We staan op de camping van Costa Nove. Dat is op een eiland voor Aveiro verbonden met het vaste land via een enorme brug. Het eiland is van redelijke omvang maar niet echt groot. Misschien 11 km lengte. De lagune tussen eiland en vaste land heeft een getijde als de ‘grote zee’, de Atlantische Oceaan. Op de fiets naar Aveiro fietsen we langs het water naar de brug. Het is laag water, mannen lopen langs het water op zoek naar krabbetjes. Iedere steen wordt met een pikhaak omgekeerd om te kijken of er een krabbetje onder zit.
Een vissersboot bemand door man en vrouw vaart langzaam door het water. Af en toe wordt gestopt en wordt een metalen fuik uit het water gehaald. Een vijf of zes vissen worden in het bootje in een waterbak gelaten. De korf weer teruggezet. Ze werken goed samen, dat oudere echtpaar.
Zij wonen misschien wel in die gekleurde huisjes die we op het eiland tegenkomen en die getuigen van een lange geschiedenis die niet altijd goed was. Die gekleurde huizen worden ook weer afgewisseld met modernere woningen, al of niet in stijl met omgeving.
De vismarkt is open en de vrouwen verkopen hun vissen in vele soorten en maten. Natuurlijk octopus maar ook zalm en tonijn én dorade of soortgelijke.
Wij zijn nog even onderweg met de fiets dus nu geen koop van verse vis. Morgen weer een kans.

Na een paar omwegen komen we bij Aveiro. Daar werden we al op gewezen door vriend Pieter en broer Jan. Jan was daar 30 jaar geleden.
Sinds die tijd is de stad enorm uitgebreid, 80.000 inwoners en een regionale functie. Er zijn nog slechts 28 woningen in oorspronkelijke staat, art-Deco stijl. De meeste in particulier bezit, sommige worden gebruikt door overheidsinstanties.
Het centrum is klein, aan het water, met de bekende oude boten. Vroeger gebruikt voor vervoer van zeewier, zout en handel. Nu voor toeristen. Het is toeristisch. De kanalen zijn in totaal 45 km lang en de stand van het water wordt gecontroleerd door sluizen.

Wij maken een tochtje en luisteren naar het verhaal van vroeger. Ook hier zijn de pakhuizen verbouwd tot appartement. Ook hier is het duur geworden om daar te wonen.

Tegen 5 komen we op de camping aan en gaan borrelen met onze Nederlandse buren uit Barneveld. De vrouw en Lies delen een gemeenschappelijke werkkring tw het ziekenhuis in Amersfoort. De weetjes van toen worden uitgewisseld.
En weer een prachtige zonsondergang.
Het is wat drukker geworden op de camping door een groep Fransen die een georganiseerde camperreis maken; het roept herinneringen op aan onze reis door zuidelijk Afrika.
De nacht valt en het is stil.

Geschreven door Jacques-en-Lies.reisverhalen