‘Regen hoeft voor ons niet meer’... Dat is de gedachte bij het openschuiven der gordijnen.... Het is 7u. We steken onze neus door het raam en snuiven een frisse doch droge ochtend op. Niets dreigend boven ons hoofd. Niets zal ons bijgevolg tegenhouden om opnieuw de hogere sferen van de Sierra Nevada op te zoeken. ‘Sulayr’ is de Moorse naam voor de Sierra Nevada en dat betekent ‘Gebergte van de zon’. Laat dat nu net zijn wat wij dezer dagen zoeken!

We pikken met z’n achten een rustig ontbijtje mee. Enige animositeit wel bij Eddy en Chris want nadat hun huissleutels de voorbije dagen al zijn zoekgeraakt is nu ook Eddy’s mobieltje verdwenen. Zal gisteren in het busje blijven steken zijn... hopen zij! Om 8u30 stappen wij barstensvol verwachting op het stadsbusje dat ons naar de plaats van afspraak voor onze uitstap brengt. Eddy en Chris zijn ons in alle ongerustheid al voorgegaan. Het mobieltje is hun drijvende kracht.

Wie hier in Spanje op zuiderse nonchalance rekent is eraan voor de moeite. Stipt om 9u stappen wij op de ruime 4x4 Mercedesbus en begroeten we onze chauffeur/gids voor de dag Jaime. Ziet er een fijne no-nonsene gast uit! Eddy en Chris zijn in de allerbeste luim mee opgestapt. Eddy’s mobieltje is via onze Carlos van gisteren gerecupereerd. Voor hen kan de dag al niet meer stuk.

Jaime loodst ons alweer via de confluentie van rio Darro en rio Genil de stad uit en stuurt ons de GR 30 op richting gebergte. De Rio Genil zal een groot stuk van de dag, zij het vanuit zijn loop in de vallei, onze gezel zijn. De rivier ontspringt op de hoogste top van de Sierra Nevada (3480 m), de Mulhacén, en stort zich voorbij Granada in de provincie Córdoba in de Rio Guadalquivir.

We klimmen gestaag en zien wanneer we 1000m hoog over een kleine pas rijden zien we links van ons in de verte tegen de bergflanken het dorp Zenés, waar de Romeinen ooit uit de Rio Darro (D’auro) goud wonnen. Na een half uurtje rijden verlaten we rechts het zachte asfalt van de GR 30 en rijden de oorspronkelijke weg op die de Moren ooit volgden om ijs te gaan sprokkelen op de sneeuwhoogtes van de Sierra Nevada. De weg kreeg de terechte naam ‘camino de los neveros’. Deze weg werd voor het ijstransport nog tot in het begin van de 20ste eeuw gebruikt. De koelkast maakte hem nadien overbodig.

We komen op een ruwe aarde/grindweg terecht, bezaaid met al dan niet half ingegraven stenen en rotsen. De regen van de voorbije dagen heeft diepe padbrede plassen achtergelaten op de hevig stijgende, dalende en kronkelende weg. Dit is duidelijk niet bedacht om ooit met een auto bereden te worden.. Onze 4x4 haalt alles uit de kast – en dat is véél – en sleurt ons over alle hindernissen heen. Jaime is niet aan zijn proefstuk toe, en dat bewijst hij met verve! De rio Genil zien we al diep onder ons stromen aan onze rechterzijde temidden een uiterst ruw, diep uitgesneden, grillig kalksteenlandschap. Onvoorstelbaar dat dit gebied 260 miljoen jaar geleden onder zeeniveau zat en dat bijgevolg schelpen en koralen deze kalksteen gevormd hebben. We voelen ons heel even minder dan stofjes in het geheel der tijden en dingen....

We rijden doorheen de verbindingsweg van de Cantera San Roca, een volop in bedrijf zijnde steengroeve, en sleuren ons steeds hoger het bergpad op. De brem staat ’t allen kante in bloei en zet een schitterend geel accent in het landschap. De takken van amandelbomen en rozenbottelstruiken strelen de ramen van onze 4x4. Jaime duidt ons dat het bittere amandels zijn, waarvan 30 gr al voldoende cyanide kan bevatten om dodelijk te zijn. We fotograferen maar laten ons niet verleiden tot consumptie.... Rozenbottel bevat dan weer heel veel vitamine C, veel gezocht indertijd ter vermijding van scheurbuik. Door het laxerende effect ervan kreeg deze vrucht hier de bijnaam ‘tapaculo’...

Veel fauna zien we voorlopig niet, maar een vos, die ons op enige afstand schijnbaar versteend aankijkt, maakt al veel goed. Hij zal naast koeien, geiten en enkele wilde paarden, over de dag heen een uitschieter blijken te zijn.

Om 9u45 kunnen we in de algehele stilte van de omringende natuur even de benen strekken. Diep beneden ons stroomt de Rio Monachil, die zijn bron bij de Pico Veleta vindt. De stop is voldoende voor de vier musketiers om een uitstekende rotspartij te beklimmen, om voor zichzelf te bewijzen dat ze het nog kunnen en uiteraard ook om de vrouwtjes te imponeren... Missie geslaagd: niemand moet per helikopter afgevoerd worden....

We stijgen verder tot we de kruising met de Sendero Sulayr treffen. De sendero Sulayr is het pad dat door de Moren over 300 km rond de Sierra Nevada is aangelegd. Langzaam maar zeker ‘kruipen’ we langs smalle paden naast diepe afgronden verder. Onze 4x4 blijft zich schijnbaar zonder veel moeite over de soms akelig steile hellingen hijsen. Sterk beestje, deze Mercedes!
Langs de weg en in het bredere decor zien we hier en daar combinaties van dennen, lage eiken en populieren. Het valt op dat het zachte hout van de bleke stammen van de populieren aan de boord van de weg bijna allemaal door voorbijgangers met namen, hartjes en nog dies meer ingekerfd zijn. Iemand moet er ooit mee gestart zijn en ... de brave volger haalt ook zijn wapen boven...
We krijgen nog een aantal heel mooie panoramazichten waarin de stad Granada ligt te blinken in de zon. Machtig om zien. We stoppen niet want.. op 2500m zal het zicht nog mooier zijn. Denken we!

We naderen de 2000 m en duidelijk ook de boomgrens. In de lage begroeiing van de toendra rondom ons zien we o.m. lavendel, rozemarijn en salie. Het iets kalere decor vervaagt in de mist van de laaghangende wolken. We zijn in de wolken, letterlijk! Pal op de middag kondigt een kudde schapen, gehoed door een hond, een mirador aan op 2000m. Jaime loodst er ons inderdaad heen, maar.... erwtensoep rond ons. We zien het landschap enkel op de borden die hier opgesteld staan. Vergeet die foto's hier maar....
De temperatuur blijft rond de 10°C hangen. We hoeven hier niet lang te verpozen. Tien minuutjes later zien we de eerste sneeuw.

Om 12u30 bereiken we ons hoogste punt van de dag: 2500 m. We rijden voorbij het biologisch observatorium van de universiteit van Granada en vallen stil bij het restaurant El Albergue Universitario Sierra Nevada. We zijn in een ski-oord beland. In volle winter moet het hier een drukte van jewelste zijn. Nu belanden we in de rust van een bergrestaurant met leuke bar. Dit gebouw is door de universiteit opgericht in 1929 voor zijn studenten en vorsers/biologen die hier de 200 unieke insecten en 60 unieke plantensoorten kwamen bestuderen.

Ter inleiding duiken Luc en ik de bar in voor een frisse Jaegermeister. Onze magen zijn geopend! Jaime heeft het hier voor ons hongerig gezelschap prima geregeld. We krijgen een driegangenmenu aangeboden met inleidende apero en afsluitende koffie. O.m. de tortilla en alpujarreño krijgen ruime aandacht. De sfeer zit er bij ‘los ocho’ helemaal in. Lachsalvo’s vullen de grote restauratieruimte. We leren de ‘rebujito’ kennen: een cocktail uitgevonden in Andalusië die sherry en frisdrank, meestal witte limonade of citroen-limoen frisdrank, mengt. De baas van het restaurant, die ons gezelschap ondertussen best kan pruimen, komt af met een kannetje Carajillo, die hij aan tafel flambeert en in kleine glaasjes onder ons verdeelt. Lekker!!!! We zijn nu voldoende opgevrolijkt om een poging te wagen onze gids Jaime een Vlaamse term aan te leren: “zurkeltrutte”. Enkel te begrijpen voor wie uit het Brugse komt.... Hij probeert het woord uit te spreken en dat klinkt geheel als “Cerkeltrutte” en dat.... leidt tot het ultieme lachsalvo!! De voetbalintimi uit Brugge kunnen ons volgen....

Om 14u40 verlaten we letterlijk, maar ook figuurlijk in de wolken dit oord. Niet echter voor we heel even in de sneeuw gespeeld hebben. “Blijf jong, vooral in ’t koppeke, want oude mensen sterven snel”... We blijven ons dit devies voorhouden.

Volgt nu een uurtje afdaling op de brede asfaltwegen naar Granada. Enkel een paar koeien die op onze weg zout van het wegdek weglikken zorgen voor enig oponthoud. Het wordt ons onderweg verder heel duidelijk dat vele grote fietsploegen hier hun hoogtestage houden. UAE, Quickstep Soudal, AG2R, Alpecin, SD Works... we zien ze allemaal klimmen richting 2000m en hoger. Wij begeleiden chauffeur Jaime met een krachtige zangstonde: Eviva España, Dos Cervezas por favor, Junge komm bald wieder, en ga zo maar door... Vrolijke boel!

Eens we onder de wolken terecht komen krijgen we weer prachtige zichten op Granada en de brede omgeving. Voor we het goed beseffen zijn we een uurtje verder en kunnen we in de ‘granaatappel’ bij een aangename 21°C en onder een meer dan aangenaam zonnetje afscheid nemen van onze toffe Jaime.

Een paar uurtjes al dan niet platte rust nu voor we ons om 20u naar La Cuchara de Carmela begeven voor een avondmaal in Spaanse stijl. Op het verwarmde terras laten we spijs en drank in alle gezelligheid tot ons komen. Niet altijd een onverdeeld succes, maar dat heb je als je je aan nieuwe dingetjes waagt.

Om 22u30 gaan na een laatste drink in de bar van ons hotel Catalonia de boeken dicht. Otro dia mañana! Ole!!

Geschreven door Hubertengratienne.op.avontuur