Indonesië is eigenlijk nog een ontwikkelingsland. Tot voor kort werd dat zo gezien door ministerie van Buitenlandse zaken, die PUM financiert. Een organisatie waarvoor ik twee keer in Indonesië geweest ben. Het betekent ook dat er dingen gebeuren die je in een ontwikkeld land niet ziet of heel professioneel worden aangepakt. Denk aan de vuilnisbelt die ik onlangs beschreef.

Met Marianne en Jurgen rijden we op de brommer weer weg van het toeristische gebeuren. We gaan naar de Recycling! De regering en een plaatselijke organisatie hebben geld en organisatie beschikbaar gesteld voor een Recycling project. Gescheiden afval wordt opgehaald, maar op een beperkt aantal plekken, en naar een centrale plaats gebracht. Daar wordt het verzameld en, neem ik aan, voor verdere verwerking, wellicht op Bali, verscheept. Het is een initiatief. Hopelijk is het een blijvertje. Van de verzamelde GFT hoeveelheden maken ze ter plekke compost. Deze is dan weer te koop voor de eiland bewoners, maar wordt ook gebruikt op het gemeenschappelijke tuinen complex. Hier groeien de mooiste vruchten, ziet er verzorgd uit. Het is bemoedigend dit te zien.
Een stuk verderop zien we een houtzagerij. Uiteraard tropisch hardhout. Daarnaast is een steenbakkerij. Gemaakte cement/beton wordt in mallen gedaan en te drogen gelegd. Zo kan het ook. Duurt langer, maar we hebben tijd; meer arbeidsintensief maar er zijn genoeg mannetjes....

Een volgende activiteit die we bezoeken is de dierenarts. Deze man komt 1 of 2 dagen per week naar Lembongan. Zijn werk bestaat hoofdzakelijk uit steriliseren en castreren. Mensen komen met hun, in de meeste gevallen hond naar hem en ze worden geholpen. Men betaald de medicijnen die nodig zijn en wanneer zij dat niet kunnen betalen dan is het gratis. De organisatie 'Paws of Lembongan' is actief op dit gebied. Ook Marianne en haar partner helpen hier mee. Regelmatig gaan ze strandhonden / zwerfhonden vangen op het strand. Met een blaaspijp wordt een verdoving pijltje in de hond geschoten, vervolgens wordt de hond gevangen. Ook wordt de hond wel met een net gevangen. De dierenarts doet zijn werk bij een aan hem ter beschikking gesteld gebouwtje. Daar is een soort toonbank en achter de toonbank vindt de operatie plaats. Komen de honden onverdoofd dan krijgen ze eerst een verdoving. Prikje op het terras of grasveld terwijl het baasje de hond vast houdt. Hij/zij valt vanzelf ergens neer en wordt gehaald wanneer aan de beurt. De handeling duurt niet lang, hechtingen er in, een desinfecterende antibiotica spray en de hond wordt teruggelegd of meegenomen. Geen kappen of zo. Gaat blijkbaar bijna altijd goed. De stichting Paws for Lembongan bestaat uit vrijwilligers, de arts doet het gratis. Eventuele kosten worden gefinancierd door donaties. Donaties altijd welkom!
Voordeel: het aantal honden blijft beperkt en de honden die er zijn hebben grotere kans op een goed bestaan.

We rijden dan naar een prachtig uitzicht punt over een steenachtige weg die steil omhoog gaat. Het is het waard! Happy hour met Dutch (!) bitterballen.

Weer een mooie dag. De onderwaterfoto's zijn door Marianne gemaakt met de onderwater camera, goed gedaan!!!!!

Geschreven door Jacques-en-Lies.reisverhalen