Om 6u start voor Umberto de laatste dag van het jaar. Gracia volgt een half uurtje later. Weer een half uurtje later daagt het boven de oceaan. De zon probeert in een rode gloed boven de horizon te piepen en de laatste wolkjes weg te blazen. Op het terras voelen we een temperatuur van 24°C en een goed aanwezige bries vanuit de oceaan. Alles is nog peis en vree. Geen hotelgast te bespeuren. De vogels starten hun ochtendconcert.

We zijn vertrokken voor ‘one of those days’.....Een dag waarin alles en niets kan gebeuren en die vooral ook weer heel lang wordt. Oudejaar remember!!!

Wanneer we rond 8u30 richting ontbijt stappen voelen we de zon al hevig branden op onze rug. We zullen hier geen kou lijden... We zien dit resort voor het eerst bij daglicht en het valt onmiddellijk op hoe netjes en superverzorgd alles hier in de natuur is ingeplant. Brede met breuksteen geplaveide gangpaden, statig geflankeerd door palmbomen, vormen het bindend weefsel van dit zalige oord. Het loungegebouw met bijgaand patio-terras bevat verschillende gezellige bars en het restaurant La Hacienda. Richting de oceaan daal je zacht af tussen de vele kamergebouwen. Een knap ingericht restauratiepaviljoen met bar leidt een langgerekte zwembad met grillige afgeronde vormen in. Strandzetels onder kleine kiosken met strodak vervolledigen het plaatje richting het azuurblauwe Caribische zeewater. Ik ben er me meteen bewust van dat ik slechts een klein gedeelte van dit enorme resort onder ogen heb. We zullen nauwelijks tijd hebben om dit allemaal te verkennen.

We genieten in La Hacienda van een zalig gevarieerd ontbijtbuffet. We zien de calorieën al rond onze oren vliegen.

Om 10u15 zetten we onze Dodge met zijn neus richting Cancun. We gaan straks voor de oversteek naar Isla Mujeres. De Dodge gaat opzij in een privé-parking nabij Puerto Juarez en om 11u15 gaan we in de plaatselijke Terminal Maritimo aan boord van de kleine Ultramar ferry die ons na dik een half uur afzet in de terminal van Isla Mujeres.

Ook de naam van dit eiland draagt de stempel van de conquistadores. Toen zij hier begin de 16de eeuw aan land gingen vonden ze heel wat vrouwelijke beelden, verspreid over het eiland en zelfs, aan het uiterste punt van het eiland, onder water. Dit waren de beeltenissen van de godin Ixthen die hier door de Maya’s werd aanbeden en vereerd. De naam ‘vrouweneiland’ was meteen geboren!

Wij zijn klaar voor onze eigen ontdekkingen op dit kleine eiland, dat slechts 7 km lang en 650m breed is. Al onze hoop is gesteld op een gemotoriseerd golfkarretje: hét transportmiddel voor de toeristen op dit eiland. We beseffen het nog niet maar we zijn klaar voor 60 minuten golfkarsymfonie zonder happy end. Op dit drukke full-time toeristische eiland stikt het inderdaad van die golfkarretjes. Je ziet (en hoort!) ze overal staan of rijden. Makkie dus om er eentje te pakken te krijgen? Wellicht wel, maar... je moet wel een geldig origineel rijbewijs hebben, dat men bij de huur van zo’n karretje inhoudt als waarborg. Wisten wij niet... en hebben wij dus niet bij... Enkel een kopie (uit veiligheid) en dat is een no go!! We sloffen van de ene verhuurtent naar de andere. We willen huren op dagtarief omdat dit verreweg het interessantste is. De eerste honderd meter van onze queeste kan dat nog en variëren de tarieven van 1000 Pesos tot 2400 Pesos, maar... sin permiso de conducir... no way! Naarmate de tijd verstrijkt, en de tegenpartij begrijpt dat we in toenemende nood zijn, wordt onze kalvarieberg steede steiler.. Kan nu enkel nog per uur met prijzen van 800 Pesos per uur. Per uur, miljaarde!!! Naarmate de prijs stijgt wordt het rijbewijs minder nodig. Een kamersleutel kan ondertussen ook al als waarborg. Uit pure wanhoop zijn we uiteindelijk bereid om 2400 Pesos voor drie uur te betalen, maar er kan alleen cash betaald worden. Con tarjeta, no!!! Miljaarde!! We hebben als we alles bijeenschrapen maar 1500 Pesos op zak. Daar gaat onze laatste strohalm....

Het is ondertussen 13u15 geworden. Volledig zen cruisen naar alle hoeken van een supereiland is omgeslagen tot wanhopig proberen toch nog iets te doen... Terwijl de golfkarretjes ons op alle mogelijke plaatsen blijven voorbijrijden met aan boord vrolijke gezichten van o zo voldane toeristen is bij dit lichtjes gestresseerde viertal de kaart opengeplooid om nog slechts één doel aan te duiden: een plaats waar er kan gesnorkeld worden. El Garrafón blijkt dé place to be. Weg karretjes, de taxi zal het voor ons oplossen. Helemaal aan het uiterste einde van het eiland. Dat wel, maar wat is 7 km in het leven van een opgefokte toerist...

Om 14u staan we aan de ingang van het Parque El Garrafón. 49 USD inkom, een buffetmaaltijd inclusief. Nu gaan ze ons hier ook nog verplichten om te eten!!! Verontwaardiging van deze nog altijd opgefokte toeristen. Aanvankelijk toch, tot het besef komt dat we gewoon met de flow mee moeten op deze laatste dag van het jaar. Enkel daar ligt onze zaligheid. Hugo en Nadina krijgen hun volle dosis snorkelplezier in het turkooize water langs de rotsen. Umberto en Gracia slenteren naar een terrasje met uitzicht op park en zee en genieten van de gezelligheid van dit toch wel mooie oord, dat in lagen richting de oceaan is aangelegd. De obligate maaltijd nemen we nog samen met Nadina en Hugo tot ons, waarna een taxi ons weer netjes aan de Terminal Maritimo afzet.

We blijken net de ferry van 15u30 gemist te hebben... Een uurtje wachten.... Jawel, one of those days.. We lopen de dwarsstraat voor de Terminal rustig omhoog tot we achter het standbeeld van twee schildpadden even plots als onverwacht een machtig zicht over de oceaan krijgen. Mooi meegenomen!

Na een ontspannende ferrytocht staan we om 17u15 in Puerto Juarez (Cancun) weer aan land. Rustig terug naar Playa del Carmen rijden om er toe te leven naar de Sylvesteravond. Dat is het plan! Onze Dodge wil ons echter per se nog even op de proef stellen. Hij geeft geen kik, geen click, geen niets niemandal!! We staan daar te blinken op de parking. We leggen ons probleempje voor aan een jongeman die als parkingwachter fungeert. Je weet maar nooit... Ondertussen belt Umberto Alamo op. De jongeman is zo pienter startkabels op te zoeken om op die manier onze Dodge weer aan de klap te krijgen. En guess what: het lukt toch wel zeker!!! Weer een half uurtje stress dat we achter ons kunnen laten. “Muchísimas gracias” en een flinke zakcent richting onze redder en we kunnen weer verder.

Dodge, met chauffeur Hugo, brengt ons veilig via expressweg 307 terug naar Playa del Carmen. Bij valavond rijden we het domein van Ocean Maya Royale terug binnen.

Een licht aanzwellende feeststemming neemt stilaan het resort in. Best aangenaam! Ook wij zoeken onze feestneuzen op en stappen om 19u30 samen met Hugo en Nadina La Hacienda binnen. Het is er al behoorlijk druk. Volle bak eigenlijk!! We worden een tafel toegewezen en kunnen bruisend de avond inzetten. We hebben ogen te kort om alle uiterst rijkelijk voorziene buffetten in ons op te nemen. De keuze is sowieso verscheurend. We werken een volledige maaltijd af, van apero tot dessert. Het festijn zet extra druk op onze broekriemen....

Omstreeks 22u30 laten we La Hacienda achter ons. We volgen de muziek, het rumoer en feestgedruis en belanden vanzelf in de buurt van de dansvloer aan de boord van de oceaan. De sfeer is uitbundig. Het Caribische decor betoverend. We beseffen hoe uniek en magisch deze cocktail is. We worden door de ambiance naar de dansvloer gezogen. La Macarena stelt onze heupen danig op de proef.

De countdown in dit magische decor is een uniek kippenvelmoment. Uur NUL zet 2023 letterlijk en figuurlijk in vuur en vlam. Er breekt boven Yucatán een geweldig vuurwerk los. De volledige kustlijn, zover ons oog reikt, ontploft in kleurrijke glinsteringen en oorverdovende knallen. Wat een moment!!!!

Feliz año nuevo !!!!!! Het jaar met het voor Gracia en Umberto magische getal 23 is letterlijk op gang geschoten. Een moment om nooit of te nimmer te vergeten!

Geschreven door Hubertengratienne.op.avontuur