We zijn het ondertussen gewoon: wakker om 5u. We maken ons klaar voor de apotheose van onze reis. We loeren tussen de gordijnen en we zien al heel wat back packers te voet voorbij stappen. Het is nog donker.

Een heel uitvoerig ontbijt verder staan ook wij om 7u15 met onze back pack klaar voor de bestorming van de Machu Picchu site. We hebben voor alle zekerheid regenkledij bij, want zowat elke dag krijgt Machu Picchu regen te slikken, zo vertelt men…. Niet vandaag, zo zal blijken! Terwijl we naar de bus stappen die ons tot de site moet brengen, zien we al enig blauw doorheen het wolkendek boven ons. Op dit vroege uur heerst er al een drukte van jewelste in Machu Picchu Pueblo. Indrukwekkend lange rijen toeristen staan al aan te schuiven richting de bussen die we op en af zien rijden. Op de koppen lopen? Het had ei zo na gekund.

Rond de klok van achten geraken wij met onze hele groep ook op een bus die een goed half uur zal nodig hebben om ons voorbij een lange reeks lussen en haarspelden 400 m hoger tot bij de site te brengen. Ook hier staan de toeristen in lange rijen aan te schuiven om door de toegangscontrole te schuiven. Wij schuiven mee terwijl de zon op volle kracht doorbreekt. Alles baadt in het zonlicht en dat zal de hele dag zo blijven. De weergoden zijn nog maar eens met ons.

Vanaf de hoofdingang lopen (pardon ‘kruipen’) we, begeleid door Miranda en een lokale gids in zigzag vrij steile trappen met hoge treden op en halen snel voldoende hoogte om bij een eerste platform meteen een eerste ‘wow’-gevoel te krijgen. We krijgen de klassieke foto’s voor de geest met die typische zichten op de Machu Picchu site. In de voorgrond zien we de brede ‘landbouwterrassen’, iets verderop een grote groene centrale vlakke ruimte, de plaats waar de Inka’s hun ceremonies en festiviteiten hielden, daarachter de woon- en ambachtzone en dat alles ten noordoosten overheerst door de 2700m hoge Huayna Pichu (de ‘nieuwe berg’). De terrassen aan deze zijde zijn veel smaller. Ze hebben een louter ondersteunende functie voor de bovenop gebouwde structuren. Aan de linkerkant van het plein zien we de gebouwen van de koninklijke zone en de hoofdtempels waaronder de Tempel van de Zon, de enige Intihuatama in Peru die ongeschonden is blijven bestaan. Achter ons zien we de 3000m hoge berg Machu Picchu (de ‘oude berg’). In de verte zien we de Inka Trall oplopen tot aan de Intipunku, de Poort van de Zon. Daar komen we deze namiddag nog terecht.

De plattegrond van Machu Picchu vertoont, met enige goede wil, het silhouet van een condor. De stad is geheel naar het Oosten gericht, naar de zon dus, DE god van de Inka’s.
Op zijn hoogtepunt telde het Inkarijk tussen de 12 en de 16 miljoen inwoners. Hier in Machu Picchu leefden er 2000. De inkabevolking telde drie lagen: de koning (Inka) met zijn familie, de adel en tenslotte de landbouwers en ambachtslieden. De taal van de Inka’s is Queshua. Deze taal kent de term “arm” niet. Er waren in hun maatschappij, waarin de gemeenschap voorop stond, geen behoeftige mensen. Waar is het fout gegaan in onze “beschaving”…..

De Inka’s hebben ooit deze niet eenvoudig bereikbare site uitgekozen voor hun dorp omwille van de veiligheid, vanwege de vruchtbare grond en de aanwezigheid van water, omdat dit dorp op een kruispunt lag van acht verschillende Inca trails en ook omdat dit een perfecte plaats is om ’s nachts de melkweg te zien en hun astronomie te ontwikkelen.

Oficieel wordt aangegeven dat de Amerikaanse archeoloog Haram Bingham, medewerker aan de universiteit van Yale, de Machu Picchu site heeft ontdekt in 1911 en dat de site zo’n 400 jaar lang zou onbekend zijn gebleven voor de buitenwereld. Dat blijkt wat kort door de bocht. Het is ondertussen officieel bekend dat de site al door een andere explorateur was gevonden in 1902. Die heeft er echter verder niet veel mee gedaan. Men weet ondertussen ook dat de Conquistadores wel degelijk van het bestaan van Machu Picchu afwisten. Ze hebben deze voor hen lastig bereikbare site echter ongemoeid gelaten. Toch is de site uitgedoofd in de 16de eeuw omdat de Inka’s uit schrik voor de Spaanse veroveraars hier alles achtergelaten hebben en zich hebben teruggetrokken in het gebied Bilcabamba in de Amazonia.

Toen Bingham in 1911 eerder toevallig, op aangeven van enkele dorpelingen in de vallei, de site te zien kreeg zag hij meteen dat hij hier iets uitzonderlijk belangrijks had gevonden. Hij heeft de site drie jaar lang verkend en er meer dan 46000 artefacts gevonden, die hij allemaal naar Yale heeft laten overbrengen. Een rooftocht dus eigenlijk! Op vandaag zijn daar slechts 4000 stuks van teruggebracht naar Peru. Ook moet hij hier heel veel goud hebben gevonden. Daar is echter helemaal niets van overgebleven. Alles verdwenen……
Lichtjes bedenkelijk… Wel is zijn verdienste geweest de restauratie van de site te hebben gestart. Op vandaag is meer dan 80% gerestaureerd. Aan het nog niet gerestaureerde gedeelte kunnen wij zien hoe hij dit totaal overgroeide dorp, met zijn gebroken terrassen heeft aangetroffen.

Er zijn op deze site meer dan 120 mummies aangetroffen, allemaal in de typische foetushouding. Die houding was voor de inka’s belangrijk omdat volgens hen de Condor de overledenen kwamen ophalen om ze in een andere wereld te laten hergeboren worden.

We kijken onze ogen uit op deze wonderlijke plaats die omgeven wordt door reeksen dichtbeboste bergen, waarvan de toppen scherpe tanden lijken die de wolken willen verzagen. De zonnewarmte creëert in deze tropische omgeving met de daarbij gepaard gaande hoge luchtvochtigheid een blauwachtige ‘haze’ die de achterliggende lagen zacht laat contrasteren met het groen in de voorgrond. De finale laag van het kader wordt gevormd door de 5000- en 6000-ers, met hun eeuwig witte koppen. Een magisch geheel!

Terwijl we richting de ommuurde ‘koninklijke zone’ stappen zien we boven ons het wachtershuis, of de plaats waar men ook aan sterrekunde deed. We zien trouwens ook voor ons, ei zo na op de top van de Hayna Pichu, zo’n wachtershuis staan. Wachters op beide plaatsen communiceerden met elkaar met metalen spiegels.
Het zal niet voor ons zijn vandaag, maar mits een fikse beklimming van 2800 stappen kan men de Hayna Pichu beklimmen.

Binnen de koninklijke zone zie we onder ons de Tempel van de Zon, in elke Inka-site het belangrijkste punt. We zien de Intihuatama met centraal de massieve granietsteen, de sun catcher. Bij de zonnewende in de winter valt de opkomende zon pal doorheen een trapeziumvormig raam op deze rots.

We komen voorbij een verzameling massieve granietrotsen. We zien er o.a. een rots die al gedeeltelijk bewerkt is en kunnen daaruit de manier afleiden waarop rotsen werden gespleten. Alles is hier gebouwd met deze zogenaamde witte graniet, waarvan de kwartskristallen glinsteren bij de juiste lichtinval. Hierdoor werd dit dorp ook wel eens “silver city” genoemd.

Richting het centrale plein stappen we voorbij de ‘Tempel met de drie ramen’, alweer gericht op het Oosten. Eens te meer zien we de weergave van de Inka-trilogie, die bestaat uit de Condor, het alles overheersende hoogste, de Puma, de hogere en sterkere klasse en de Slang, die de grond en ondergrond beheerst. We zien heel dicht in de buurt de Hoofdtempel of offerplaats, die aan de rechterkant verzakt en gescheurd is. Eén van de weinige Inkagebouwen die, wellicht door aardbevingen, schade heeft opgelopen. Hun degelijk verankerde en verfijnde manier van bouwen heeft hen voor veel onheil behoed. Het moet overigens een absoluut huzarenstuk geweest zijn om de soms gigantische stenen uit steengroeves, met boomstammen en touwen, tot op hun bestemming te brengen. De Inka’s kenden het wiel niet en dat op zich is, bij al het vernuft dat zij getoond hebben, voor ons onverklaarbaar.

Aan de linker voorkant van deze offertempel vinden we een ruitvormig uitgehouwen steen die het zuiderkruis voorstelt.

We steken het ceremoniële plein over en bereiken de ingang van wat men vermoedt de gevangenis was, net boven het laagste ceremoniële bad. We bereiken de Tempel van de Condor. We zien er op de grond de in de rots gehouwen kop van een condor, met daarachter twee rotsen die op de gestrekte vleugels van de condor lijken. Soms moet men wat verbeelding hebben…

We naderen ondertussen het middaguur en we zijn er alvast van overtuigd dat je voor een grondig bezoek aan deze fameuze site dagen nodig hebt. Dat diepgaander bezoek zal voor een andere keer zijn. Wij zijn alvast danig onder de indruk van de grootsheid van dit Inkadorp. Wat mensen hier in een tijdspanne van goed twee eeuwen verwezenlijkt hebben tart onze verbeelding. We voelen ons weer minuscuul…

We lunchen in buffetvorm in het Machu Picchu restaurant nabij de hoofdingang. Innerlijk versterkt vallen we om 13u15 de Inkatrail aan richting Poort van de Zon. We moeten een klim van 2 km over een grillig en bij wijlen sterk stijgend pad, over ongelijke stenen en rotsen, aangaan. De groep valt als een Tour de Fance-klim op een buiten-categoriecol uiteen. Zoals men dan zegt: “achteraan het peloton staat de poort open”. Met z’n drieën, twee Wimmen en Manolito, komen we als eersten, fameus hijgend, na 35 minuten bij de Intipunku, de Zonnepoort. Als vierde komt de eerste dame, grote Rita, boven. Daarachter… jawel, Carmel! Een mooie top vijf! Niet lang daarna komt Paloma boven. Ook heel sterk gedaan! En ja, ook Diego komt mee bij de voorwacht van het peloton boven. De Waaslanders hebben getoond wat ze waard zijn.

Nabij de Zonnepoort hebben we een onvergetelijk zicht op de Machu Picchu site en op de van haarspeld naar haarspeld slingerende weg waarlangs de bussen de toeristen vanuit Machu Picchu Pueblo naar de hoofdingang brengen. We achten ons biezonder gelukkig dat we dit bij dit schitterende weer mogen beleven. We worden heel even heel stil en beseffen tot in onze diepste vezels waar we ons hier bevinden.
Onze Miranda bevestigt ons nog eens dat ze dit soort mooie stabiele weer, een volledige dag lang, hier zelden of nooit heeft meegemaakt. Het geluk is absoluut met ons.

We dalen supervoldaan terug af richting hoofdingang en laten ons omstreeks 16u met de toeristenbus terug naar Pachu Picchu Pueblo brengen. We slenteren er wat rond, van toeristenwinkeltje naar terrasje. Om 17u verzamelen we voor de afscheidslunch in het gezellige restaurant Indi Feliz. Paloma looft er in een prachtig opgestelde speech alle aspecten van het werk dat onze fantastische gids Miranda heeft geleverd. Er wordt zelfs een korte bloemlezing gegeven van de nieuwe taal die we hier de voorbije 17 dagen hebben geleerd: het Mirandees! Met zo’n medewerkers staat Anders dan Anders sterk!
Deze groep heeft van de eerste seconde tot de allerlaatste genoten van de lieve bedrevenheid waarmee Miranda deze reis tot een absoluut succes heeft gemaakt. Todos muy contentos!!

Om 19u45 brengt de trein ons terug naar Aguas Calientes, waar de bus ons opwacht voor de finale rit terug naar het Anwara hotel in Yucai (Urubamba). Twee dagen geleden waren we in het (oudere) koloniale gedeelte gelogeerd. Deze keer komen we in het nieuwere deel terecht in grootse kamers. Onze pijp is compleet uit. We ploffen in bed en dromen in duizend geuren en kleuren van de wereldsite die we vandaag hebben mogen verkennen. Onze bucket list is weer een item korter geworden.

Geschreven door Hubertengratienne.op.avontuur