We carpoolen van Swakopmund naar Walvisbay. Ongeveer 65 km. Door het haven terrein waar we al een indruk krijge van de bedrijvigheid. Walvis Bay is een industrie stadje.
Droogdokken, container terminal, gas- en olie terminal. Beiden nog geen jaar oud. De laatste niet in gebruik omdat nog niet aan de veiligheids eisen is voldaan.
Basis van de marine met een paar fregatten. Zelfs ds Ocean Warrior van Greenpeace ligt er na taken om illegale Chinese vissers op walvis lastig te vallen.
Veel reperatie werven. Er liggen heel veel schepen voor anker te wachten op signalen ergens vracht te halen. Booreilanden liggen in de baai om gerepareerd te worden. Een grote marine kazerne, door Chinezen gebouwd, ligt op de kant. Een visverwerkende fabriek (Sovjet /Namibië ) ligt in het water. Vis wordt aan de ene kant aangeleverd, verwerkt en diepgevroren en in dozen aan de andere kant verder vervoerd
En natuurlijk toeristen bootjes. Kleine open bootjes die je in 4 uur alles, bijna alles laten zien. De schipper is van Frieze afkomsten de 4e generatie. Spreekt goed Afrikaans want dat wordt thuis ook gesproken.
We worden verwelkomt door de ‘huisdieren’ van de rederij wanneer we eenmaal varen. Spontaan springt de zeehond en de pelikaan aan boord. Tot grote hilariteit. Walvis baai ontleend de naam aan de walvissen die hier van juli - november langs komen richting Antarctica. En de baai komt door een enorme landtong van 35 km die de haven beschutting geeft tegen oceaan geweld. Deze landtong groeit 20 m per jaar aan met zand!! Op die zandbank toeven Robben, zeehonden, flamingo’s , stern vogels etc.
Indrukwekkend was het waarnemen van de spuitende walvissen. Heel mooi!
Je blijft genieten. Wat is de natuur mooi en wat kun je het van dichtbij meemaken.
Verrassing was de heerlijke lunch die de schipper serveerde met bubbels en verse oesters. Een mooie reis.

Savonds zijn Lies en ik naar een documentaire wezen kijken over het leven van Miriam Makebi. Zij heeft 30 jaar in ballingschap geleefd, kon niet terugkomen naar Zuid Afrika. Ze had meegewerkt aan een film in de 50 er jaren van een Amerikaan die in Soweto had gefilmd. Als jonge zangeres heeft ze in die film meegedaan. Toen deze op het Venetië film festival werd getoond mocht zij niet meer naar ZA terug. Maar bleef strijden tegen de apartheid. Bij de vrijlating van Mandela en benoeming van hem als president kon zij weer naar huis terugkeren.
Een aangrijpende documentaire, zeker om dat hier te zien.
Morgen weer een reisdag naar UIS waar het 38 gr is. We zijn benieuwd.......

Geschreven door Jacques-en-Lies.reisverhalen