Sorry, maar misschien is het verzenden van de verhalen een beetje en chaos geworden. Internet is hier schaars of biet aanwezig. Dus sommige verslagen zijn misschien 2 x gestuurd. Kan zo maar.
Excuses.
Vandaag verlaten we Etosha park. Indruk:
Veel beesten. Heel veel beesten. Dor e droog. Uitgestrekte vlaktes. Variëteit aan dieren. Indrukwekkend en mooi.
Prachtig avontuur op die slechte wegen. Dat wordt je aan het einde van de dag.
Maar ok. We gaan door. Smorgens met 6 campers om naar de garage te gaan in Tsumeb. A-C problemen en andere dingen die opgelost dienden te worden. Ongeveer 150 km.
We zijn 8.45 bij de garage. De camper wordt direct geïnspecteerd. Einde verhaal: rond 13.00 uur is er een nieuwe compressor en koelinstallatie geplaatst, de toilet doorspoel gerepareerd.
Intussen hebben we met anderen boodschappen gedaan. Doordat we met een aantal waren was het niet zo erg.
Verder gaan. Onderweg komen we bij Mariabronn. Een peipklein plaatsje met een hostel en kerk. Een zuster laat ons de kerk zien. Mooi door haar eenvoud. Zondags wordt hier de katholieke dienst gehouden met 300 kinderen en verzorgers/personeel en anderen uit de buurt. Ik vraag de zuster wat er onder het kaken staat, in de hoek van de kerk, vooraan. Een orgeltje, electronisch orgeltje. Zij vertelt dat niemand er op kan spelen. Zij kan zich niet herinneren hoe lang geleden dir door Duitsers is gedoneerd. Zij heeft nog nooit het geluid gehoord.
Ik vraag Ted en Jolanda, mede reizigers, die bij ons waren in het kerkje of zij konden spelen. Jolanda speelt piano en denkt dat ze het wel kan!
Maar het stekkertje was een Europees stekkertje dat niet past op de Namibisch stopcontact. Maar de zuster gaat op zoek. Komt na een 20 min. met een connector en een verlengsnoer. Het witte laken gaat eraf en Jolanda speelt van muziek uit de liturgie. De zusters, 2 intussen, genieten net als een 4 tal meisjes die zijn gekomen.
Nu zij weten dat het orgel werkt gaan ze een muzieklerares een dorp verderop vragen te helpen.
We krijgen een rondleiding door het hostel = internaat. 120 jongens van 6-12 jaar komen op ons af, geven de tribe handdruk en willen ons aanraken. Dan..... zijn ze weer verdwenen in een verveloos lokaal. Daar zitten ze gedisciplineerd op de grond, dicht op elkaar. Kijken naar een film op tv: Rambo!
Een ervaring!
S avonds hebben we een braai met alle reizigers samen en doe, als eerste , verhaal van onze ervaringen bij het kerkje.
Misschien komen er nu meer ‘Afrikaanse ervaringen ‘. Zou mooi zijn!!

Geschreven door Jacques-en-Lies.reisverhalen