Rond 7 uur horen we een camper wegrijden.
Het is de camper van het reisleiders echtpaar……..De sfeer en verhoudingen tussen de groep en de reisleiders was afgelopen week verre van goed. Maar dat zij een soort van stiekem wegrijden is ongepast en toont hun ongeschiktheid voor dit werk.
Maar de groep ontwaakt en de een na de ander is klaar om weg te rijden. De eerste gaan vanaf 8.00 uur de poort uit. Maar eerst een warm en gemeend afscheid van de groepsleden onderling. Er is een kameraadschap gegroeid door de fysieke en emotionele ervaringen die wij deelden.
Niet ongebruikelijk gaan wij als één na laatste weg; de overkapping die onze campers 14 dagen lang tot standplaats is geweest, staat er verlaten bij.

Het is zondag dus Straceni naderend zien we de markt die al vanaf 05.00 open is. Weer veel mensen die hun boodschappen of koopjes hier halen. Opvallend veel ‘kleedjes’ verkoop punten op de gras strook langs de weg.

Dan rijden we noordwaarts. Als enige van de groep. De anderen, hoewel apart, nemen dezelfde route als de heen weg.
En het is wederom genieten van de vergezichten over het glooiend landschap. Langs de weg de stalletjes met fruit. Meloenen, pruimen, paprika’s, en natuurlijk druiven. Het is nog steeds oogsttijd. Schamele stalletjes met een oude man of vrouw of een jonge man erbij.
In de berm zien we geregeld een koe, paard of geit, aan een lijn. Een lijn die kort genoeg is dat het dier net niet op straat komt.

Na een 100 km komen we bij de grens. Eerst Moldavië uit. Een proces dat altijd vreemd is. Paspoort en kenteken bewijs laten zien, het wordt meegenomen een verveloos kantoortje in. Na enige tijd komt de officier terug en ontvangen we de stukken retour. Met stempels in het paspoort!
De douane vraagt of we kaas, sigaretten en drank bij ons hebben. Nee. Nog even in de camper kijken, paar kastjes open doen. En dan is het goed.

Door naar de grenscontrole van Roemenië. Een buitengrens van Europa! Een busje voor ons met 6 personen en bagage. Zij moesten allen uitstappen en de bagage wordt gecontroleerd. Dat houdt op. Dus wij wachten. Dan zijn we aan de beurt.
“Waar ga je heen? Waar kom je vandaan?”
Wij antwoorden netjes en voegen er aan toe dat we in Moldavië vrijwilligers werk hebben gedaan. Ouderen geholpen. Met een antwoord van ‘goed werk’ konden we doorrijden.

Rond 15.00 uur stoppen om uit te zoeken waar we zullen overnachten. Het is al een lange dag. Op zo’n 70 km afstand is er een camping. Dat wordt de bestemming.
Door dorpjes rijdend zien we bij de ingangen naar het hek van een omheining van de huizen steeds bankjes staan. En vaak zit er iemand op zo’n bankje. Een oudere man of vrouw, soms 2 of 3. Ze kijken de straat langs. Wellicht een praatje met iemand.

De camping heeft plaats! We staan alleen op het veld. Bestellen gegrild vlees en salade. Dat komt al snel. Waarschijnlijk omdat er een paar kleine feestjes aan de gang waren in het party centrum.

Het wordt een stille nacht, morgen vast uitslapen.

Geschreven door Jacques-en-Lies.reisverhalen