Vandaag nemen we afscheid van de boerderij. Nog even een kruiden kaasje gekocht bij de boerin.
Terug over de ‘verharde’ zandweg. Stofwolken achter de camper latend. Dan is er een voorbijganger.
Ik noem ze buitenaardse sprinkhanen, sproeiinstallaties van ongeveer 350 meter op 7 of 8 magere skeletten met wielen. Ze sproeien ‘s nachts. En tijdens het sproeien bewegen ze zich voort.
Maar nu is het overdag en zo’n ding staat schuin voor ons op het zandpad; beweegt heel langzaam. Het staat diagonaal op het pad dus wachten tot het helemaal voorbij is. Er onderdoor gaan lukt niet. De camper is te hoog.
We rijden vandaag niet ver, zo’n 30 km naar Zambujera do Mar. Een klein plaatsje met hoge kliffen en een mooi strand in de baai. De camping is erg goed. Alles is er en van goede kwaliteit.
‘S avonds fiets ik nog even naar het dorp waar opvallend veel donkere jonge mannelijke mensen rondlopen. Even een praatje gemaakt, natuurlijk. Ze komen voornamelijk uit Azië: Bangladesh , India en Pakistan. Zijn hier arbeidsmigranten en wachten op een verblijfsvergunning. Dat kan zomaar 3 jaar duren. Mij wordt verteld dat ze veel minder betaald krijgen dan Portugezen en dan wat zou moeten. Ze zijn onduidelijk over toekomst , willen verder, zelfs naar Amerika en Canada.
Het werk dat ze doen is in de landbouw. Dus nu doperwten plukken. Straks weer wat anders.
Aan de boulevard staat een klein kerkje waaruit geluid komt. Een 12 tal vrouwen houden een soort gebed/zang dienst. Geen voorganger. Er wordt van een liturgie hardop gebeden en gezongen. Ik sluit mij stilletjes aan en denk aan de arbeidsmigranten jongens, ver van hun families.
Geschreven door Jacques-en-Lies.reisverhalen