ‘a charming dot in the countryside’.

Catherine neemt niet de geijkte weg naar boven. Ze gaat voor kleinere slingerende asfaltweggetjes en brengt ons op die manier tot bij een viewpoint waar we een schitterend zicht krijgen op het Romeinse Vindolanda Fort, dat gelegen is op de Stanegate route (Carlisle – Corbridge), ongeveer anderhalve kilometer verwijderd van de Muur. Deze unieke site hoort tot de beste in de UK en moet echt bezocht worden. Niet door ons vandaag... Wij hebben een andere missie, die ons tot in Brampton moet brengen.

Om 9u30 zet Catherine ons af op de Steel Rigg parking. Op die manier kunnen we onze tocht van gisteren naadloos laten aansluiten op de route die we vandaag stappen. Met weinig moeite – leve OS Maps – vinden we de eerste signpost naar Hadrian’s Wall Path en weg zijn we. We bevinden ons op 280 m hoogte en dat worden er binnen het half uur 345. Een zachte opwarming is ons vandaag inderdaad niet gegund. We klimmen in een ruw landschap in golvende bewegingen tot we het ‘hoogtepunt’ bereiken, gemerkt door wat gelijkt op een goed uit de kluiten gewassen witte grenspaal. Zijn tweelingbroer hebben we gisteren begroet toen we even de 330 m hoogte bereikten.

We staan op de Winshield Crags (crags zijn rotskliffen). Rondom ons hebben we een groots 360° zicht op de groene golvende omgeving. Het geheel baadt in de zon. We merken het nu al, we gaan opnieuw een glorieuze dag tegemoet, met zo mogelijk nog meer zon en een veel zachtere in ons gezicht waaiende westenwind.

Vanaf dit punt kan ons traject voor het restje van de dag enkel een dalende trend hebben. Geen onaangenaam gevoel! Desalniettemin blijkt algauw dat we nog flink wat letterlijke ups en downs te verwerken krijgen, met een prominent aanwezige Wall aan onze rechterzijde. Het brengt ons telkens weer in andere decors, het ene nog mooier dan het andere. We fotograferen ons te pletter terwijl we van het ene Milecastle naar de andere Turret stappen.
Kort voor elven bereiken we de Cawfields Quarry. We zien de limestone rotsen netjes afgelijnd weerspiegeld in het quarry-meer. Drinks en, nog belangrijker, toiletten hier: een zeldzame luxe op het HW-path!

We stappen zacht klimmend verder door wijds grasland, waar we na een kwartiertje de site van het Aesica Fort bereiken. We kunnen er dwars doorheen stappen want veel van de oude structuren is er niet meer te zien. Ook geen Wall zichtbaar in deze sectie. Heel even stappen we een klein bos door om in alweer een totaal ander landschap terecht te komen. We moeten over toch wel heel ferme heuvelruggen heen. Ergens onder onze voeten moet de Wall zich bevinden. De Ditch daarentegen is en blijft een overduidelijk kenmerk in het landschap. Een uurtje verder toont de Wall zich weer in al zijn onvolmaakte schoonheid. We blijven aan de zuidelijke kant stappen en zien vanuit de hoogte heel mooi de contouren van de vroegere Vallum. Langs de Wall blijven we stevige ups en downs verwerken tot we omstreeks 12u45 het meer van de Walltown Quarry bereiken. Alweer een mooie afwisseling in het landschap. De bijna wolkenloze lucht geeft het water een diepblauwe kleur. Heerlijk stappen hier op heel eventjes vlak terrein. Een picnictafel verleidt ons tot onze middagstop. A snack along the lake. Very nice indeed! We pikken een koffie mee uit de kleine shop dichtbij en genieten.

We stappen verder door velden en weiden op iets vlakker terrein met de Muur op onze rechterkant en bereiken het kleine dorpje Gilsland, een vroeger kuuroord. Gilsland voorbij bereiken we in het Willowfordgebied een kilometerslange Muurstrook met zeer duidelijk zichtbare Turrets, zelfs een klein Fort ook. Het geheel doorkruist een heerlijk stukje glooiend grasland. Net alsof ze de Wall hier op een Engelse pelouse zouden gebouwd hebben. We stappen een recent gebouwde brug over de Irthing rivier over en bereiken om 14u45 het zeer goed bewaarde Birdoswald Fort. Tijd voor een verfrissing hier, want de zon doet maar al te goed zijn werk.

We stappen verder door wijdse weilanden. We zien een site waar archaeologen met grote precisie opgravingen verrichten. De Wall speelt hier wat verstoppertje. Soms helemaal verdwenen. Soms plotseling in een korte stretch opduikend. Soms enkel een Turret. Het is best aangenaam stappen hier op het zo goed als vlakke grasland. Rond de klok van 16u, en met 20 km op onze Garmin stappen we door het kleine Combcrag bosje en bereiken op die manier de asfaltweg naar Banks. Het eindpunt van onze ‘grande finale’ is in zicht. We stappen nog een half uurtje verder en gooien onze rugzakken af op Pike Hill bij de parking van de Signal Tower. Alles is volbracht!

Een taxi pikt ons op en brengt ons een vijftal km verder naar ons Howard Arms hotel in hartje Brampton. Blijkt een gezellig pubhotel te zijn. Overigens zijn alle hotels die we tijdens deze trip meegemaakt hebben dit soort pubhotels. Die hebben iets Brits charmants en ademen pure gezelligheid uit. Op deze late donderdagmiddag bruist het hier van het leven, zowel op het terras voor als binnenin de pub. We brengen onze koffers, die ook nu perfect door de organisatie Hadrian’s Wall Holidays hier zijn afgeleverd, op onze niet al te grote maar toffe kamer en duiken terug de pub in voor een Prosecco rosé sparkling stonde. Twee frisse glazen met een aardbei erin en daar de rosé op.... Het smaakt superheerlijk. We klinken op de lange tocht die we langs Hadrian’s Wall tot een goed einde hebben gebracht.

We hebben over de drie dagen waarin we drie secties van Hadrian’s Wall verkend hebben een goeie 60 km gestapt en daar een heel goed gevoel aan overgehouden. Over het gehele traject hebben we, buiten of binnen, enkel uiterst vriendelijke mensen ontmoet. De Britten hebben ons gecharmeerd. Ze hebben ons met het typisch Britse weer geconfronteerd, maar ook gul de zon over ons gestrooid. We beseffen dat we slechts een klein stukje van de British scenery meegemaakt hebben, maar weten tegelijk dat de Uk op dat vlak nog zoooooveel meer te bieden heeft.

Als je deze overpeinzingen mag doen op het einde van een trip dan smaakt een sprankelende rosé nog zoveel beter!

We verlaten onze tafel in de pub niet meer. We trekken de lijn door naar dinner. En waarom als afsluiter dan niet even de o zo Britse fish and chips proberen... Smaakt heerlijk. Geen haute cuisine, maar gewoon wat het moet zijn.

Om 21u zijn we op de kamer. Ik probeer dit verslag nog te schrijven, maar.... mijn oogleden vallen over mijn vingers heen. Ik kan de toetsen op mijn laptop niet meer zien..... Boeken toe dan maar en nog een laatste keer keizer Hadrianus in ons hoofd laten spoken.

Morgen reizen we eerst met de trein terug naar Newcastle. Daarna het vliegtuig op naar Amsterdam. Vervolgens de trein over Antwerpen naar Sint-Niklaas.

Geschreven door Hubertengratienne.op.avontuur