Paradisitis of een lichte vorm van Mayasaturatie... Wie zal het zeggen!? Wij gaan voor de eerste diagnose want dit paradijs schreeuwt erom op de meest relaxt mogelijke manier verkend te worden.

Om 8u15 stappen de vier musketiers richting het Helios restaurant, zowat om de hoek van ons gebouw 67. Binnen de 2 minuten stappen we langs de zee, voorbij het Infinity zwembad. Niet toevallig ‘infinity’ want dit uitgestrekte zwembad bestaat uit drie niveaus die letterlijk in elkaar overvloeien, zonder einde.

Het Helios restaurant sluit naadloos bij dit zwembad aan. We worden een tafel voor vier toegewezen op het prachtige terras met uitkijk op een schijnbaar eindeloze op dit moment indigoblauwe Caribische zee. Ergens, ver over de ongeschonden einder, ligt Cuba. Voor ons enkel een vaststelling. Wij genieten van een zachte 26°C en voelen de streling van een minizeebries.

We genieten van het supervolledige ontbijtbuffet, begeleid door de romantische klanken van ‘besa me mucho’ en ‘la vie en rose’ die een virtuoze violiste ons live brengt.

We besluiten vandaag dit paradijselijke oord niet te verlaten. In total relax en met eenvoudig genieten van alles wat Palladium TRS te bieden heeft zal deze dag verlopen.

Hugo en Nadina nestelen zich in een hemelbed aan de rand van het zwembad. Gracia en Umberto verkennen de wegkronkelende paseo aan de zeeboord. Eerst zien ze enkel rotsen, geen strand. In dit gedeelte is een zoutwaterzwembad, verbonden met de zee, gebouwd. Er zwemt inderdaad vis in het zwembad... Een zachte bocht verder krijgen ze zicht op een kilometerslang mooi ‘bounty’-strand. Een muur van cocospalmen wuift hen toe.

Met de voeten in het aangenaam verfrissende kristalheldere strandwater slenteren zij genietend het hele traject over en weer. Terug aan het zoutwaterzwembad gaan ze voor een apero aan de strandbar. De maag is geopend voor een verkwikkende buffetlunch in Helios samen met Hugo en Nadina.

Daarna even zwemmend lijf en leden verfrissen, van niveau naar niveau, met een ‘infinity’-gevoel – let wel, Gracia gaat alweer te water!! – en ze zijn klaar voor een flinke wandeling over de onberispelijk aangelegde en onderhouden klinkerpaden in en rond het Palladiumcomplex. Ze volgen een aangeduid, maar niet bepijld circuit van een kleine vier kilometer. Niet eenvoudig om niet verloren te lopen, maar het lukt. Ze zien opossums, eekhoorns en zelfs een krokodil (netjes achter draad!) net voor ze over een mooi houten verhoogd pad doorheen een mangrovebos terug richting hun gebouw 67 stappen. Nadina en Hugo hebben ondertussen de voetsporen van Umberto en Gracia in het strandwater opgezocht.

Er staat ons deze avond nog een schitterende apotheose te wachten: een Chic Cabaret dinner show in het White Sands complex van dit resort.
Voor één keer moet het voor de heren in lange broek en met gesloten schoenen. We worden om 19u opgehaald. Een kwartiertje later stappen we de grote lounge binnen, waar we in het achterste gedeelte, alweer in een stemmig ingerichte grote open ruimte, de bar vinden die ons inleidende drinks kan bezorgen.

Om 19u30 start hier eigenlijk al de show. De zangers en dansers, kleurig en glitterend uitgedost, komen al performen tussen het publiek. Een stevig voorproefje van wat ons te wachten staat!

Om 20u15 gaan de deuren van Chic Cabaret open. We hebben een tafel pal naast het in T-vorm uitgebouwde podium. We beleven een dinner met vele scharnieren, bij een goede fles champagne en tequilashots. We beleven vooral een drie uur durende werkelijk non-stop wervelende show, die een mix is van zang, dans, instrumentale virtuositeit en acrobatie. Een onophoudelijke reeks bekende popsongs passeren de revue, performed door stuk voor stuk schitterende stemmen. Kippenvel all over the place terwijl we onze ogen uitkijken op dit onvergetelijke spektakel. Er wordt performed op het podium, op diverse plaatsen in het publiek, op trapezes en verstrengeld in touwen en doeken hoog boven ons. We beleven de ene verrassing na de andere surprise! We hebben letterlijk ogen te kort om het allemaal in ons op te nemen. En nogmaals, wat een stemmen!! Whitney Houston, Elton John, Michael Jackson, Abba en ga zo maar verder, allemaal vlekkeloos en door schitterende stemmen gebracht. Tussendoor het huiveringwekkend mooie ‘vinceró’ uit Nessun Dorma.... We zijn in vervoering, gaan door de grond, zweven en kunnen het kippenvel nauwelijks van ons afschudden. Wat een werkelijk unieke show!! Nooit meegemaakt! Dit is zeer hoog niveau!
In de grande finale van de show wordt het publiek uitgenodigd op het podium te komen meedansen. Moeten ze ons geen twee keer zeggen. We gaan meer dan zachtjes uit de bol!

We verlaten deze show een beetje beduusd. Ons brein moet het nog allemaal verwerken. De acteurs staan ons aan de uitgang op te wachten. Een praatje en een obligate foto later stappen we in het busje dat ons terugbrengt naar ons gebouw 67, sweet dreams met veel muziek tegemoet....

We hebben ondertussen beslist dat we morgen ook onze laatste volle dag ‘in paradise’ zullen doorbrengen. Het moet maar zo goed niet zijn!

Geschreven door Hubertengratienne.op.avontuur