Total relax vandaag! Niets moet, alles mag... met de zegen van wat als een regenachtige dag wordt aangekondigd. Free time: elk zijns weegs, is zowat het motto. Heel even vallen ‘los ocho’ terug op vier maal twee.

Voor het echtpaar Fiers-Vercruysse betekent dat opstaan rond 7u30. Om 8u stappen we in de ontbijtzaal een oase binnen. De weekendtoeristen hebben in andere oorden hun dagelijkse besognes terug opgepakt. Op één dametje na zijn we alleen. Stilte na de storm heeft iets helends..
Een half uurtje later druppelen Jacky en Mijo binnen, weer een half uur later gevolgd door Eddy en Chris. Luc en Dany moeten zich rond 10u reppen om nog het ontbijt te halen. Maar jawel, ook de slaap heeft iets helends natuurlijk...

Wij hebben besloten in de wellicht nog droge uurtjes van de ochtend een bedevaartklimmetje te doen naar de Abadia del Sacro Monte. We moeten dus de ‘heilige berg’ beklimmen...met de groeten van de Franciscanen. De Sacromontewijk is onderdeel van de Albaycín. Dus Moorse invloeden met hopen ook weer hier! Het gaat flink in stijgende lijn langs de Cuesta Alhacaba. De straat ligt er opgebroken en we zien werklui keitje per keitje, steentje per steentje, de voetpaden op kunstige manier terug aanleggen. Een waar monnikenwerk dat op de knieën gebeurt. Hoed af voor deze mensen. Dit is wel heel ver weg van de kassei- of klinkerleggers die wij kennen..

We komen in enkele achtereenvolgende Carmens terecht. De prachtige met terrastuintjes ingerichte huizen die we slag om slinger zien herinneren ons aan de betekenis van het Arabische woord ‘car’. We fotograferen ons te pletter..... Dit is allemaal zo charmant, zo kleurrijk, zo idyllisch. We snoepen met onze ogen en blijven smullend uitkijken naar weer een verrassing, en nog eentje, en nog eentje. Heerlijk!!

We bereiken in lichte vorm van extase de supercharmante Plaza Large, waar iedere schilder zijn ezel heen zou zeulen om het geheel op doek te vereeuwigen. We weerstaan aan het gezellige terrasjesgevoel dat hier opborrelt, maar gaan toch een kijkje kijken in het schattige Estrella Galicia bartje, waar eigenares Paloma ons hartelijk begroet. Ze mag terecht trots zijn op het authentieke interieur dat we hier aantreffen. Zo mooi!

Paloma zwaait ons na terwijl we door de Puerta de las Pesas stappen om zo aan de andere kant van de vestingsmuur te belanden, die we al enige tijd in onze buurt wisten. We volgen de borden richting de Mirador de San Nicolas, die we na een tiental minuten bereiken. Wat een revelatie!! Voorbij de toch wel zeer karakteristieke kerk van San Nicolas komen we op een ‘balcon’ terecht met een werkelijk schitterend uitzicht op het Alhambra. We zien voor ons leuke restaurantjes, met terrasjes die uitnodigen om ingenomen te worden. Wij weerstaan, maar naderhand zullen we vernemen dat Luc en Dany hier zijn gevallen voor de charme van de site en met een drink in de hand het decor in zich hebben opgezogen.

Wij zetten onze klim verder op wat ik eigenlijk wel een panoramaroute zou noemen. We hebben niet geteld hoeveel keer wij dat fantastische zicht op het Alhambra hebben gekregen, maar het was heel veel. Het wende zelfs!

Om 11u45 zien we de eerste eeuwenoude grot waar zigeuners, en later Joden en Moriscos gewoond hebben. In deze grotten zou de basis gelegd zijn van de Flamencomuziek en -dans. Na de grotwoningen van Matera in Basilicata is dit een verademing, in die zin dat hier de bewoners in diverse weliswaar kleine kamers leefden, maar toch met veel meer ruimte dan in de Sassi in Matera. Deze grotwoningen zijn in de kalksteen uitgegraven en hebben doorheen het hele jaar een gelijke temperatuur van ongeveer 20°C.

We klimmen verder langs de panoramaroute en bereiken het Museo de las Cuevas del Sacromonte. We gaan de trap op richting Museo en zien op de witgekalkte wanden enkele mooie gedichten vqn Alfredo Lombardo. Eén versje houden we even vast:
“Granada is la flor dejada por el curso del rio Darro”. Hetzij “Granada is de bloem die hier door de Darro rivier is achtergelaten.” Schitterend!
We leven in een kleine wereld want we treffen op deze plaats zowel Jacky en Mijo als Eddy en Chris. De ‘ocho’ ei zo na weer verenigd.

We zetten de finale klim in. Ik slurp nog even aan de Fuente de la Amapola, die de mooie frase draagt: "Cuanto me gustaria ser la fuente de mi barrio, pa cuando pases y bebas sentir muy cerca tus labios". Hoe sensueel kan het zijn.... We bereiken om 12u15 in de net gestarte regen de abdij, het doel van onze ‘bedevaart’. We bewonderen even dit 17de eeuwse complex, maar de nattigheid jaagt ons richting stadsbus, die ons vlotjers terug in het centrum van Granada brengt.

In de buurt van de Puerta de Elvira vinden we na enig gezoek en getast, diep achter de grote stadsgevels, de authentieke Spaanse arroceria Maese Pio. We gaan er voor een Valenciaanse paella met konijn en kip, afgewerkt met een laagje ei. We genieten van dit aangename moment en van deze paella, die anders is dan wat we ooit hebben meegemaakt.

We zijn 15u voorbij wanneer we uiteindelijk ons hotel Catalonia terug bereiken. De regen kan ons niet deren. We hebben een echt mooie voormiddag meegemaakt. Andermaal heeft Granada ons aangenaam verrast.

Om 19u15 trekken ‘de acht’ naar het Aylin restaurant, op minder van een boogscheut van ons hotel. Prima geregeld door Jacky en Mijo in dit trieste weer! We beleven er weer een leuke avond, waarbij we de opdienster hier en daar moeten bijspringen. Zij staat er duidelijk alleen voor en daardoor loopt niet alles precies in de volgorde en met de timing die wij voor ons hadden.....Kan ons niet deren natuurlijk. We hebben weer genoten van dit leuke moment samen. De Verdejo wijn en de krachtige Priorat hebben ons op het rechte pad gehouden.

Rond de klok van 22u valt het doek over deze dag. We hebben de weergoden een hak gezet door zeer bij de pinken de droge voormiddag maximaal uit te buiten. We kunnen met een gerust gemoed ons kopkussen opzoeken en hopen dat alle nog resterende regen er in de loop van de nacht uitvalt.
How wishful kan thinking zijn......

Geschreven door Hubertengratienne.op.avontuur