Een koffie in de beach bar en afrekenen bij de receptie. In het winkeltje ernaast ons Macedonisch geld opgemaakt.
De weg naar de grens is nieuw geasfalteerd en we rijden soepel naar de grens politie van Noord Macedonië en vervolgens naar die van Albanië. Vriendelijke beambten die onze gegevens in het systeem zetten en we mogen doorgaan. Het is stil op de weg, weinig verkeer en men rijdt beheerst!
Opvallend zijn de vele tankstations, auto wasplaatsen en auto reparatie bedrijven. Ook rijdt men, veelal jonge mensen, in ‘dikke’ auto’s. Mercedes, BMW enz.
Vorig jaar hoorden we in Moldavië dat een auto belangrijker is dan wonen. Dat zou hier ook kunnen zijn.
We kopen lokale simkaart om verzekerd te zijn van internet. Bij een koffie zaak drinken we koffie, en de eigenaar vertelt ons waar een pin automaat is. Pas daarna keren we terug om te betalen. Eerste indruk is: aardige mensen.
Uiteindelijk vinden we een camperplaats achter het lokale kantoor van de stichting Dorcas, een christelijke liefdadigheid stichting actief in oostelijk Europa, Azië en Afrika.
Een mooie plek waar we alleen staan. Alle mogelijke voorzieningen aanwezig en we steunen het goede doel.
Dan, in de middag, volgen we de dankdienst voor vriendin Sita Goedendorp die vorige week overleed. Wat bijzonder om dit mee te beleven via de wifi. Hoe verdrietig ook, en wat een realisatie dat wij allen op die grote reis zijn, waarvan we niet weten wat achter de volgende bocht is.
De contrasten, ook in dit land zijn duidelijk zichtbaar. Woonblokken die er sterk verwaarloosd en armoedig uitzien, prachtige parken en beeldhouwwerken ten toongesteld in de open lucht. Moderne universiteits gebouwen.
Maar een bewaker bij de poort waarachter wij staan geparkeerd.
De nacht kan in gaan met onze verschillende gedachten over deze dag……..
Geschreven door Jacques-en-Lies.reisverhalen