Getoeter, muziek, sirenes in alle toonaarden, wieoe wieoe wieoe.... We leven er al een aantal dagen mee, maar vandaag start dat concert al van in de vroegte in alle hevigheid. Wat een kabaal!! Eén troost: het is de laatste dag! Drie Koningen betekent immers het einde van de bedevaarten vanuit alle hoeken van Yucatán naar de Drie Koningen hier in Valladolid. Zoals we al beschreven hebben worden de fietsende pelgrims (meestal heel jonge mensen) in groepjes begeleid door één of meerdere wagens die met alle mogelijke middelen een hels kabaal maken. Ook de fietsende pelgrims zelf hebben op hun hevig versierde fietsen soms zo’n sirene staan. Kleurrijk om te bekijken maar wel oorverdovend bij momenten. En zeggen dat deze Drie Koningenpelgrimstochten (1 tot 6 januari) voorafgegaan worden door identieke tochten die starten op 12 december en aflopen op 31 december met als doel de Virgen de Guadeloupe, ook hier in Valladolid. “Amai mijn oren”, komt spontaan bij ons op.

Onze dag start om 7u45 met het mooie ontbijt waaraan we in dit hotel inmiddels zijn gewend geraakt. We hebben een gedeeltelijke rustdag ingepland op deze laatste dag voor ons in Valladolid.

Om 9u30 stappen wij richting de Casa del Venado, een nog steeds door de eigenaars bewoond museum dat werkelijk een schat van zaken (meer dan 3000) bevat die verwijzen naar de Mexicaanse volkscultuur en gewoontes. We vinden dit huis in de nabijheid van de Plaza Mayor.

Casa del Venado werd door een Amerikaans echtpaar, Dorianne en John Venator gekocht in oktober 2000. Op dat ogenblik was het, na 37 jaar leegstand, achter een versleten voorgevel een door de natuur overwoekerd gebouw. Dorianne en John hebben het 8 jaar lang gerestaureerd en omgetoverd tot het prachtige huis (1700 m2!!) dat het nu is. John, die zijn hele leven lang een verzamelaar is geweest, heeft zijn verzameling Mexicaanse artefacten en eigentijdse kunst op een schitterende manier in dit huis ondergebracht. Alles wat hier staat en hangt vertelt de rijke geschiedenis en illustreert de gewoontes en gebruiken van Mexico.

Om 10u starten we een gegidste tour doorheen een zeer groot gedeelte van het huis. We leren dat de naam van het huis – venado – verwijst naar het edelhert, een heilig beschermdier voor de Maya’s. De hint naar de familienaam van John – Venator – zal ook wel zijn invloed gehad hebben, vermoeden we. Het Mayawoord ‘nahual’ valt meteen. Het betekent ‘beschermd door een dier’. Per volkstype hadden de Maya’s zo’n beschermdier. De medicijnmannen bv hadden als beschermdier de slang.

We komen ook te weten waarom de Mexicanen tortilla’s (kleine maïspannenkoeken) eten bij elke maaltijd. De Maya’s geloofden dat zij van maïs gemaakt waren en dat ze bijgevolg veel maïs moesten eten om hun systeem op peil te houden. Dat verklaart inderdaad waarom er bij heel veel gerechten die je hier bestelt een potje tortilla’s gevoegd wordt.

Ook leren we dat de Mexicanen iedereen het liefst aanspreken met ‘amigo’, niet ‘señor’. Dat is hun manier om te socializen. ‘Señor’ klinkt voor hen veel te afstandelijk, te officieel. Ook dit klopt met onze bevindingen. We ervaren dit volk in elk geval als heel vriendelijk en correct.

We wandelen van kamer, naar keuken, naar eetkamer en woonkamer doorheen dit gigantische huis. We vernemen dat het zo maar even 23 badkamers bevat. Ons heilig getal!! We zijn overigens 2023 en 23/2/23 komt eraan..!
Het is zeer opvallend hoe kleurrijk de Mexicaanse en per extensie Yucatanese volkskunst is.
We nemen hier zowaar een kleurenbad. Heerlijk!!

We ontmoeten in de overigens weeral schitterend ingericht ruime patio eigenaar John Venator. Hij zit er met zijn helaas dementerende echtgenote Dorianne. Vriendelijke en zeer aanspreekbare man. Hij gunt me een selfie. Hij laat zich rustig onze bewondering voor zijn levenswerk welgevallen. Het zij hem gegund. Na zijn overlijden zal dit huis, dat nu nog puur privé is, overgedragen worden aan zijn stichting en een officieel museum worden.

We staan nog even stil in de kamer die John en Dorianne gewijd hebben aan de wereldberoemde Mexicaanse surrealistische kunstschilderes Frida Kahlo. Zij werd geboren in 1907 en overleed veel te vroeg in 1954 na een woelig en lichamelijk moeilijk leven. Ze liet 143 kunstwerken achter, die nu voor gigantische prijzen worden geveild.

Via een blik op het schitterende buitenzwembad in het achterste gedeelte van het gebouw lopen we terug tot bij de ingang. We hebben anderhalf uur lang een heel interessant cultuurbad doorzwommen.

We stappen richting Plaza Mayor en zoeken de koelte van de kathedraal van San Gervasio op. Na het felle kleurenbad dat we achter de rug hebben valt de sobere kaalheid van deze kerk ons op. Hugo en Umberto zoeken de Virgen de Guadeloupe op en worden er daar via een duidelijke reeks bullet points op gewezen dat er kan gebiecht worden. Echter... het mag niet meer dan 5 minuten duren en moet op papier voorbereid zijn, ingedeeld naar soorten zonden en het aantal per soort. We kijken naar elkaar en beseffen dat we ten eerste geen papier hebben en ten tweede dat 5 minuten belachelijk weinig is om onze kerfstok proper te maken. Het zal voor een andere keer zijn...

Tijd voor een lichte lunch die we op het terras van het restaurant La Cantina willen nemen. We zien op het menu lichte ontbijtgerechten staan. Daar gaan we voor!! Feestje gaat alweer niet door, echter..... Het is 12u01: “Ya no se sirve el desayuno...”. Miljaarde, weer een minuut te laat voor die ontbijtgerechten. De Mexicaanse factor speelt.... We verkassen van ambetantigheid naar de geburen ‘El Atrio’, die we een paar dagen geleden al bezocht hebben. Hier buigen we voor de weerstand en nemen een licht middagmaal tot ons.

De namiddag brengen we aanvankelijk door aan het zwembad van ons hotel, maar.... het begint te pletsregenen.... We hebben hier nog geen spat regen gezien... Nu dus wel!! De Mexicaanse factor..... Het terras brengt soelaas en... daar schijnt alweer de zon in alle hevigheid.

In de vooravond gaan we nog even de shoppingtoer op. We zien nogal wat mensen die met grote ronde cakes rondlopen. In de lokale supermarkt zien we die cakes in groten getale staan en ook hier schuiven rijen mensen aan bij de kassa’s met deze cakes, die speciaal gebakken worden om Drie Koningen te vieren. Dat leeft hier écht wel bij de bevolking.

We zoeken het betreden pad op voor ons ‘laatste avondmaal’ in Valladolid: restaurant Cunato. Het is vrijdagavond. Het is gezellig druk in de stad en dus ook in dit restaurant. We dineren met live gitaarmuziek. Best stemmig.

We maken het deze avond niet laat want morgen wacht ons een flinke rit van meer dan 250 km. Snel de koffer in!!

Geschreven door Hubertengratienne.op.avontuur