Dat was dan weer een nachtje ‘wild’ kamperen. Helemaal alleen stonden we aan het meer. Toen wij gingen slapen waren aan de overkant de vissers nog bezig. Met van die ‘voorhoofd lampjes’ die bij iedere beweging de lichtstraal laat bewegen. En er is een kampvuurtje.
Een heel stuk verderop zijn ook een paar mensen, pratend rond een vuurtje.
Verder heel donker, de maan in het laatste kwartier geeft wel licht.

Maar nu is het ochtend en erg mistig. Iedereen is weg.
Ontbijt en koffie , en we zijn weg. De weg op richting Tsjechië. Tolwegen vermijdend maar af en toe een stuk snelweg. We zetten de grenspost in Google Maps en laten ons leiden. Mooi landschap nog steeds, bij verstedelijking wordt het drukker.
We stoppen in Zilina met een mooi centrum. Deze stad kent een lange geschiedenis, was ooit geheel opgebouwd uit houten gebouwen. Ik dacht in de 18e eeuw is er 2 keer in 40 jaar brand geweest en de stad afgebrand. Daarna is er alleen maar in steen gebouwd. Het plein, namastié, genaamd is 100x100 meter, gewelven rondom het plein. En natuurlijk veel terrasjes. Er is een kerk, ter ere van de bekentenis van Sint Paulus. Er loopt een bedevaartganger in wit gewaad en een staf met daarop een Jacobs schelp.

We gaan door. De bergen in. Op een hoogte van 890 meter is er de grens overgang. Het is Schengen gebied, dus we rijden zo door. Niks geen controle.

We zijn in Tsjechië. Richting Olomouc. Via de apps kijken we naar een geschikte camping. De reviews zijn zeer uiteenlopend, weer een andere camping is gesloten. Jammer dat deze zoek apps niet goed worden bijgewerkt. Dat irriteert.
Maar we rijden naar een camping in de buurt van Olimouc. Aangekomen, best wel gevuld met caravans , kunnen we zelf een plekje zoeken. Een groep Ieren, met gezin, staat hier al 14 dgn. met grote caravans. Ook zien we was drogers bij caravans staan, bijzonder.

We laten ons weer door Google Maps leiden om een hapje te eten. Lopend.
Één restaurant, in een woonflat, bestaat niet. Een ander is gesloten, weer een ander doet alleen drankjes.
Maar dan vinden we een Tsjechië’s restaurant. Hoewel de meest mensen aan de halve liters bier zitten. De dame van de bediening laat een paar eet mogelijkheden in het Engels zien op papier, via Google Translate.

Het is goed weer om buiten te zitten. Achter ons bij het hek neemt een vrouw plaats die een wijntje en een bier bestelt. Aan de andere kant van het hek komt een man aangerold in een rolstoel. Hij mist beide benen. Het terras is alleen bereikbaar door een viertal treden naar beneden. Niet mogelijk voor deze man. Bijzonder ! Hoe is het mogelijk dat dit kan.

Wij eten onze maaltijd en Lies kan moeilijk aandacht van de ober krijgen. Zou het hier dan toch een ‘macho ‘ cultuur zijn?

We gaan het de komende dagen meemaken.

Geschreven door Jacques-en-Lies.reisverhalen