We doen vandaag een speurtocht: zoek het warme badje Ketilfjall, zoek de grot Togarahellir, zoek de Gjastykki kloof. We weten van alle drie waar het ligt maar niet of de wegen er naar toe open en toegankelijk zijn voor privé auto's. Van de grot weten we niet eens of er wel een weg heen gaat. Toen we vorige week bij de Krafla waren stond er namelijk een bord op de weg richting Gjastykki dat de weg niet toegankelijk was. Dus gaan we het nu van de andere kant proberen via het noordwesten (op advies van Friedrik, onze buurman).

Het regent best wel als we weg gaan aan het eind van de ochtend, als ik een foto wil nemen van het Laxardalur (uit het open raam van de auto) wordt de lens nat, het regent hier horizontaal en waait zo het raam binnen. Later klaart het gelukkig wat op. Vanaf de 87 gaan we linksaf - een nummerloze geel gestreepte weg op de kaart. Het is een redelijk weggetje om te rijden, met mooie paarse lupines langs de weg. Maar het wordt ons wel lastig gemaakt, want er worden elektriciteitsmasten neergezet en daarvoor hebben ze allemaal nieuwe weggetjes met zwarte steentjes aangelegd. Het lukt ons toch om de goede weg te vinden, we hebben hulp van de GPS coördinaten op de tripmaster en op de kaart staan ook de hoogte- en breedte lijnen. Bovendien staan er op de kaart ook herkenningspunten zoals de berg Gaesafjöll. Daar moeten we aan de noordkant langs om zo naar Gjastykki te rijden, maar dat lukt niet: er staat een hek voor het weggetje wat rechtdoor gaat. We zoeken een andere route. Voor de berg linksaf, eerst langs en dan door het lavaveld Borgarhraun. De langgerekte berg Lambafjöll aan de linkerkant, aan de rechterkant de bergjes Kvíhólafjöll en Baejarfjall. Kaartlezen is niet echt moeilijk, en zo komen we uit waar we uit willen komen, bij Ketilfjall, hier zou het warme badje moeten liggen. We vinden wel heel veel kleine solfatarenveldjes, en de cottage waarover sprake is in het boekje "warme badjes" maar het badje zelf is niet te vinden. Dat is ook niet zo gek, er wordt hier een geothermische krachtcentrale gebouwd, en er staan ook al allemaal "iglo's" waar de geboorde pijpen in uit de grond komen. En als ze zoveel heet water aftappen, dan is er niet veel meer over voor een heet badje. Het zal wel verdwenen zijn. Jammer. Ergens is het wel hypocriet, toeristen mogen niets vervuilen of aantasten, maar zo' n mooie plek als dit wordt helemaal verprutst door zo'n centrale.......

De lavagrot vinden we niet, daar hebben we geen GPS coördinaten van, alleen de lijn tussen twee herkenningspunten op de kaart, maar daar vinden we geen weg naar toe. Dan zouden we moeten gaan lopen door het oude lavaveld, waar veel gaten in zitten, dat is lastig lopen, en bovendien weten we dan ook niet waar we heen moeten lopen. Dus dat wordt het niet. We vinden een stukje naar het noorden - waar we heenrijden in een poging een weggetje naar links naar de grot te vinden - wel twee andere ingestorte lavatunnels, die niet zover van de weg liggen, dus daar gaan we wel even kijken, maar die zijn te gevaarlijk om in naar beneden te klimmen, dus het blijft bij een foto. Maar het is wel mooi om alle lava laagjes te zien op de rand van het tunnelgat. En erachter ligt een piramidevormig kratertje, de Skyldingahóll.

We rijden een stukje dezelfde weg terug om bij de Ketilfjall om de berg Baejarfjall heen naar het oosten te draaien. Het is even lastig om de juiste weg te vinden, ook hier wordt gebouwd. Maar we laten ons daardoor niet tegenhouden, we rijden gewoon door het bouwterrein heen en vinden het kleine weggetje wat tegen de berg omhoog gaat. Het is een hele slechte weg met allemaal losse kiezelkeitjes, maar de Pinguin kan dat best hebben. Het duurt alleen wat langer, want het tempo gaat behoorlijk omlaag. Als we boven aan het weggetje komen rijden we de mist in. Het geeft een heel onwezenlijk gevoel, we zien alleen wat dichtbij ons ligt, de oude lavabolletjes die met mos en lage struikjes begroeid zijn, af en toe wat lava die er boven uitsteekt, en soms wat platte lava waar we af en toe zelfs overheen moeten rijden omdat het weggetje er gewoon overheen gaat. Dan is het - zeker met die mist - heel goed opletten waar de weg weer verder gaat!

Aan de linkerkant van de weg zie ik een soort van gat, dat moet ik even nader onderzoeken. Als ik er voorzichtig dichterbij ga kijken dan zie ik dat het inderdaad een gat is, gewoon een rond gat van zo'n 40 meter doorsnee en zo'n 10 meter diep met allemaal stenen in het midden. Is de grond hier gewoon weggezakt? Wat bizar! Aan het einde van de weg gaan we naar het zuiden, we zien de zwarte lava al links van ons liggen, met mooie uitlopers tot in de oude bruine lava, en ook een aantal breuklijnen. We passeren af en toe ook een breuklijn. Waar de weg loopt is de breuklijn gewoon dichtgegooid, maar de breuk loopt dan wel tot vlak naast de auto. En het zijn diepe kloven hoor! Het is trouwens een enorm slechte weg hier, het hobbelt en af en toe zitten er behoorlijke kuilen en stenen, of we moeten over de lava rijden, die soms glad is (de pahoe lava, die glad genoeg is om over te kunnen lopen) maar soms ook gemene scherpe richeltjes heeft. Soms zitten er diepe gaten vlak naast de weg, een keer zelfs in het midden van de weg, maar we hebben een goede auto en een goede chauffeur, het gaat allemaal prima. En het is prachtig mooi hier!

Het wordt nog mooier; bij Gjastykkisbunga gaan we linksaf en dan rijden we door het nieuwe zwarte lavaveld. Wauw! We weten niet welke kant we het eerst op moeten kijken, alles is zo geweldig; lava in allerlei vormen: gladde grote stukken - soms nog niet eens gebroken; scherpe puntige lava in grote en kleine brokken, touwlava, bundellava, alles komt voorbij. Af en toe een klein groenbruin eilandje van oude lava met mos, waar de nieuwe lava omheen gestroomd is, soms een kloof van een nieuwe breuklijn. Jan start de drone, en laat mij een eindje rijden, terwijl hij de drone instrueert om ons te volgen en te filmen. Een heel bijzonder filmpje wordt het.

Als we het lava veld doorgestoken zijn, ook hier moesten we af en toe over de lava rijden, gaan we weer rechtsaf naar het zuiden. Een eindeloze heel erg slechte weg, ik moet toegeven dat ik begrijp dat ze hier toeristen weren. Maar wij weten heel goed wat we doen, we blijven netjes op de weg, en zelfs een bar slechte weg is voor ons best te doen. We doen niet voor niets al 10 jaar aan off road rijden en ook de auto is er goed geschikt voor. Het is wel goed dat het inmiddels al avond is, want als we nu een excursie auto tegen zouden komen, zou het toch wel even lastig zijn, want passeren kun je hier echt niet....... Het lijkt een eindeloze weg, dat komt ook omdat we inmiddels weer in de mist rijden, het is hier best hoog, en daardoor dus niets zien van de wat verder weg liggende bergen en ons dus ook slecht kunnen oriënteren. Tja, gewoon doorrijden dus, af en toe even een pittig hoogje op en ook weer naar beneden, maar het gaat best. Opeens breekt de mist open en zien we voor ons uit op een afstandje van een kilometer of 5 de Namafjall liggen. Kijk, dat komt goed. Nog een klein eindje - en daar wordt de weg nog even héél erg zwaar met een paar flinke hellingen er in en extreme kuilen en bobbels - maar dan komen we op de parkeerplaats bij de Krafla en de Vitikrater uit. Goed gedaan!

Dus het resultaat van onze speurtocht: warm badje gevonden? nee..... grot gevonden? nee..... Gastjykki gevonden? Jazeker!! En zonder dat we iets verbodens hebben gedaan, want van de kant waar wij er in gereden zijn mocht het gewoon ;)

Geschreven door Iceland