De laatste sporen van nachtelijke plensbuiten zijn zichtbaar wanneer ik kort na zessen ons hotel verlaat voor een tweede Stockholmse run. 17°C en nauwelijks wind. De zon steekt zelfs schuchter zijn neus aan het raam: zo willen we het hebben. Deze keer zoek ik het park Humlegarden op. Na een paar rondjes in dit toch redelijk uitgestrekte park zak ik af richting de waterkant om uiteindelijk via de Drottninggatan het hotel terug op te zoeken. Heerlijk lopen alweer in de sluimerende stad.

Tijd ook om te mijmeren over het karakter van Stockholm. De stad is gevormd en aangelegd met veel gevoel voor open ruimte. Brede straten geven de stad rust en lucht. Het groen is alom aanwezig. Kleinere en grotere parken en pleinen lossen elkaar af en nodigen inwoners en toeristen uit tot onthechting. De afwisseling van brede statige gebouwen met hypermoderne architectuur doet je een enkele keer de wenkbrauwen fronsen, maar is uiteindelijk niet echt storend. Gebouwen, infrastructuur, parken en tuinen, alles wordt piekfijn onderhouden. Dit is een mooie, maar ook schone stad! Overal, dichtbij of in de verte, heb je visueel contact met het water. Nog zo’n rustgevende factor! Ruimte in de stad geeft ruimte in je hoofd... Zo voelt het toch.

Om 10u starten we deze Vlaamse feestdag met een duik in de ondergrond. Amper 100 m weg van ons hotel dalen we af tot perronniveau van de Metro op zoek naar ‘kunst’. We krijgen meteen het ultieme bewijs dat Stockholm op de rotsen is gebouwd. Op vele plaatsen is de rotswand in al zijn ruwheid zichtbaar.

De Tunnelbana, het metronetwerk van de Zweedse hoofdstad, wordt niet zonder reden de langste kunstgalerij ter wereld genoemd. Het is maar liefst 110 kilometer lang. Van de honderd metrostations werden er 94 verfraaid met gigantische schilderijen, kunstinstallaties, mozaïeken en beeldhouwwerken van in totaal 150 verschillende kunstenaars.

We zien inderdaad de eerste muur- en plafondschilderingen op de rots. Heel speciaal toch.
We nemen de Blauwe Lijn en bereiken na luttele minuten zijn terminus onder de King’s Garden. Een schot in de roos, zo blijkt. Bij het uitstappen krijgen we nu helemaal het gevoel in grote zalen in een diepe grot beland te zijn. Het hele station is door artiest Ulrik Samuelson beschilderd en bewerkt met sculpturen. Hij creëerde op die manier een ondergrondse King’s Garden met hints naar zijn rijke geschiedenis. Het station, dat dateert van 1977, is bovendien uitgedost met relikwieën die afkomstig zijn van gebouwen uit het centrum. Deze relikwieën stammen allemaal uit de jaren ’50 en ’60 en zijn o.a. afkomstig van het Paleis van Stockholm.

We slaken vele oooohs en aaaaahs en hebben ogen te kort om elk detail te kunnen bewonderen. Werkelijk ongezien en ronduit schitterend!

Om 11u verlaten we onze ‘grot’. We zoeken als echte Dalton’s straatbreed de waterkant weer op en bereiken stappend en keuvelend de Djurgarden. We groeten nogmaals de vier Noorse goden op de brug naar het eiland en stappen via de ‘Blauwe Poort’ de prachtige en perfect verzorgde tuinen binnen.

Djurgarden, of bij zijn officiële naam Kungliga Djurgården, Is een koninklijk wildedierenpark dat in 1579 door toenmalige koning Jan III werd opgericht om er herten en rendieren onder te brengen. Gisteren vonden we hier het Vasa museum. Vandaag verkennen we het Skanses openluchtmuseum. De Bergbanan schuiflift brengt ons boven op het rotsplateau en catapulteert ons meteen naar het oude traditionele Zweden. We zijn in het Zweedse Bokrijk beland. Meer dan tweehonderd jaar oude authentieke huisjes, boerderijtjes en Lapse konische structuurtjes bekleed met de isolerende schors van berkenbomen tonen ons ‘het leven van toen’. Figuranten geven uitleg en duiden ons het oude ambachtelijke leven van de Zweden in het diepe binnenland. Heel mooi verweven in het geheel ligt de dierentuin. Het platteland, de bewoners, de huisjes, de natuur... alles harmonisch samengebracht.

Een paar uur en een lichte snack verder laten we deze wonderlijke tuinen achter ons en stappen we terug naar de City, waar we de brug over gaan naar het Gamla Stan oude centrum om Alfred Nobel even gedag te zeggen. Aan deze merkwaardige man is een schitterend museum gewijd aan het gezellige Stortorget pleintje. We ontdekken er het leven en werk van Nobel, zijn familiale achtergrond en vooral genieten we van een werkelijk eindeloze reeks persoonlijke artefacts die hier door de vele Nobelprijswinnaars zijn achtergelaten.

De tentoonstelling onderzoekt inderdaad baanbrekende ideeën, ontdekkingen en levenswerken, vertrekkend van de persoonlijke voorwerpen die Nobelprijswinnaars aan de collectie van het museum hebben geschonken. Het alledaagse en persoonlijke worden vermengd met adembenemende existentiële en wetenschappelijke vragen. In de book store vinden we o.a. een boek met de alleszeggende titel “The usefulness of useless knowledge”. Een ode aan het onderzoek dat staat ‘an sich’ en niet gericht is op kortetermijn geldgewin maar op het zoeken naar inzicht in “de dingen”.

Uren moet je in zo’n museum spenderen, maar om zowat 17u30 is de grens van ons absorptievermogen bereikt. We zoeken in verspreide slagorde ons Freys hotel.

Om 19u stappen we de Drottninggatan weer af om in het Italiaanse restaurant Polpette te genieten van the Italian touch. Voor één keer geen Kötbullat... We genieten van pasta’s in diverse vormen en gedaanten, een goed glas (meerdere zelfs...) en vooral van elkaars gezelschap.
Voeten, knieën, heupen en wat nog allemaal.. Het begint hier en daar wat tegen te trekken bij ons ‘jonge’ gezelschap, maar de schwung blijft er geheel en onvervalst in. De nacht zal de batterijen opladen. Tomorrow is another (interesting) day!

Geschreven door Hubertengratienne.op.avontuur