Belofte maakt schuld! En in de UK betekent die belofte ‘regen’. De UK houdt altijd zijn woord gestand, zo zal vandaag blijken....

Een verkwikkend nachtje in de countryside geeft ons de energie om nog voor de klok van zevenen uit onze bedstede te jumpen. Buiten zijn de vogels al voorbij de inleiding van hun ochtendconcert. We zien grijze slierten hangen boven Corbridge. Het zal vandaag niet zomeren....

De klok van Wheatsheaf staat niet geheel synchroon met de onze... Breakfast at 8 a.m.... We hebben alle tijd om onze bagage op orde te stellen. Is ook nodig want om 9u worden onze koffers al opgepikt om naar ons volgende hotel, het George hotel in Chollerford, getransporteerd te worden.

We hebben recht op een full English breakfast met alle scharnieren vandien, maar we houden het sober bij scrambled of fried eggs met toast. In onze hoofden draaien ondertussen lijstjes van ‘wat stop ik in de rugzakken om vandaag de vier seizoenen te doorstaan en vooral te overleven’. Er wordt immers enige nattigheid voorspeld. Hoe Brits kan deze wereld inderdaad zijn!

Om 9u30 laten we de Wheatsheaf – en dus ook Fawlty Towers – achter ons. We lopen nog even binnen bij de lokale bakker om onze picknick in te slaan. Koffiekoeken hebben ze hier niet. Wel hartige deegtoestanden, volgepropt met God knows welke pie-achtige vullingen, of letterlijk en figuurlijk zware broodjes waarmee de Kelten, Anglosaksen of de Picten ongetwijfeld de Romeinen de kop in sloegen. Aan de andere kant van het spectrum liggen superzoete kleurrijke crèmetaartjes. Dan maar de hartige bakstenen... Om 9u40 dwarsen we op aangeven van een bejaarde vriendelijke lokale dame de Market Square om een reeks trappen af te dalen richting de oever van de Tyne. Achter ons vervaagt het pittoreske Corbridge terwijl we langzaam maar zeker langs een romantisch pad aan de boorden van de Tyne door de natuur opgeslorpt worden. We zien de restanten van een vroegere Romeinse brug over de rivier.

Een kleine twee km verder bereiken we het Romeinse Fort van Corbridge. We worden meteen diep in de geschiedenis geflashbackt. Als eindpunt van de Stanegate weg die door de Romeinen vanuit Carlisle ooit is aangelegd werd deze nederzetting hier in Corbridge gebouwd. Het is een bloeiende Romeinse stad geworden, waarvan we nu de restanten kunnen bekijken. De dame aan het loket van het hier uitgewerkte museum vraagt of we ‘weatherproof clothing’ mee hebben... We voelen nattigheid!!!

We gaan niet in detail op deze site in want we hebben wel nog wat weg af te leggen richting Chollerford. We volgen het op kaart uitgetekende traject van een lus die men vanaf Hadrian’s Wall kan maken richting Corbridge. Wij pikken uiteraard dat gedeelte van de lus mee dat ons tot in de buurt van de Portgate op de Wall moet brengen. Aan de Portgate kruist de Zuid-Noord lopende Dere Street de Oost-West lopende Hadrian’s Wall. De Dere Street werd door de Romeinen aangelegd vanuit York om snel de Schotse Highlands te kunnen bereiken.

Om 10u30 voelen we gedruppel terwijl we langs smalle geasfalteerde wegen gestaag klimmen richting de Wall. Onze paraplus brengen soelaas. We lachen dat gedruppel weg!
Na kilometer drie missen we ergens een eerste ‘stile’ (houten overgang over een afsluiting) en... zijn we het spoor bijster. De druppels zijn ondertussen dikker en denser geworden... De zwangere lucht begint te bevallen.... Reorganisatie van de regenkledij... De poncho’s verlaten de rugzakken. Via compasoriëntatie zoeken we de weg richting Portgate. Een dubbelcheck via Google Maps verzekert ons dat we op begaanbare paden zullen blijven.

We kunnen ondertussen met zekerheid over volwassen regen spreken. De combinatie paraplu, gsm, gedrukte gidsen en kaarten met water dat overal zijn weg zoekt is verre van evident.... We stappen voorbij een weide waar koeien met kalveren en een stoere stier ons redelijk onvriendelijk aanstaren. Ik laat me ontvallen dat men in de reisgidsen verwittigt voor deze combinatie.... Had ik misschien even niet moeten doen want de voelhorens van mijn schat staan vanaf nu op scherp! Loopt iets verder onze asfaltweg (in the middle of wet wet wet nowhere) toch wel dood op een weide zeker.... En staan daar verder geen koeien??? Red alert!!!!

Ik sus met de woorden dat de grindweg doorheen de weide sowieso onze enige mogelijkheid is en dat die koeien op een flinke afstand van die weg staan. De blik die ik krijg van mijn schat is vernietigend. Een beeld van vele jaren geleden komt mij voor de ogen, toen we, in de USA rondtoerende, op 500m afstand bizons zagen grazen. Esbjörn stapte uit de wagen om een foto te nemen en kreeg toen diezelfde vernietigende blik, begeleid door de onsterfelijke woorden van mijn schat: “wat doe je gie nu?????”

L’histoire se répète... “Ik ga hier naar links zo rap mogelijk naar dat huis daar in de verte”, hoor ik terwijl mijn schat met een priemende blik op de koeien in de verte op spoorslags tempo de zijflanken van de weide opzoekt. Volgen maar! We klauteren over een afsluiting en komen totaal verloren in kniehoog en vooral kletsnet gras en struiken terecht. We stappen niet meer.. We ploeteren! Geen pad, gewoon op onbegaanbaar terrein overleven.. Op de duur bereiken we het fameuze huis waarover sprake. We zijn verplicht over de afsluiting te klauteren om in de tuin van onbekenden te belanden, nog steeds in de gietende regen. Gelukkig geen hond aanwezig hier! Geen mens te zien... Dan maar door het voorhek richting de weide, waar we nu ....op enkele tientallen meters van de fameuze koeien staan. De beestjes verschieten en lopen toch wel tot op ons pad zeker!!! Een ferme stier bekijkt vanop korte afstand zijn harem en vooral ons... Geen ideale situatie, vinden we. Retreat!! Terug naar het huis en nu verder via hun achtertuin naar het stukje weide dat ons dan toch terug op het rechte pad kan brengen. Wat een saga!!

Om 12u15 bereiken we voor het eerst het pad langs Hadrian’s Wall. We bevinden ons net westelijk van de Portgate en besluiten hier definitief onze koers verder op het Westen te zetten. Niet echter voor we opnieuw onze regenoutfit gereorganiseerd hebben. We zijn gelukkig degelijk op alle weersomstandigheden voorzien, maar het wat wanneer aantrekken en uittrekken en het hoe alle papieren, gidsen, kaarten en gsm zo droog mogelijk houden is ook weer een verhaal van ‘voortschrijdend inzicht’. We zitten midden een cursus ‘hoe overleef ik in pletsende regen’.

Drie kwartier duurt het voor we ons weer op gang kunnen trekken. En potverdorie, staat daar bij de eerste ‘stile’ (doorgang over een afsluiting) toch wel ‘tijdelijke omweg’ zeker!! Ze gaan er hier nog een beetje mee rammelen ook!

Enfin, we vinden uiteindelijk het goede gat en hop, we stappen richting Westen in een toch wel prachtig glooiend landschap met een weelde aan grote, oude en vaak solitair staande prachtige bomen. We worden langs een idyllisch kronkelend pad tussen bomen en rijke mosbodems geleid tot we uiteindelijk om 13u15 uiteindelijk ten definitieve het pad langs Hadrian’s Wall bereiken. Dat blijkt parallel te lopen met de autoweg naar Chollerford. Niet te verwonderen natuurlijk want we bevinden ons bij dat gedeelte van de Wall waar, zo'n 250 jaar geleden, toen Hadrian’s Wall nog niet beschermd was, een weg bovenop de Muur werd aangelegd.

We hebben er ondertussen al 10 km op zitten. We stappen achtereenvolgens langs de zuidelijke kant en de noordelijke kant van de Muur. Zuidelijk krijgen we bij momenten schitterend zicht op de Vallum (diepe zes meter brede gracht over het gehele traject van de Muur door de Romeinen aangelegd). Aan noordelijke zijde volgen we de eveneens diepe Ditch die als verdedigingselement voor de Wall werd aangelegd. We bewonderen aan die noordelijke zijde ook de werkelijk prachtige glooiende verzichten. Bij helder weer zou je hier zelfs de Cheviot Hills moeten kunnen zien... Het zal voor een andere keer zijn...

Hoe meer we Chollerford naderen hoe duidelijker we een aantal oorspronkelijke muursecties in het landschap ontwaren. Laat dit de aanzet zijn tot veel meer van dat moois in de sectie die we morgen zullen stappen.

In de finale naar Chollerford toe, en met de brug over de Tyne in zicht, doen we, gewend als we zijn geraakt aan alle nattigheid die over ons is gespoeld, nog een kleine zijsprong naar de Brunton Turret toe. We zien hier zes tot elf lagen originele Muur en de zeer goed bewaarde basisstructuur van een Turret (wachttoren). Ziedaar de uitsmijter van de dag.

We stappen om 16u over de vijfbogige brug over de Tyne en treffen meteen het George Hotel, de plaats van onze volgende overnachting. We hebben 17 heftige kilometers gestapt en konden in weerwil van al dat water dat de weergoden over ons gestort hebben toch genieten van het traject dat we gelopen hebben.

We worden hartelijk begroet in The George, een hotel met 47 kamers met tuin die uitgeeft op de rivier. Het alweer ietwat beladen Engelse interieur ademt wel enige charme uit. Een warme douche, een opkikkerende drink en een aangename maaltijd verder kunnen we ons terugtrekken in onze ‘droogkamer’, want morgen willen we toch liefst écht droog ons nieuwe avontuur in stappen.

Het licht mag uit. We hebben zoete dromen verdiend!

Geschreven door Hubertengratienne.op.avontuur