Julius Caesar deed het met veel bravoure in het jaar 55 voor Christus. Wij gaan er een goeie twee milleniums na hem ook nog eens voor: de invasie van Britannia!! Na die eerste stappen van Caesar bezetten de Romeinen het Britse gebied achtereenvolgens onder de keizers Claudius, Vespasianus, Nero en Domitianus, waarbij ze noordelijk doorgingen tot ver in Schotland. Tegen het jaar 100 hadden ze zich, onder Traianus al wijselijk teruggetrokken tot op ongeveer de lijn waar nu de fameuze ‘muur van Hadrianus’ staat. Ze hadden ondertussen wel in dit gebied de Stanegate weg gebouwd, die liep van Carlisle tot Corbridge, de plaats waar wij onze hike langs de ‘Muur’ morgen zullen starten. Onder Traianus is overigens het Romeinse Rijk tot zijn absolute hoogtepunt uitgebreid. De Romeinen zouden in Britannia uiteindelijk zo’n vier eeuwen de plak zwaaien. Genoeg om heel veel sporen achter te laten, o.m. in het landschap.

Toen Hadrianus keizer Traianus opvolgde in 117 waren er in het Romeinse Rijk heel wat problemen in tal van provincies. Hadrianus besloot de noordelijke grens van het Rijk definitief vast te leggen op het traject tussen Newcastle en Carlisle en bouwde er een tussen het jaar 122 en 132 een grootse muur: ongeveer 5 m hoog, een kleine 3 m breed en 135 km lang. Aan de zuidelijke kant werd een 6m brede en 3m diepe gracht gegraven – de Vallum – met dubbele hoge bermen erlangs en tegen de muur aan een ‘militair gangpad’. Ook aan de noordelijke kant werd een diepe gracht (ditch) gegraven. In de muur werd om de Romeinse mijl (1450m) een poortgebouw – milecastle – aangelegd met een voor- en achterdoorgang. Links en rechts daarvan kwamen ook nog telkens uitkijktorens – turrets – op ongeveer 400m afstand.

Deze Hadrian’s Wall, zoals ie genoemd wordt, is ondertussen Unesco Werelderfgoed geworden en er wordt streng gewaakt over het behoud van wat van de muur is overgebleven. Al dat moois willen wij in de komende drie dagen in drie opeenvolgende hikes gaan bekijken, niet met schild, zwaard en speer, noch helm of harnas, wel met de rugzak, kaart en compas, een open mind en ... elkaars gezelschap.

Met de gezonde stress van de avontuurlijke reiziger die op ontdekking gaat pakken we deze ochtend rustig onze spullen bijeen. Twee koffers en een handgagage vervellen naar een koffer, een zak, een medium en een kleine rugzak... Voorschrijdend inzicht noemt men dat!

We stappen om 9u, bij de weldoende warmte van deze bijna-zomerochtend, met pak en zak in de ‘Ferrari’ en laten Shepherd Street achter ons richting Station. Niet voor lang echter...In de buurt van het station beseffen we, op aangeven van Gratienne, dat we straks niet enkel naar een eiland op weg zijn, maar ook naar een eiland buiten de EU.... Reispassen van doen dus!!! De kont van de Ferrari gedraaid en ‘terug van weggeweest’. Gelukkig waren we alstublieft een uur voor de start van onze treinreis naar het station vertrokken. We hadden dus... enige meer dan gezonde marge.

Om 9u45 stappen we het Sint-Niklase station binnen. “Met de NMBS reizen.. altijd een beetje avontuur”, een zinsnede die als een pop-up uit onze koker springt wanneer we op de schermen zien dat.... de trein van 10u vandaag niet rijdt.... Een ongeval ergens tussen Lokeren en Gent zou de oorzaak zijn.. Geen alternatieve trein te bespeuren. ‘Trek uw plan’, zeggen ze dan! Tickets die 6 Euro gekost hebben worden aangevuld door een taxirit naar Antwerpen-Centraal van 80 Euro. Onze innerlijke rust is enigszins verstoord....

Om 11u30 stappen we uiteindelijk op de Thalys en een uurtje later staan we in de vertrekhal van de luchthaven van Schiphol. Het kan dus ook vlot! Op de stoel achter ons zat ene Hans Bourlon van Studio 100. Toch even een kort klapke met hem gedaan want zijn zus Miet was in 2004 de doopmeter van DEME’s sleepzuiger Pallieter, gedoopt in Zeebrugge.

We hebben hier op Schiphol vier uur de tijd om Gate 47 te vinden voor onze vlucht naar Newcastle. Dat zal wel lukken zeker? We hebben onze instapkaarten al en kunnen dus in geen tijd onze bagage ‘droppen’ richting Schipholse catacomben. Door de gezellige drukte van deze goed georganiseerde luchthaven bekruipt ons dat onbestemde gevoel van opwinding dat door reizen, verkennen, ontdekken wordt opgeroepen. We voelen ons helemaal in onze nopjes en strijken neer in het COCO Café voor een glaasje sprankelende rosé. We klinken op Hadrianus en de zijnen.

We horen West-Vlaams spreken aan de tafel naast ons. Daar blijkt trainer Yves Vanderhaegen te zitten met mister x naast hem. We raken toch even aan de klap met hen. We hebben hen net niet gevraagd of zij op weg zijn naar Saoedi-Ariabië...

Wanneer onze KLM Boeing 737 om 16u55 ons in hogere sferen brengt kijken we nog heel even bewust naar al dat mooie weer onder, boven en rond ons... We vliegen richting UK.. We zouden kunnen vliegen richting..... ‘lage druk’ en regen. We houden ons hart vast, maar geen nood, we zijn op alle weerperipetieën voorzien. Op Schiphol hebben we een muntje van 10 Eurocent op de grond gevonden. Ik heb het een apart plaatsje gegeven bij mijn spullen. We hebben nu alvast onze ‘good luck charm’ bij ons!

Om 17u50, zijnde in UK-time 16u50, strijken we zachtjes neer op de Tarmac van Newcastle airport. Surprise surprise!!! De zon schijnt volop! Ook hier kan het dus zomeren! Moge het zo blijven in de komende dagen.

We recupereren vlotjes onze koffers, boeken een taxi richting train station en voor we het goed beseffen rijden we vlotjes dwars door het hart van het opvallend knappe Newcastle-upon-Tyne richting trein. Nu volgt een gezond stukje stress: het is 17u48 wanneer we uit de taxi jumpen. Ik cross het station binnen om tickets te kopen voor de trein naar Corbridge, die om 17u56 vertrekt.... Het ticket office blijkt op het uiterst uiteinde van het station te liggen. Lichte sprint met zware rugzak doorheen de menigte.... Om 17u52 heb ik de tickets in handen. Nog vier minuten.... All the way back naar Gratienne, die rond de koffers staat te dansen bij de toegang tot de perrons. “Waar is perron 8?” Het verste spoor in dit station, waarbij je nog twee bruggen over moet!! Miljaarde!! Nog drie minuten! Met hebben en houden sleuren en zwoegen over die bruggen. Nog één minuut! Trappen af (roltrappen hebben ze hier nog niet uitgevonden!) en dan nog links naar buiten toe waar we het ongelooflijk mooie cijfer “8” zien. En.. een trein die net zijn deuren niet dichtgeklapt heeft. We jumpen in en geen 5 seconden later rijden we. Schuim en zweet, iets verhoogde bloeddruk, but.. we made it! ’t Zal aan onze good luck charm liggen.

Iets na half zeven staan we goed en wel in het station van Corbridge. Trappen op, brug over en we kunnen de laatste 800m van de dag overbruggen, niet met een taxi – wat zou je verwachten in dit boerengat – maar te voet! Gelukkig lacht de zon ons bemoedigend toe en wanneer we net voor het dorp Corbridge de river Tyne oversteken worden we vergast op een schitterend spel van zon, wolken en water in het heerlijk groene landschap van Northumberland.

Net ietsje na 19u melden we ons aan in ons Wheatsheaf hotel. Het blijkt een hotel met een flink stukske Fawlty Towersgehalte. Het verwondert ons dat Basil ons niet begroet. En Manuel missen we nog veel meer! Niet Polly, maar God knows who wijst ons kamer 2 toe. Twin beds, prima badkamer, net genoeg ruimte. We zullen het hier die ene nacht wel volhouden.

Een heerlijke douche spoelt al het reisstof uit onze ledematen. We zijn klaar voor een korte verkenning van dit typische kleine countryside dorp. We zouden zo Charles Dickens tegen het lijf kunnen lopen.

Net voor achten lopen we het restaurant Black Bull binnen. Restaurant of pub? Waarschijnlijk beide samen. In elk geval reuzengezellig. We slaan een degelijke voorraad calorieën op om morgen ‘fully loaded’ de eerste hike aan te vatten en zoeken nadien in de zwoele koelte van de avond onze Wheatsheaf terug op.

We hebben nu al het gevoel dat we een week op reis zijn.. We zijn los, onthecht en klaar voor drie volle dagen ‘puur natuur’ in een complete flashback naar de glorie van het Romeinse Rijk.

Geschreven door Hubertengratienne.op.avontuur