We arriveren met onze rolkoffertjes in de aankomst hal van Melbourne. Blijkbaar is de Australische overheid van mening dat er ‘voet en mond ziekte’ heerst in Indonesië. Dus nadat wij het vliegtuig uit zijn en door de slurf het vaste land betreden lopen we over matten die in een desinfecterings middel zijn gelegd.
We lopen dan verder door. Hoeven geen bagage op te halen. Maar er staat een lange rij bij de ambtenaren die de bagage controleren op etenswaren en andere dingen die bacteriën kunnen hebben. Welkom op het ‘grote eiland’.
Het huren van de auto gaat goed en we rijden met navigatie Sygic naar zus Annie. Later vinden we uit hoe de Apple Car werkt en dat de Sim kaart werkt en een hotspot gemaakt kan worden. Op het moment dat alles werkt is het erg ontzettend handig.
We arriveren bij Mercy homes for Aged People. Doen een COVID test die gelukkig uitpakt. Dan ontmoeten we mijn zus. Zij heeft in december een hersenbloeding gehad. Ze is heel goed hersteld maar kan niet meer op zich zelf wonen. Zo blij dat we elkaar zien. En zij voelt zich helemaal thuis in dat heel mooie verzorgingshuis.
De ‘zorg situatie ‘ hier is dat men om in zo’n huis te komen men een eenmalig deposito stort van ongeveer €400.000. Dit krijgt men, erfgenamen, terug als de persoon overlijdt.
De maandelijkse kosten zijn gemaximaliseerd door de overheid en worden betaald door pensioen etc. wanneer dat niet voldoende is wordt er bij betaald.
Door het deposito lijkt dit soort mooie verzorgingshuizen voor de welgestelden te zijn.
Dan rijden we naar het huis van neef Michael en zijn gezin, waar we mogen verblijven. Zij wonen in een prachtig groot huis met veel ruimte. In een wijk waar alleen maar zulke huizen staan. Hun huis staat op een heuvel met fantastisch uitzicht op een stuk(je) grond van 16.000 m2. Niet verkeerd.
Zie het wel in het Australische perspectief maar ja, ze hebben het erg goed.
Na een nacht in het vliegtuig slapen we als een roos………
Geschreven door Jacques-en-Lies.reisverhalen