Jan heeft van te voren gekeken hoe laat het laag tij is, want de route rijden bij hoog tij is niet mogelijk, omdat een gedeelte van de weg dan onder water staat. Hoog tij is om half twee vanmiddag, dus als we dan aan de route beginnen kunnen we nooit ergens verrast worden door hoog tij, en als we ergens zo vroeg aankomen dat het water nog te hoog is, dan wachten we daar gewoon nog even. Dus hebben we alle tijd om lekker uit te slapen, op ons gemak te ontbijten, een puzzeltje te maken, nog even in Þingeyri boodschappen te doen en te kijken wat er voor leuks is in het dorp omdat - als ik het goed gelezen heb - het eerst weekend van juli altijd het Viking festival is. Helaas stelt de dame van de tourist information ons teleur als ik haar vraag hoe laat de demonstratie van de vikinggevechten zijn. "Dat werd vroeger wel gedaan tijdens het vikingfestival," zegt ze. "Nu is het meer een dorpsfeest met leuke dingen voor de kinderen en een BBQ en bal ' s avonds." O leuk, volksdansen! "Nee", zegt ze snel, "gewoon dansen". "En het vikingschip", vraag ik, "waar kunnen we dat vinden?" "Sorry", zeg ze, "dat is hier ook niet meer, dat is nu in Reykjavik." Tja, jammer dan. Er kwamen zeker niet voldoende mensen op af. Het is ook wel afgelegen hier natuurlijk.

Hoe afgelegen het ook is, er is altijd wel stroom. En hier leggen ze de kabels zelfs onder de grond. Er is veel protest de laatste tijd tegen de hoogspanningskabels in masten die het landschap bederven, en dat heeft - in ieder geval hier - effect. Ze worden steeds vaker onder de grond gelegd. Het is een afweging, daar had ik het met Sighvatur in Laugar ook al over: de mensen willen natuurlijk wel stroom maar ze willen ook de natuur behouden (zeker ook omdat daar de toeristen voor komen en die brengen weer geld in het laatje). Ook al is visserij ook een belangrijke bron van inkomsten, we zien op onze reis heel veel vissersboten, grote maar ook kleine, zoals die we nu vanmorgen tegen komen. Gewoon een grote sloep in een boothuisje. Het is een huisje onder het gras en de deur staat gewoon open ook al is er niemand te zien. Heel veel mensen laten hier hun deur open, ook als ze weg zijn van huis, of in dit geval van het boothuisje. Er wordt hier vrijwel niet gestolen. Wij laten ook zorgeloos onze spullen in de auto liggen als we ergens gaan wandelen. Wat een verschil met het vaste land van Europa!

De Svalvogar route stelt ons absoluut niet teleur. Wat een geweldige ervaring. Eerst rijden we hoog langs de fjord op een klein smal weggetje halverwege de berg. Een Honda CR-V, een SUV dus, passeert ons met een pittig vaartje, die gaat vast ook de route rijden. Wij nemen de tijd, we weten dat we nog een uur, misschien zelfs twee de tijd hebben voor we bij het lage stuk passeren kunnen. Tijd genoeg om op ons gemak te genieten van alle moois dat we zien. Soms gaat het alleen maar steil naar beneden en gaat de berg zonder rimpeltjes over in het heldere water van de fjord. Dan weer liggen er langs het water prachtige rotspartijen, we zien zelfs een grot en een hoge rots midden in het water met nestelende vogels er op. De bergen zijn steeds verschillend: steil aflopende hellingen van allemaal scherpe keitjes, groene glooiende hellingen van gras en mos, hellingen van scherpe lavastenen met licht groengeel mos ertussenin, over de weg hangende rotsen, het is heel gevarieerd. De weg zelf is ook gevarieerd, in het begin nog redelijk glad gravel, later wordt het steniger, we gaan steeds zachter rijden, we hobbelen met een vaartje van 10 tot 20 kilometer over het weggetje. Geeft niets, we hebben alle tijd. Regelmatig moeten we een beekje oversteken, maar dat is geen enkel probleem, we verkennen niet eens maar rijden er gewoon doorheen. Soms laat ik Jan er zelfs drie keer doorheen rijden, omdat ik foto' s wil maken maar er wordt ook van ons verwacht dat we een filmpje maken over onze vakantie. Dus film ik eerst vanuit de auto, dan stap ik uit, en film ik van buiten de auto, en dan nog een keer voor een foto. Maar ach, we hebben de tijd, dus dat maakt niets uit.

Nog voor we bij de echt moeilijke stukken komen, komt de Honda ons weer tegemoet, we vragen hem hoe de weg verderop is. Nee, daar kun je niet door hoor, grote keien en de zee heeft de weg weer veroverd. Ja, dat heb je als je niet goed voorbereid aan zo' n route begint. We vertellen hem dat het later wel gaat, maar nee, hij houdt het al voor gezien. Wij niet, wij rijden rustig verder en tegen de tijd dat wij bij het lage stuk komen is het water al laag genoeg.

De grote keien kloppen wel een beetje, de weg is hier geplaveid met kiezelstenen van het formaat struisvogeleieren, maar rustig hobbelend doet de Vitara waar hij voor gemaakt is: mooie slechte weggetjes rijden. De rotsen hangen hier weer over de weg heen, we rijden zelfs tussen twee hoge rotsen door. Het is GENIETEN met hoofdletters! Wat een prachtige route! Na de punt gerond te zijn wijkt de berghelling weer verder naar binnen en rijden we tussen grasland met een enkel huis, de meeste verlaten, maar eentje nog bewoond. Uiteindelijk komen we bij het stuk waar we niet doorheen mogen rijden. Tenminste gisteren mocht het niet vanaf het oosten, daar zagen we toen we er langs reden borden staan dat het beschermd vogelgebied is. En nu mag het ook niet vanaf deze kant. Ook al zei de dame van de tourist informatie dat we er gewoon doorheen mochten rijden. Maar ja, die dame zei wel meer wat niet klopte. Ze zei ook dat wij de Svalvogar route niet konden rijden met een Suzuki Vitara. Maar zij denkt dan aan een gloednieuwe gehuurde Vitara waar we hier wel meer toeristen mee rond zien rijden. Die van ons is geprepareerd, en dan kan het wel, dat bewijzen wij dan maar weer. Ze heeft ook gezegd dat we niet over de weg door de Kirkjubolsdalur kunnen rijden, alleen maar met een auto met van die hele grote banden.... We gaan het zien, want wij gaan het nu toch proberen, anders moeten we door het vogelgebied, en dat vinden wij eigenlijk niet OK. Dan worden de vogels toch verstoord terwijl ze zitten te broeden.

Het is best een pittig weggetje, met hele slechte stukken met behoorlijke kuilen en geulen, maar als we rustig rijden gaat het prima. Dan houdt het dal op en moeten we gaan klimmen over de Kvennaskard pas. Bovenaan de pas houdt de route voor ons op, er ligt sneeuw. Eerst half over de weg, en dat gaat nog wel. Ook al moet ik eerlijk zeggen dat ik het een beetje eng vond op het moment dat we een beetje gingen glijden. Maar Jan zei later, niks aan de hand, ik had nog steeds een wiel met grip, en dat is voldoende als je de sper aan hebt. Voor de niet 4x4 rijders onder onze volgers: sper houdt in dat als er een wiel geen grip meer heeft, het andere wiel van dezelfde as dan toch grip houdt. Zo passeren we 2 stukjes sneeuw, maar nog hogerop - precies op de kam - is de hele weg verdwenen onder de sneeuw. Tja, dan houdt het op, dat is te gevaarlijk. Een groep mountain bikers die tegelijk met ons de sneeuw bereikte gaan wel verder. Zwaar werk hoor. Wij gaan terug. Jan keert en terwijl ik hem film rijdt hij weer terug over de twee sneeuwstukjes. Naar beneden is altijd gemakkelijker dan omhoog, dus hij rijdt er zonder problemen overheen. Helemaal terugrijden over de Svalvogar route zou wel erg veel tijd kosten, dan wordt het nachtwerk, dus besluiten we nu toch maar door het vogelgebiedje te rijden. Het is niet anders. We rijden er wel vlot door zodat we de vogels niet al te veel storen. We hebben onderweg langs de hele route al veel foto' s kunnen maken van vogels, zelfs van een goudplevier. Heidlóa noemen ze die hier en ze zeggen dat als ze de Heidlóa zien de lente begint. Ook al moet ik eerlijk zeggen dat de begrippen lente en zomer voor ons wel wat anders inhouden dan voor de mensen hier. Het is nu zomer, en we zagen vanmorgen iemand in de tuin werken met gewoon alleen een korte broek en een mouwloos hemdje aan. Ik draag toch echt nog drie laagjes als ik naar buiten ga. Ons zomerweer is zeker 10 graden warmer als het IJslandse zomerweer.

Evengoed zitten we pas om 10 uur te eten ' s avonds. We gaan echt nog een groot probleem krijgen als we weer thuis komen na de vakantie wat ons slaappatroon betreft. Nu gaan we vaak pas laat slapen en slapen ' s morgens uit. Als we straks weer thuis zijn moeten we direct weer aan de bak als oppas en dus vroeg op ' s morgens om de kleinkinderen naar school te brengen, en dat is straks extra vroeg omdat er ook twee uur tijdsverschil is met IJsland. Maar hier gaat het vanzelf, het is ook de hele nacht licht, dus het lijkt ook niet laat. En je lichaam maakt denk ik ook nog geen melatonine aan want dat doet het pas als het donker begint te worden. En van de melatonine krijg je slaap. Het is een vreemde ervaring. Gelukkig hebben we wel slaapmaskertjes mee en dat helpt wel wat om toch te kunnen slapen. En zo´n hele inspannende dag als vandaag helpt ook. We zijn zo moe dat we al snel na het eten in ons bed duiken. Wat een dag .....!

Geschreven door Iceland