We zijn nog steeds in Sidemen. Een rustdag voor ons allen. Beetje lezen, beetje zwemmen. Ik ben nog herstellende van de Bali belly, dus moet sowieso rustig aan doen. Het houdt mij in de buurt van de bungalow.

Zo’n dag dat je ook eens wat verder kijkt naar dit land. 16 % van de bevolking leeft onder de armoede grens. 60 % van de kinderen heeft geen schoon water en hygiënische omstandigheden. 60-70% van de bevolking is afhankelijk van het toerisme. Cijfers van voor COVID. Het toerisme is nu op ongeveer 30%, gewoon inschattend obv bijvoorbeeld drukte bij boot aankomst en vertrek. En het aantal boten dat op en neer vaart naar Lembongan. Dus veel, heel veel mensen zijn werkloos, arm en met schulden aan de bank.
Het wettelijk minimumloon is omgerekend ongeveer € 200 per maand. Maar zoals bij veel wetten hier kun je er geen aanspraak op maken. Anders heb je de baan niet. Ben je zonder baan dan is er geen uitkering.
Dit derde wereld land en de mensen hebben een lange weg te gaan naar enige verbetering van leefomstandigheden.

Vanavond is er de slotbijeenkomst van de volle maan ceremonie: Balinese dansen.
In de gemeenschaps hal wordt het gehouden. Men is met grote getale opkomen dagen. Marianne is favoriet bij de kleine jongetjes die belangstellend en verbazend zijn dat een Blanda Indonesisch praat. Leuk! We zitten met z’n allen op de grond. De lokalen doen dat heel soepel door met de bips op de teen-slippers te gaan zitten. In één soepele beweging. En de sarong of witte broek wordt niet vies.
Er is een Gamelan band die zorgt voor muzikale bijdrage. Een groep van zo’n 35 dames treedt als eerste op. Er staat één microfoon naar het koor gericht en de dames zingen hun lied. Daarbij hun armen en vingers in diverse standen bewegend. De zaal wordt enthousiast of uitbundig als ze ook nog de heupen gaan wiegen.
Later blijkt dat ze ‘playbacken’. De zang en muziek komt van een cd of zo. Maar ja, het is feest dus niemand die daar op let. En het is blijkbaar gebruikelijk.
Dan nog een een-actor van een tot draak verklede man. Hij doet zijn danspasjes en bewegingen met armen en vingers.
Jammer dat naast de open gemeenschaps ruimte de restanten en plastic van afgelopen dagen verbrand wordt en we regelmatig in de stank en rook zitten.
Dus we kijken de show niet uit.

Op een van de foto’s staat een Vespa scooter die bij ons zo het museum in kan maar hier rond rijdt. Kwamen we tegen bij een korte wandeling vanmorgen.

Morgen trekken we verder.

Geschreven door Jacques-en-Lies.reisverhalen