Vandaag is het weer tijd om verse yoghurt te halen. Bij een restaurant op het strand maken ze dat op bestelling. Van yoghurt plantjes, misschien kennen jullie dat nog van ‘vroeger’.
Deze ochtend lopen we wat door de hoofdstraat van Jungut batu, hier en daar iets kopen. Alles gaat met contant geld. En wanneer je meerdere dingen hebt wordt het op een rekenmachine bij elkaar opgeteld. Niks geen kasregister en ‘wilt u het bonnetje?’.
Marianne komt tussen haar lessen door bij ons lunchen. Zij en Lies halen de maaltijden die afzonderlijk knap in een vetvrij papier verpakt zijn. Het smaakt weer goed. Nasi campur ajam. Voor Lies de vegetarische versie.
Lies en ik maken op een andere plek een strandwandeling. We lopen langs bouwvallen van ‘huisjes’ die door het hoge water zijn weggeslagen of verzakt. Ergens anders is men alweer aan het bouwen. Steigers zijn van bamboe en ter plekke gebouwd. Ook de vloeren en de draagbalken worden met heel veel bamboe palen gestut. Materiaal wordt met de hand naar de hogere verdiepingen gebracht. Beton (ook in Indonesisch heet het zo) wordt zelf terplekke gemaakt.
Wij gaan ook nog even langs bij vrienden van Marianne die een bungalow parkje hebben. Ziet er goed uit. Het is mooi hoe men toch de toeristische bungalows en villa’s mooi kan maken.
Tijd voor een afkoeling in de zee. Het water is warm maar toch lekker.
Dan zoeken we een plek waar we de zonsondergang kunnen zien. Het is weer mooi!
Vanavond eten we thuis, het laatste deel van de lekkere soep die Lies maakte van een soeppakket van verse groenten.
Geschreven door Jacques-en-Lies.reisverhalen