Een mooie kustweg leidt ons een heel stuk vlak langs het strand tot in Vlorë. Als eerder gezien zijn er veel bouwwerkzaamheden voor hotels. En bijna het gehele strand is ‘verpacht’ en ligt vol met ligbedden en parasols. Ongebruikt.
In Vlorë wordt het drukker op de weg. Veel drukker. En de ene horeca tent naast de ander, hotels verdringen elkaar bij wijze van spreken. Wat een giga toeristische bedoening. Wij vinden het hier allemaal erger dan de Spaanse Costa’s.
Wederom wurmen we ons door het verkeer de stad uit. Landinwaarts en een stuk snelweg op. Onderweg zien we bijzondere dingen zoals een huis dat op de voorsteven van een schip lijkt. Het is te koop! Maar, dat je zoiets mag bouwen…….
Dan de zoutpannen, uitgestrekte roze watervlakten waar water verdampt en zout overblijft. We zien enorme heuvels van zout. Is dit een ander verdien product buiten het toerisme?
In een dorpje stoppen we voor een lunch en kopen wat bij een stalletje. Daar komen we aan de praat met de vrouw die verkoopt. Een buurvrouw van 92 , geheel in zwart gekleed, praat honderd uit met ons. Een meisje van ongeveer 15 vertaalde het heel kundig naar en van Engels.
Dan Berat. We arriveren op de camping Nico. Danwel achter Nico zijn huis. Er staan al een paar campers schots en scheef. Met passen en meten kunnen we erbij. Nico biedt ons meteen een vino, raki of koffie aan. Allemaal zelf gemaakt!!!! Een aardige enthousiaste man.
S’avonds fietsend naar Berat. Een aantal minaretten bij moskeeën en een orthodoxe kerk bij elkaar. Eén van de moskeeën is met hulp van de Turkse regering gerestaureerd in 2014.
Een leuke, gezellige plaats waar het na 20 uur behoorlijk druk wordt. Veel mensen, ook kinderen, lopen langs de rivier en in het park. Overdag zagen we 32 gr en nu koelt het af en komt men naar buiten.
Het was weer een mooie dag.
Geschreven door Jacques-en-Lies.reisverhalen