We beginnen de dag met een stralende zon, we willen even naar de supermarkt om wat boodschappen te halen maar we zijn wat te vroeg voor de openingstijd, we moeten 10 minuten wachten. Dan stel ik voor om even terug te rijden om nu maar een foto te gaan maken van het stoplicht met een smiley. Want er is een stoplicht in Selfoss langs de 1 waar de lichtjes een smiley hebben. Iedere keer ben ik net te laat met mijn camera als we er langs rijden, en Jan stopt er niet voor, als er auto´s achter ons rijden. Logisch natuurlijk. Maar nu ik het zo opper nu we toch 10 minuten moeten wachten, liggen we alle vier weer in een deuk. Prima besteedde 10 minuten. En vervolgens blijkt de winkel nog niet open te zijn. Als we beter op het bordje lezen gaat hij pas om 11 uur open. Ja, daar gaan we niet op wachten, we gaan rijden.

Dan volgt een mooie rit door groene weilanden met grote koeienstallen. We gaan naar Þorsmork. Het is helder weer dus zien we al van ver de gletschers liggen. De rechtse is de Eyafjallajökull, daarachter in het midden de Myrdalsjökull, en links de Tindfjallajökull. Mooi! Voor het eerst zien we de voor de kust liggende Vestmanns eilanden liggen: gewoon een groepje rotsen wat uit zee omhoog steekt. En dat terwijl hier een hele vlakte ligt. Het is een vulkaan, vandaar dat die zo ineens omhoog rijst.

Bij de Seljalandsfoss gaan we de steentjesweg weer op, 30 kilometer hobbelen naar Þorsmork. Maar na 10 kilometer zijn we uitgehobbeld. Jan voelt het aan het stuur, ik hoor het, Dorrie voelt het: er is iets niet goed. We kijken bij de wielen, geen lekke band, maar weer hetzelfde probleem als in Latrabjarg. Maar nu de rechterkant. Terwijl we die toen direct ook vervangen hebben. En Palli had gezegd dat die wel weer goed is voor 2 jaar. Nou ja, het is niet anders.

Wat nu? Verder rijden lukt niet meer, hier moet gewoon weer een tow truck voor komen... Dus gaan we zo de Ohra maar bellen. We overleggen eerst even wat het handigste is voor Simon en Dorrie. Gewoon gaan liften naar de gletscher en daar gaan kijken lijkt het meest logisch. IJsland heeft een lift vriendelijke cultuur. De tweede auto die voorbijkomt is raak, ze mogen mee rijden.

Wij gaan bellen. Een dame van de Ohra neemt op, hoort het verhaal aan. We maken haar duidelijk dat we alleen maar een tow truck nodig hebben om de auto naar Selfoss te krijgen. Jan had de oude ring nog bewaard als "aandenken" maar nu kunnen we die oude er weer op te zetten. Daarvoor heeft Jan alleen een speciaal gereedschap van de garage nodig om met luchtdruk de moer er af te halen, de rest kan hij zelf. Dus als de auto in Selfoss bij een garage komt, kunnen we het verder zelf fiksen. Anouk - zo heet de dame - is snel van begrip. Ze stuurt ons een whats app om de locatie via whats app aan haar door te geven. Nu ze die heeft kan ze de alarmcentra opdracht geven een tow truck te regelen. Wij zoeken en bellen ondertussen een garage in Selfoss met de vraag of wij 5 minuten van hun tijd en een tool mogen gebruiken om de moer eraf te draaien. Dat lukt. En dan is het afwachten op de tow truck.

Het duurt lang, maar de zon schijnt, we hebben lunch bij ons, een e-reader en een puzzelboekje. We komen de tijd wel door. We maken een puzzeltje, lezen een boek, ik pluk wat kraaibessen. Jan heeft geen rust en gaat alvast het defecte onderdeel demonteren, dan is dat maar gedaan.

Simon en Dorrie sturen een whatsappje dat ze bij de gletscher staan. Met een mooie foto erbij. Fijn dat dat gelukt is.

Om 2 uur - dus twee uur nadat we whats app contact hadden om de locatie door te sturen worden we gebeld door de IJslandse hulpdienst die ons vertelt dat ze een aanvraag hebben doorgekregen voor een tow truck via de alarmcentrale uit Nederland. Klopt dat? En klopt de locatie? Ok, dan gaat ze een tow truck regelen. Een half uurtje later belt ze terug dat de tow truck onderweg is en over ongeveer een uurtje er zal zijn. We appen met Simon om te horen of zij dan hier ook al zullen zijn? Simon denkt dat het net moet lukken. En dat klopt, 10 minuten voor de tow truck er is worden ze door de Duitsers waar ze mee meegegaan zijn naar de Gigjökul weer bij ons afgezet. Alles was heel leuk geweest. Ze hadden wel een lekke band gehad. En de Duitsers durfden de laatste doorwading voor de Gigjökull niet aan dus ze moesten nog een eindje lopen. De Duitsers vonden het heel leuk om ook naar de Gigjökull te gaan, zeker nu bleek dat ze niet naar Þorsmork konden vanwege de doorwadingen. Dus ook voor de Duitsers was het een geluk dat ze Simon en Dorrie mee hadden, want nu hadden ze toch iets leuks op deze route. En leuk was het, ze hadden stralend zonnig weer en de gletscher was erg mooi. Nu ze terug zijn begint het net te regenen, dus optakelen van de auto wordt dan ook in de regen gedaan. De chauffeur rijdt flink door, maar we denken dat het toch krap wordt, want de garage gaat om 5 uur dicht, en de chauffeur verwacht dat we rond 5 uur in Selfoss zijn. Ik leg de chauffeur het probleem voor. Hij vraagt me welke garage we hadden gebeld. Hij kent de garagehouder wel. Ik vraag hem of hij hem wil bellen en vragen of hij op ons wil wachten? De chauffeur belt en spreekt best een tijdje met de garagehouder. Hij vraagt ons wat ons adres is? Jan geeft het. Hij koppelt niet naar ons terug. Hij spreekt ook niet zo goed engels en is ook niet erg spraakzaam. Maar we hebben het gevoel dat het wel goed gaat komen.

En dat komt het. Als we bij de garage komen, takelen ze de auto niet af, maar de garagehouder klimt de truck op en met zijn speciale gereedschap heeft hij heel snel de moer er af. Dank zij dat Jan al het defecte onderdeel verwijderd had waardoor hij er bij kon. Daarna brengt de chauffeur de auto naar ons ruilhuis. Perfect geregeld. Dat hadden die twee mannen dus aan de telefoon samen bedacht. Jan wilde de garagehouder nog vragen om de rekening, maar die wuifde dat weg. Voor zo iets kleins hoefden we niet te betalen.

Eenmaal thuis gaat Jan met hulp van Simon aan het sleutelen, maar de oude rubberen ring breekt als Jan de moer aandraait. Tjee, wat nu? Simon gaat eerst maar eens uitzoeken of ze morgen ook met de bus naar het vliegveld zouden kunnen. Maar handige Jan is niet voor een gat te vangen, en met mijn hulp weet hij het met een noodoplossing te fixen. Als we nu morgen gewoon voorzichtig rijden en geen onverharde weggetjes meer doen dan zal het vast goed gaan.

Simon en Dorrie gaan terwijl Jan en ik aan het knutselen zijn op de fietsen die hier in de garage staan wat boodschappen halen en een leuk restaurantje uitzoeken waar ze ons als afsluiting van een paar onvergetelijke dagen een dineetje aan willen bieden.

Dus: auto gefixt, op naar het restaurantje. Heel geslaagd, het heet "Kaffi Krus" , en ze hebben lekker eten, gezellige serveersters en heerlijke taart toe. Tot slot gaan we thuis nog in de hottub (die we al hadden aangezet voor we naar het restaurantje gaan) waar we bomen over dingen die ons bezighouden. Zo fijn! Zo jammer dat Simon en Dorrie morgen al weer weg gaan, maar ze gaan een fijne tijd tegemoet, samen 5 weken door Amerika zwerven. Terwijl onze vakantie er nu bijna op zit. Morgen nog naar Reykjavik om Simon en Dorrie naar het vliegveld te brengen. Morgen ook inpakken, vrijdag de auto wegbrengen en zaterdag terug naar huis vliegen. Het is ook wel weer fijn om naar huis te gaan. We krijgen nu toch een beetje heimwee. 9 weken is best lang eigenlijk. Ook al hebben we het heel fijn samen en hebben we veel moois gezien, het is nu ook wel genoeg.

Geschreven door Iceland