De ochtend begint mooi met een duik in het zwembad. Wat een luxe: beetje zwemmen, aan de rand hangen en de vallei inkijken.

Wat later worden we met een auto opgehaald. Het is mooi helder weer. We maken een tochtje!!! Vanuit de toch wat afgelegen bungalow plek rijden we door een paar dorpjes langs Lake Batur. We gaan naar het meest afgelegen Trunyan dorp. Bereikbaar met de auto over zeer slechte weg en met de boot. Er zijn typisch Balinese bootjes, uitgehouwen bomen, die nog gebruikt worden. Trunyan wordt gezien als het eerste en origineelste dorp van Bali. Een kleine gemeenschap die zelfvoorzienend is maar nu ook aan ‘fish farming’ doet. Ook hier gaat men met de tijd mee.
Onze auto brengt ons naar een steigertje waar een enorm schommelend bootje op ons wacht. Eenmaal op het meer valt het wel mee. Eerst varen we langs een groot standbeeld van een God die in de bijgelegen tempel wordt geeerd. Dan varen we en gaan aan wal bij een begraafplaats. De Trunyan bevolking , hindoe , brengt op deze plek de doden. Zij worden gelegd in een kooi van bamboe met spullen die zij op de reis nodig zouden kunnen hebben of die doen herinneren aan wat ze hier gedaan hebben. En is plaats voor zo’n 11 overledenen. Kinderen en ongetrouwden worden elders begraven.
Op deze plaats komen overledenen die een natuurlijke dood gestorven zijn.
De met bamboe gevlochten overkapping is om de dieren weg te houden. De overledenen liggen hier op de grond en zijn in een vergevorderde staat van ontbinding. Uiteindelijk en dat is al na ongeveer een jaar, en wanneer er ‘plaats’ gemaakt moet worden, wordt de schedel losgekomen en bij de andere schedels gelegd.
De andere botten, de bamboe, de voorwerpen die er bij lagen wat dan ook, worden op een grote stapel gegooid die nooit (op)geruimd wordt. Een grote rij schedels kijkt het meer op.
Opvallend is dat er geen enkele geur hangt op deze plek; dat komt dan weer door één van de oudste bomen van Bali die hier staat. Deze schijnt een geur af te stoten die die van de lijken elimineert. Deze boom, een heilige boom, geeft plaats aan de geesten van de voorouders.

Het dorp en haar begraafplaats wordt door de overheid blijkbaar gezien als een belangrijke toeristische plek. Er worden namelijk grote drijvende stijgers gebouwd. Helaas, het maakt het geheel een ‘kijk show’ voor velen.

We varen terug. Maken nog een mooie wandeling waar we boeren bezig zien met de oogst van witte kool. Ook uien en knoflook worden hier verbouwd. Hanengevechten is per wet verboden maar er gaat nog veel geld in om. Zie die mooie haan op het muurtje. De ‘baas’ liet hem even vrij.
‘S avonds zitten we met mede bewoners en personeel rond een mooi kampvuur.

Weer een ervaring rijker.

Voor hen met een Facebook account: kijk bij Marianne Aalders naar haar v(ideo)log hierover.

Geschreven door Jacques-en-Lies.reisverhalen