Aan het weer zal het vandaag niet liggen...Dat vertelt ons één blik op de helderblauwe lucht boven een ochtendfris Granada. De regengoden hebben blijkbaar hun terrein verlegd. Wij staan om 7u te applaudisseren. Te meer daar we vandaag andermaal de natuur in trekken. Een hike wordt het in Los Cahorros de Monachil. Een canyontocht omringd door pure natuur.

Om 7u30 beleven we een stormachtig ontbijt. Het lijkt alsof alle hotelgasten vandaag op hetzelfde uur tot hier gekomen zijn. Het is vechten voor een plaatsje. De camareros werken zich werkelijk te pletter om constant tafels af te ruimen. Het zweet parelt op hun voorhoofd terwijl ze weer mensen moeten weghouden van een nog niet afgeruimd tafeltje. Het buffet lijkt overvallen door een zwerm sprinkhanen... Alles weg! File aan de koffietoestellen, en ga zo maar door. Wij gaan in rallenti en wachten rustig af tot de storm rond de klok van achten gaat liggen.

Om 8u40 laten we met z’n zessen (Luc en Dany nemen een snipperdag) het hotel achter ons en stappen we, genietend van het nu al lekkere weertje, richting de plaats van afspraak in de buurt van de Plaza del Gran Capitan. Alweer stipt om 9u dagen Julio en zijn compagnon Marcelo op met het busje dat ons buiten de stad zal brengen. Beide gidsen blijken Brazilianen te zijn die uitgeweken zijn naar dit Spanje. Hun taaltje is doorspekt met Portugese toetsen. We hebben op deze hike nog een Italiaans koppel, Rosella en Silvano, alsook een in Koeweit wonende Jordaniër Basam bij ons. We leven in een mobiele wereld..

Via de GR 30 gaat het richting Motril. Niet meer dan 20 minuten verder verlaten we de snelweg en rijden we het gezellige dorpje Monachil in en door. We bevinden ons hier op de noordelijke flanken van de Sierra Nevada. Iets verderop kunnen we op een hoogte van 800m onze hike starten. We dalen langs kleine paadjes in een mooi decor af tot we de rio Monachil bereiken. Deze bergstroom heeft een diepe canyon uitgegraven in de limestone. In combinatie met achtereenvolgende aardbevingen heeft dit een wonderlijk landschap gecreëerd waarin grote spelonken in verticale rotswanden afgewisseld worden met overhangende rotspartijen en massale boulders.

Langs een onregelmatig aangelegde stenen trap bereiken we de rivierbedding en het bord ‘Sendero del Rio Monachil’. Dit pad is met een smalle betonnen oeverstrook aangelegd in 2017.

We volgen behoedzaam de sendero terwijl we genieten van het snelstromende water van de Monachil waar stroomversnellingen, poelen en watervallen elkaar opvolgen in een grillige suite die gedicteerd wordt door de aanwezigheid van grotere en kleinere rotsen die natuurlijke ‘trappen’ vormen. Een lust voor het oog, maar we moeten uitkijken op onze smalle betonnen richel. Hier en daar moeten we onze vingertoppen in rotsspleten vastzetten om langs overhellende rotsen te schuren. Soms zijn er metalen haken voorzien, die ons toelaten achterover hangend de rotshindernissen te nemen. Enkele keren moeten we letterlijk door de knieën om onder overhangende rotsen door te kruipen. Deze kloof heeft toch zijn uitdagingen!

Een van de trekpleisters van deze route van de Cahorros de Monachil zijn de vijf hangbruggen die we tijdens de route moeten oversteken. Ze zijn prachtig aangelegd, soms halfverscholen in het groene landschap.

We genieten van het watergeweld dat we in de rio zien, maar ook van kleinere en grotere watervallen die langs de rotswanden naar de Monachil duiken.

Julio wijst ons op de buizen die we hier en daar door het landschap neerwaarts zien snijden.
Nog even herhalen dat de Monachil-rivier wordt geboren op de hellingen van Pico Veleta, op een hoogte van 2.975 meter en na een reis van ongeveer 25 kilometer uitmondt in de Genil-rivier nabij Granada. Heel wat waterverval dus, waar gretig gebruik van wordt gemaakt voor irrigatie en hydro-elektriciteit.

Na ongeveer anderhalf uur nemen we de laatste hangbrug en starten de finale klim en nadien de afdaling van deze hike in een nog steeds wondermooi landschap. De zon heeft zijn volle kracht gevonden. We genieten van de deugddoende warmte. We bereiken een maximumhoogte van 1071 m en zien plots de mooie omgeving van het dorp Monachil voor en beneden ons. Zelfs de parking, en dus de meet, is in zicht. In volle afdaling profiteren we van enkele overhangende takken van een kersenboom om ons aan een korte maar hevige kersenpluk te wagen.

Om 12u30 bereiken we de parking na een hike van in totaal 8 km in een werkelijk heerlijk gebied.
Andermaal heeft de ruwe brok natuur die de Sierra Nevada is ons hevig bekoord.

Julio en Marcelo brengen ons terug naar het hartje van Granada, dat we kort voor 13u bereiken.
‘Vaya con Dios, Julio” en weg is hij. Nu is het de beurt aan Umberto.... Zijn mobieltje is mee met Julio... Gelukkig kunnen we hem snel bereiken en brengt hij een half uurtje later het kleinood terug.
De kleine commotie spoelen we weg met tinto de verano en dies meer in de Casa Valentyna op de Plaza Profesor Fontbote, een klein lokaal restaurantje dat gerund wordt door de Oekraïense dame Valentyna, die ondertussen al 22 jaar lang in Granada verblijft. ‘Local food voor geen prijs’ is de stempel die wij op dit restaurantje willen kleven. Niets om hoog van de toren te blazen, maar wel correct. Of Jacky even positief is weten we niet, maar hij bestelde een schotel ‘alubia con almeja’. Dat blijken witte bonen met schelpen te zijn.... Niemand wil weten welk effect bruine bonen op maag en darmen van Jacky hebben....

De rest van de namiddag verloopt in total relax. We zoeken ons hotel op en gaan op het dakterras genieten van de zon en een goed glas. Wat het weer betreft is Granada even ‘back to normal’. We genieten graag mee. We hebben afspraak om 20u15 om naar ons ‘laatste avondmaal’ toe te stappen. Dat feestje wordt om 18u30 ingeleid door een stevig onweer met een poging tot zondvloed in deze stad. Regenschermen zijn geen luxe wanneer we naar het restaurant El Coso stappen. Het is gevestigd in de catacomben van de arena die een stille getuige blijft van de vele stierengevechten die hier in vroegere tijden hebben plaatsgehad.

El Coso is rustiek en stemmig ingericht. Je voelt een stukje geschiedenis wanneer je hier binnenstapt. Je ruikt bijna het stierenbloed en hebt weinig verbeelding nodig om onstuimige golven “olé” te horen. Jacky en Mijo hebben voor ons een lange tafel gereserveerd in de wijnkelder van het restaurant. Wat een gevoel om hier de trap af te dalen. Dit ‘laatste avondmaal’ wordt meteen in ons geheugen vastgezet. Twee flessen cava leiden de debatten in. We sharen enkele begeleidende platos. Een schitterende tinto Ribero del Duero Emilio Moro van 2019 verblijdt ons tijdens het hoofdgerecht. We gaan net niet over tot een voetwassing maar dit laatste avondmaal van onze Granadareis mag er zijn. We kijken met graagte terug op een heerlijke week in het schitterende decor van Granada aan de voet van de Sierra Nevada.

Om 22u30 trekken we hier de deur achter ons dicht en gaan we voor een finale drink in ons hotel. In ultimo momento verbroederen we er nog met een groepje Argentijnse dames. Twintig, misschien dertig jaar terug had dit geleid tot passionele en vurige tango’s. Nu houden we het bij een hartelijke uitzwaai.

Kort voor middernacht zoeken we onze kamers op. We zullen ongetwijfeld dromen van hete tropische nachten in de braadpan van Spanje. Morgen wacht ons de jump naar het Noorden.

Geschreven door Hubertengratienne.op.avontuur