Al dagen wisten we dat het zou gebeuren. Het was onvermijdelijk! Om precies 9u29 begeeft Hugo’s zonnebril het. De barst in de neusbrug is een breuk geworden, bezweken onder één manipulatie te veel..... We noteren het voor het nageslacht terwijl we de laatste kruimels van ons ontbijt tot ons nemen. De zon heeft ondertussen zijn strijd met de ochtendwolken gewonnen. De horizon is opgekuist. We leven in een zalige 26°C.

Toegepaste psychologie breekt zonnebrillen. Dat weten we ondertussen ook. Heerlijke woorden als systematische desensitiificatie en retrograde interferentie zijn door Hugo aan onze dagelijkse woordenschat toegevoegd..... We besluiten dat onze hersenen niet langer belaagd moeten worden en gaan voor een gewaagd avontuur op het water: suppen!! Jawel, een poging tot ‘standing up paddling’ moet ons gevoel voor topsport weer een boost geven.... Nadina wil droogjes voor de fotografie zorgen. Gracia steekt een teen in het water en voelt dat het eigenlijk onbetamelijk nat is. Hugo en Umberto, voor geen kleintje vervaard, gooien zich met de moed van een frontsoldaat in de strijd. Ze hebben geluk, maar daardoor ook geen excuus: er is weinig wind.

Van kniestand naar rechtstand op een wiebelende plank die de speelbal van het water is, het is een hele weg.... Een natte ook.... voor Umberto toch.... Als je rechtkomt niet naar de plank kijken. Het is een gouden tip die de plankverhuurders ons meegaven. Het toepassen van de theorie zet elke spier en vezel van onze benen danig onder druk. Het is hard werken, het eerste kwartier en het ziet er niet uit, maar finaal lukt het toch! Wat een bevrijding! Het evenwicht heeft gewonnen van de vermaledijde wiebel. De beenspieren ontspannen. De lagune is van ons!

Gracia, als doorwinterde turnlerares, weet dat ze dit ook moet kunnen. Ze schraapt al haar moed bijeen en neemt na enige tijd de plank van Hugo over. Ook zij raakt met trillende benen recht en zet de peddel in het water. Bij een draaimanoeuver gaat het mis. De plank wil niet mee. Umberto geeft nuttige aanwijzingen en... dondert samen met Gracia in het water. Een deuk in ons zelfvertrouwen, maar... geen barst! We wurmen ons zo goed en zo kwaad als het kan weer op de plank en jawel, we vinden de homo erectus terug. Het gepeddel gaat verder.

Zeer voldaan zoekt Gracia het vasteland weer op. Umberto peddelt vrolijk verder. Een heerlijke ontspannende en nu ook relaxte ervaring. Hij beseft en koestert het moment. Dat pakken ze ons ook weer niet meer af!

We blijven verder de hele voormiddag in luie zetels op de kop van de mooie steiger van dit hotel liggen en zuigen met volle teugen vitamine D naarbinnen, met een Diablo Negro. in de hand (cocktail op basis van baileys). Dolce farniente ten top!

Na de middag zoeken we de Cenote Azul op, de enige cenote in Bacalar die niet met de lagune is verbonden, toch niet bovengronds. Ook deze cenote blijkt een zalige pleisterplek te zijn. Hij heeft een restaurant vanwaaruit je rechtstreeks te water kan. We nemen eerst een kleine hap tot ons en lanceren ons dan in de het azuurblauwe water van deze 90m diepe mooi ronde cenote. En.. verrassing... het water heeft ongeveer dezelfde temperatuur als het lagunewater. Genieten maar! Zelfs Gracia heeft geen enkele moeite om van wal te steken. In deze omgeving, in dit water, in dit weer wil je hier eigenlijk blijven zwemmen. Super!!! Nadina en Hugo zetten hun snorkels op en exploreren het visarsenaal langs de kalkrotsen in dit kristalheldere water. Naar beneden kijkend zien ze enkel het zwarte gat van 90m diepte. Heel speciaal.

Deze waterdag schuift bijna ongemerkt maar veel te snel natuurlijk naar zijn einde toe. Om 17u zijn we terug in onze Casabacal en praten nog wat na op het terras, genietend van de zeven tinten blauw van de lagune. We nemen het allemaal bewust in ons op, want.. morgen zoeken we andere oorden op. Het is goed, neen het is schitterend geweest!
Gracia en Umberto gaan nog even strollen in het historische centrum van Bacalar en maken op het grote centrale plein het werkelijk oorverdovende concert mee van de duizenden vogels die in de grote bomen een plaatsje zoeken om te overnachten. De warme gloed van de wegzakkende zon legt een laagje extragezelligheid over de druk bezochte terrasjes.

Om 19 u vinden ze Casabacal terug voor een rustig avondmaal op het terras. Het is mooi geweest. Bacalar, en vooral zijn schitterende lagune, heeft ons betoverd.

Geschreven door Hubertengratienne.op.avontuur