We hebben er een verkwikkende nacht op zitten wanneer we om 7u15 het gordijn van onze kamer 406 openschuiven. Geen wolken in zicht voorlopig. Wel een frisse 12°C. Onze eerste en bij nader inzien enige afspraak van de dag situeert zich rond de klok van half tien. We gaan dus doorheen het ochtendritueel in stressless modus.

Rond 8u zoeken we de ontbijtzaal op. Een algemene blik op een meer dan behoorlijk ontbijtbuffet opent definitief onze maag. We vinden de rest van ons gezelschap achteraan diep in de zaal. We schuiven vrolijk bij. Gezellig keuvelend leggen we de fond voor de dag.

Om 9u30 wacht onze Nederlandse gids Bertus ons op in de lounge. Een toffe gast, zo te zien. Het zal verder blijken dat hij naast tof ook nog eens zeer onderlegd is. Granada en zijn broekzak zijn één. Elk detail kent hij van deze stad, deze streek, dit land, zijn geschiedenis en cultuur.

Bertus brengt ons meteen tot bij de Puerta de Elvira – de boog van Elvira – die in de tijd van de Moren de belangrijkste van de dertien toegangen was tot de stad. De poort kreeg de naam ‘Elvira’ omdat de weg vanuit Medina Elvira hier toekwam. Bertus slaagt er hier in ons in 7 minuten tijd het volledige Moorse hoofdstuk van deze stad en dit gebied in de soep te doen. Sterke synthese!!

Het koninkrijk Granada was een Moors koninkrijk dat van 1238 tot 1492 het zuiden van het huidige Spanje besloeg. Deze regio was in 711 door de Moren, via Gibraltar komende uit Noord-Afrika, veroverd op de West-Goten en het zou eerst deel uitmaken van het emiraat Córdoba dat in 929 tot kalifaat Córdoba werd verheven. Na het ineenstorten van het kalifaat werd de Taifa (emiraat) Granada gesticht in 1013 totdat het in 1091 door de Almoraviden werd veroverd en in 1154 door de Almohaden. Na het vertrek van deze laatsten werd Granada weer onafhankelijk en in 1238 werd het koninkrijk Granada gesticht door sultan Nasr Ibn Al Achmad. De hoofdstad was de gelijknamige stad Granada (Garnata Medina), waar we ons nu bevinden. Er rinkelt bij ons een belletje.... 1238 is de WIFI-code in ons hotel.... Werkelijk niets is toeval..... De granaatappel is het symbool van deze stad. Hoe zou het anders kunnen met zo’n naam ‘Granada’.. Op nogal wat plaatsen zullen we dit symbool in deze stad terugvinden.

Diezelfde Nasr Ibn Al Achmad gaf de opdracht tot de bouw van het Alhambra dat we morgen met deze zelfde gids Bertus zullen bezoeken. Al Qal'at al-hamra betekent ‘het rode kasteel’. Het werd tot vesting voor deze stad uitgebouwd.

We klimmen langzaam maar zeker naar hogere regionen in het historische centrum van de stad. De ochtendfraîcheur, gecombineerd met een heerlijk strelend zonnetje en het overwinnen van hoogtemeters geeft onze lichaamstemperatuur een boost.. Niemand heeft het koud! Integendeel, we genieten terwijl we over het keiïge plaveisel van deze sector stappen. Gaandeweg krijgen we een steeds breder en indrukwekkender zicht op de stad Granada. We stoppen even bij de kerk San Miguel Bajo, een van de vele kerken die hier in de 16de eeuw gebouwd zijn op de funderingen van afgebroken moskeeën. Bertus wijst ons op een ‘aljibe’, achter een rooster in de muur ingewerkt. Het is een van de vele cisternes waarin water werd toegevoerd overal in deze stad. De Moren hebben de vele natuurlijke waterbronnen in een gebied op 17 km afstand van de stad in één groot ovalen “oog” samengebracht, vandaaruit op ingenieuze manier naar de stad toe gekanaliseerd en daar via die ‘aljibes’ tot bij de bevolking gebracht. Toprealisatie!

We blijven iets verder en hogerop ook even staan bij de Monasterio Santa Isabel la Real, een in de 16de eeuw in laatgotische ‘Isabeline’ stijl opgetrokken gebouw. De koninklijke Isabela en Fernando staan er in de gevel gesymboliseerd door een juk (yugo) met drie bogen (de Y staat voor Ysabela) en door een reeks naar beneden gerichte pijlen (flechas). De F staat voor Ferdinando. Heel veel symboliek ook hier weer!

Ietsje verderop, en net voor we op het hoogste punt van deze wandeling zicht krijgen op het Alhambra, citeert Bertus ons een in Granada beroemd versje:

“Dale limosna, mujer, que no hay en la vida nada como la pena de ser ciego en Granada.” Het werd ooit geschreven door de Mexicaanse dichter Francisco A. de Icaza en drukt uit hoe indrukwekkend mooi Granada wel is: „Geef hem een aalmoes, vrouw, want in dit leven is niets zo treurig als blind te zijn in Granada.”

We stappen ondertussen al enige tijd door de Albaicín wijk. Albaicín is de oude Moorse wijk van Granada. Hij ligt op een heuvel recht tegenover het Alhambra ,dat met de wijk is verbonden via een aantal bruggen over de rivier Darro. Nadat de Moren door de troepen van Isabel en Ferdinando verslagen waren (2 januari 1492), liet de humanistisch denkende Isabela de Moren in deze wijk wonen. In 1499, nadat de beruchte inquisitie gestart was, werd deze entente opgeblazen. De moskeeën werden leeggeplunderd en de Moorse geschriften verbrand. Enkel de tot het christendom bekeerde Moren (Moriscos) mochten blijven. Maar in de 17de eeuw werden ook de laatste 200.000 Moriscos naar Noord-Afrika verscheept en was het Moorse tijdperk definitief over.

We wandelen hier en daar door straatjes die het woord ‘Carmen’ in hun naam dragen. Bertus vertelt ons dat een Carm (Arabisch woord) een huis met geterrasseerde tuinen is. Veel voorkomend in de Albaicín.

In 1829 schreef de Amerikaanse romantische schrijver Washington Irving het naderhand wereldberoemde boek ‘Tales of the Alhambra’. Het ongelooflijk populaire boek lag uiteindelijk aan de basis van de restauratie van het Alhambra.

We dalen af en steken de Rio Darro over. Via een 11de eeuwse hammam bereiken we de Calle de los Reyes Católicos, waar we schitterend en zeer kleurrijk geklede dames en heren, te voet of te paard, zien paraderen in de aanloop naar de processie van de ‘Rosillo’, die elk jaar doorgaat in de Pinksterdagen en waar zowat één miljoen bedevaarders op af komen. We kijken onze ogen uit op dit mooie schouwspel.

Bertus bevestigt ons dat Christoffel Colombus hier in Granada met Isabela en Ferdinando het contract ondertekende waardoor hij in 1492 met drie schepen naar de ‘West’ kon varen om terug aansluiting te vinden naar de zijderoute, die in 1453 door de val van Constantinopel was stilgevallen. Colombus wist toen niet dat hij op zijn weg een volledig nieuw continent zou treffen: de Americas!! Dat gebeurde uiteindelijk op 12 oktober 1492.
We bereiken de boog met het opschrift “Alcaiceria”. Hij geeft ons toegang tot de zijdemarkt, die in de 19de eeuw is afgebrand maar nu volledig opnieuw is gerestaureerd. De Arabische sporen zijn ook hier heel duidelijk zichtbaar. Het is hier druk. Het is zaterdag en iedereen lijkt wel ergens zijn of haar huis te hebben verlaten. Het wemelt ook van de toeristen. De rust van de frisse morgen is helemaal weg.

We naderen stilaan de monumentale kathedraal. Bertus leidt ons binnen in de Koningskapel (Capilla Real), die aan de kathedraal paalt. We bezoeken hier de praalgraven van Isabela en Ferdinando, en ook van Philips en Johanna en zien in de crypte ook de loden kisten met de stoffelijke resten van deze koningskoppels. We staan met onze beide voeten in een brok boeiende geschiedenis. Alweer!!

Het is 12u30. We nemen voorlopig afscheid van Bertus. Morgen bezoeken we met hem het Alhambra. Wij zoeken nu een leuk terrasje op bij Casa Daniel voor onze lunch op de historische Plaza de Bib. Rambla, in het absolute hartje van Granada. Dit plein, met zijn centrale Neptunusfontein, ademt algehele gezelligheid uit. Het is hier een geroezemoes van jewelste op de eindeloze reeks terrasjes die het hele plein omspannen. We genieten van de Spaanse gerechtjes en ‘porciones para compartir’ die omvangrijker uitvallen dan verwacht... Het aantal schotels dat we bestellen heeft nog enige bijsturing nodig...

Om 15u verlaten we de charmante drukte van dit plein en gaan voor een bezoek aan de kathedraal. Wat we hier achter de robuste renaissancegevel vinden slaat ons met de grootste verbazing. Dit moet zowat de mooiste kathedraal zijn die we totnogtoe gezien hebben. In kunst, praal en rijkdom zoeken we ergens een vergelijking met de Sint-Pietersbasiliek in Rome.

De bouw van de kathedraal werd in 1501 gestart op vraag van het ‘koningspaar’, alweer op de funderingen van een moskee. In 1561 werd hij al in gebruik genomen. De gigantische zuilen vallen ons meteen op. Enorm zjn ze!! Werkelijk enorm! We ontdekken het origineelste en belangrijkste deel van de kathedraal bij het ronde priesterkoor in renaissancestijl, dat nog eens wordt omgeven door een kapellenreeks. Het schip van de kathedraal is een combinatie van renaissance en gotische stijl, waarin vooral de twee grote vergulde 18e eeuwse orgels opvallen. We kijken werkelijk en absoluut onze ogen uit op de pracht en praal van dit bouwwerk. Karel V had de wens uitgedrukt hier begraven te worden. We begrijpen hem. Dit is superstraffe kost.

Redelijk cultuurverzadigd zakken we nadien rustig en genietend terug af naar ons Cataloniahotel. We moeten even, al dan niet in platte rust, bekomen van wat de ‘granaatappel’ ons vandaag geboden heeft.

Om 19u staan we weer paraat voor het sluitstuk van deze dag: ‘la cena’. Jacky en Mijo hebben het restaurant El Trillo voor ons uitgekozen. Het vergt een laatste fikse inspanning van onze knoken want we moeten opnieuw de klim doen richting de top van de Albaicínwijk. Het restaurant blijkt een gezellige oase te zijn. We worden vriendelijk onthaald aan de tafel ‘para ocho’ die binnen tegen de achterwand voor ons netjes gedresseerd is.

Wining and dining op zijn Spaans... Ik moet zeggen, het gaat ons wel af! We hebben ons opgewarmd met blanc de blancs cava en hebben doorgestoomd op de charme van een meer dan stevige 15% Ribera del Duero tinto en een frisse witte Rueda Verdejo/Sauvignon Blanc. De platos jamon iberico die we bij onze apero laten opdraven komen bij de dame die ons bedient als ‘broma’ over. Voor ons is het ‘estilo belga’. We genieten, letterlijk met volle teugen. Gaandeweg beseffen we dat we als groep van acht net ietsje meer lawaai veroorzaken dan men in een restaurant zou verwachten. We excuseren ons bij wat blijkt een Frans koppel te zijn, naast ons en trakteren hen met een goed glas wijn: de aanzet tot hilarische toestanden en veel gebulder. Resultaat: nog meer lawaai!!!! Dan maar even het volgende koppel, links van ons, met enige goodwill benaderen. Het blijken Texanen te zijn. Nog meer verbroedering en ... nog meer lawaai. De ambiance giert door het restaurant, bij zoverre dat we ons afvragen of we onze verbroedering in de volgende zaal niet moeten verderzetten.... Zover komt het niet want de avond loopt op z’n einde. We delen de kelners mee dat we hier blijven slapen omdat we morgenvroeg toch het Alhambra moeten bezoeken. Geen nood: zij brengen ons zonder verpinken een deken. Met andere woorden: de sfeer zit andermaal historisch goed. Dit zullen we alweer niet gauw vergeten.

Uiteindelijk besluiten we toch maar, als allerlaatsten, de zaak te verlaten en rustig terug ons hotel op te zoeken, net nog binnen het tijdsbestek van deze dag. We kijken al uit naar het vervolg!

Geschreven door Hubertengratienne.op.avontuur