Ook op de vakantie zetten we soms de wekker, zoals vandaag, want we hebben een lange dag voor ons liggen. We willen naar de Stuðlagil canyon, waar ons een flinke wandeling wacht, als beloning een warm badje bij Laugarvellir, daarna door naar de Hafrahvammagljúfur kloof, over de Karahnjukar dam en tot slot de Slæðufoss. Dat alles over onverharde wegen met een paar doorwadingen, en ook weer terug natuurlijk. Als dat allemaal wil lukken op één dag moeten we gewoon vroeg starten, dus de wekker staat op 5 uur en om 6 uur zitten we in de auto. Terwijl er nog overal mist hangt in het Laugardalur en er nog geen kip te zien is op de weg. Wel veel vogeltjes, kleintjes die blijkbaar 's morgens heel actief zijn, ik heb er nog niet eerder zoveel gezien. Ze vliegen af en toe net voor de auto weg, en we krijgen er zelfs een tegen de bumper. Tja, daar kan je niets aan doen.
Voorbij de kleine bergpas bij de Namaskarð is ineens alle mist weg: een heldere hemel met zon, een wijd open landschap, eerst kale zwarte lava tussen zand op het Burfellshraun, dan de groene vallei van de Jokulsa a fjollum, maar dat is maar even, want dan volgt de kale droge vlakte van Holssandur. Op de achtergrond af en toe grijszwarte kale bergen, waar we later tussendoor rijden, zwartgrijs met een zweem van groen van het mos, ertussendoor kleine zilverblauw glinsterende riviertjes tussen zwart zand. Het is weer mooi vandaag.

Weer een bergruggetje voorbij en dan rijden we weer in de mist. Ik doe maar even mijn oogjes dicht - het was vroeg vandaag - en word wakker bij het tankstation waar we even volgooien voor we de 923 indraaien naar het zuiden, de zon schijnt weer! We passeren een brug over de Gilsa, met een stroomversnelling en een watervalletje voor hij zich in de Jökla voegt. Wij volgen de Jökla stroomopwaarts, het is een grote rivierkom met maar een kleine rivier er in. Dat komt omdat er stroomopwaarts bij de Karahnjukar een dam is gebouwd voor een waterkrachtcentrale. Daardoor kwam er als grote verrassing stroomafwaarts van de dam een kloof boven water met prachtige basaltzuilen: de Stuðlagill canyon. Volgens een artikel in het WOW magazine wat we in het vliegtuig kregen moeten we de 923 volgen tot aan de boerderij Klaustursel, daar is een kleine brug waarvandaan het een 4 km hike is naar de canyon. Auto's mogen de smalle brug niet over volgens het artikel. Maar we mogen de brug gewoon over (alleen auto' s zwaarder dan 14 ton mogen niet, nou zo zwaar is onze Pinguin niet) en er gaat een weggetje naar rechts na de brug. Dus we hoeven helemaal niet te lopen, we gaan gewoon rijden, we zien wel hoever we komen. Alles wat we niet hoeven te lopen is meegenomen, want 8 kilometer is best erg veel voor ons. Het weggetje is wel behoorlijk hobbelig, met flinke kuilen, gaten en bulten, maar als we zachtjes aan doen is het best te doen, en beter dan dat hele eind lopen. Halverwege ligt de Stuðlafoss, die ook al mooie basaltzuilen heeft. Als de weg te slecht wordt zetten we de auto langs het pad, trekken onze wandelschoenen aan en lopen verder. We komen uit bij een bruggetje over de Viðidalsá, een zijriviertje wat ook best een mooie kloof met watervalletjes heeft uitgesleten. We zien hier geen kans naar beneden naar de bedding van de kloof te klimmen, dus we lopen langs de canyon stroomafwaarts, een paar honderd meter verder kunnen we een soort van schiereiland op waar we op de punt - nog wel steeds hoog boven de canyon - een mooi uitzicht hebben op de kloof en de machtige basaltzuilen langs de oever. Alleen is het wel wijs om hier niet echt op het randje van de klif te gaan staan: er zitten behoorlijke scheuren in de stenen langs de rand. Een eindje verder kunnen we wel naar beneden. We komen een jong stel tegen die met ons mee naar beneden klimmen. Het is een beetje steile afdaling op sommige plekjes, maar ik ga gewoon op mijn bips op het randje zitten en laat mijn voeten naar beneden bungelen tot ze grond vinden. Dat gaat prima, en mijn broek gaat morgen gewoon in de wasmachine.....

Op waterniveau is het gezicht op de grote hoge basaltzuilen nog veel indrukwekkender. Sommige dik en helemaal recht, anderen dunner en met een boogje. Zo mooi! Jan gaat een stukje met de drone door de canyon vliegen om te filmen, later thuis zien we dat het een mooi filmpje is geworden, alleen op de blog passen geen filmpjes. Ondertussen babbelen we gezellig met Eileen en Grandon, die vertellen dat ze uit Californië komen en hier een week hebben om IJsland rond te rijden. Zo kort maar..... dan moet je echt goed gaan selecteren wat je wilt zien! Zo fijn dat wij twee maanden hebben! Het vergde thuis wel even wat aanpassingen omdat wij dan niet kunnen oppassen, maar gelukkig hebben Karin en Floris dat allemaal goed opgelost. Ook al moet ik wel zeggen dat - we zijn nu 4 weken weg - ik de mensen thuis wel een beetje mis, vooral de kleinkinderen. Aan de andere kant "vervaagt" het thuis - met al de drukte en dingen die "moeten" ook wel een beetje, we zijn hier en nu, en genieten daar ook met volle teugen van.

Zeker van zo'n canyon als dit, het is zo mooi hier tussen de hoge wanden naast het stromende water. Wat kan moeder natuur toch een prachtige dingen maken. Dan voel je je als mens toch even heel klein! En dan moet je als klein mensje weer helemaal naar boven klimmen, waar de auto op ons wacht. Eileen en Grandon rijden met ons mee naar de boerderij Klaustursel waar hun auto staat, dus wij hoeven op de terugweg niet zelf alle hekjes open en dicht te doen, dat doen zij nu. Ze vertellen dat ze op de heenweg over de hekjes heengeklommen zijn, ze wisten niet dat je ze gewoon open mocht doen - ja, als je ze maar weer sluit is dat geen probleem.

Van boven af over de 923 naar het zuiden zien we helemaal niets van de canyon, alleen de waterval. Bij Bru draaien we de F910 op, een best wel slechte weg over een enorme kale vlakte met heel veel stenen en een beetje dor gras, soms een beetje groen bij een klein beekje. Ver voor ons uit achter grijsbruine bergen ligt de Snæfell, de hoogste berg in dit gebied met sneeuw op de top. Die zien we nog een hele tijd voor ons uit als we naar het zuiden rijden langs de Reykjara, volgens de kaart krijgen we daar nog een rivierdoorwading, maar er zijn alleen twee kleine zijriviertjes waar we overheen moeten, en die zijn zo klein dat Jan er uit baldadigheid heel hard door heen rijdt, zodat we door een fontein van opspattend water rijden. Over de rivier de Reykjara is nu een dammetje gemaakt met een buis voor het water. We hobbelen verder over een stenig weggetje over de stenige vlakte waar witte en paarse bloemetjes zich dapper staande houden tussen het dorre gras.

We hadden onszelf na de lange wandeling bij de Stuðlagil een warm badje beloofd, nu was de wandeling niet zo lang, maar het warme badje lokt toch nog wel. Dus slaan we bij het kruispunt naar de Hafrahvammagljúfur kloof eerst het kleine weggetje naar rechts in, want: daar is een warm badje met een douche-waterval van 40 graden. We moeten er wel een hobbel bobbel weg met heel veel stenen voor naar beneden naar het dal rijden maar dan heb je ook wat. Een natuurlijke badkuip met een douche langs een klaterend beekje helemaal voor ons alleen. Even relaxen!

De Hafrahvammagljúfur kloof is immens groot, maar omdat het inmiddels regent is het niet veilig om naar beneden te wandelen vanwege gevaar van vallende stenen. Ook van de bovenkant bekeken is het een indrukwekkende kloof. Ook hier weer: mede door de dam, want anders zou er water stromen waar je nu helemaal tot op de bodem van de kloof kunt kijken. Toch snap ik het pas helemaal als we bij de Kárahnjúkar dam de informatieborden bekijken. Het water dat hier in het stuwmeer staat wordt niet hier gebruikt om stroom op te wekken, waarna het weer verder zou kunnen stromen in de Jokla rivier zelf, nee, het wordt met ondergrondse geboorde tunnels heel ergens anders heen gebracht, naar 3 verschillende energiecentrales, naar het Eyjabakkar dal verder naar het oosten waarna het water door de Jokulsa weer verder kan stromen. Het stuwmeer wordt in toom gehouden door 3 dammen, een bij de rivier Jokla zelf, en twee ernaast bij zijdalen. Het is echt heel groot. Hoe groot zien we eigenlijk pas als we verder op de route langs de 910 - die hier mooi geasfalteerd is - op een uitzichtpunt staan waar we naar alle kanten heel ver weg kunnen kijken. Er staan borden met de namen van de bergen waar we naar kijken. Sommige kennen we al, naar het zuiden de Snæfell, die een beetje in de wolken verwijnt, de dam en het meer, en daarachter zien we zelfs de grote gletscher van de Vatnajökull. Naar het westen de Kverkfjoll, prachtig met een grijze wolk erboven en zelf zwart met helwit oplichtende sneeuw door de zon, wat noordelijker daarvan zien we de toppen van de Dyngjufjöll (oftewel de Askja), een brede berg met meerdere toppen, nog verder naar het noorden de Herðubreið, die zoals meestal in de wolken schuilgaat. Een klein omweggetje brengt ons naar de mooie waterval Slædusfoss, niet zo groot, wel mooi, hij stroomt over een mooi rood en zwart gekleurde steenlaag in een dalkommetje.

De terugweg naar het noorden leidt ons over de F923, een slechte weg door een kale stenenvlakte met af en toe een groene rivierbedding met zilverwit water er door. We moeten twee rivieren doorsteken, bij de eerste zien we van een afstandje twee tegemoetkomende auto' s oversteken, er staat een rode auto te wachten om ook over te steken, tenminste dat dachten wij. Maar ze willen niet oversteken, ze zijn gewoon de weg een beetje kwijt. We helpen ze weer op weg en vragen nog wel even of ze gezien had op welk plekje de andere auto' s waren overgestoken. Ze wijst ons waar en voegt er aan toe: "Het is niet diep hoor, ik denk tot halverwege jullie banden". Dan hoeven we ook niet te peilen en rijdt Jan er zo doorheen. Ik zit te filmen en herinner me halverwege dat Jan gevraagd had of ik door het raam wilde kijken tot hoe hoog het water komt, dus draai ik het raam open, richt de camera naar beneden door het raam, maar dan zijn we er al door en ben ik dus te laat. "Geen probleem", roept Jan, draait en rijdt de rivier weer in. Ik moet heel erg lachen en de camera zwiept alle kanten op.

Bij de volgende doorwading in het Hrafnkelsdalur hebben we dit keer geen gids dus trekt Jan zijn lieslaarzen aan en gaat peilen. Geen probleem zegt hij en loopt met de camera naar de overkant (hij heeft nu toch zijn lieslaarzen aan) en mag ik rijden. Eerst vind ik het toch een klein beetje eng, want er kan nog een kuil zitten die Jan gemist heeft, of de bodem kan erg zacht zijn zodat ik midden in de rivier vast kom te zitten, maar als ik merk dat het prima gaat begin ik het leuk te vinden, en dan is het al weer voorbij. Piece of cake zegt Jan dan. Dan komen er nog 2 kleinere, de rivier heeft zich hier wat vertakt in verschillende stroompjes, maar die zijn de moeite van het verkennen niet waard, daar rijden we zo overheen. Aan de andere kant van de rivier rijden we verder door het lange dal: groene grashellingen met uitgesleten beekbeddingen waar het gras dan van die mooi omgekrulde randjes vormt.

Voor de tweede keer vandaag rijden we een heel klein smal ijzeren bruggetje met houten planken over, bij Bru, waar we vanmorgen ook langs kwamen. Omdat we niet dezelfde weg terug willen rijden als vanmorgen nemen we nu de F907. Een verschrikkelijke weg met een laagstaande zon die hinderlijk in onze ogen schijnt maar die ook prachtige landschappen oplevert om te kijken en te fotograferen. Eerst steenvlaktes met dor gras, die door de zon beschenen wel van goud lijkt, wat rivierbeddingen met groen gras, glinsterend water en een paar meren tussendoor. Halverwege ligt een kleine camping met turfhuisjes en een huisje op een vrachtwagen, wat dus een soort van camper is geworden. Dan tussen de bergen door, sommige zwart, andere bruingroenig met glooiende hellingen mooi door de zon beschenen, glinsterende meertjes en riviertjes. Het is echt weer genieten van zo' n rit. Ook al is het wel een eind, Jan vraagt of ik straks als we bij de 1 zijn verder wil rijden, hij is toch wel moe. Dat kan ik me indenken, het was een hele lange dag!

Geschreven door Iceland