De meeste energie in IJsland komt van waterkracht, maar ook een klein gedeelte komt van geothermische kracht. Soms kleine krachtcentrales, maar bij de Krafla hebben ze een grote centrale gebouwd. De magma zit hier dicht onder het oppervlak en ze gebruiken die warmte om water/stoom op te pompen via boorgaten en die gebruiken ze om stoomturbines aan te drijven. Er staan een aantal indrukwekkende koeltorens waar daarna het water weer afgekoeld wordt. In het informatie centrum van de krachtcentrale horen we precies het hoe en wat van deze manier van stroomopwekking. We krijgen er zelfs een kopje koffie bij.

Na de koffie hebben wij ook weer genoeg energie voor een wandeling. Naar het solfatarenveld bij de Krafla, het Leirhnjúkur veld. De parkeerplaats is er best een eindje vandaan, dat is jammer want dan wort de wandeling onnodig langer. Mopper....mopper.... Want zowel Jan als ik voelen de Askja wandeling nog in onze benen zitten. Maar goed, we gaan toch. En we zijn blij dat we gegaan zijn; wat is het hier weer een bijzonder landschap. Eerst komen we bij een bruinrode berg met daarvoor en daarop sporen wit, geel en rood van de zwavel en andere mineralen die in het solfatarenveld omhoog komen met de stoom en het hete water. Nadat we door de zwaveldampen heen zijn gewandeld komen we aan de achterkant van de berg, en daar is het ook prachtig mooi. Een lavaveld met verschillende kleuren lava, bruingrijs is de oudere lava en zwart de nieuwere die er later overheen gevloeid is. En daartussen nog weer allemaal dampende plekken waar de zwarte lava wit, geel en groen is uitgeslagen van de mineralen houdende waterdamp. Daarachter hoge bergen. Geweldig. Met een boog wandelen we de berg weer op en kijken nu van de andere kant naar het solfatarenveld. Wat een kleurenpracht! De zon is voorzichtig aan het schijnen en maakt alles nog mooier. We laten het achter ons, lopen terug naar de parkeerplaats en genieten onder het wandelen van twee franse gezinnen met jonge jongens die in het hele oude lavaveld, wat al helemaal bedekt is door nieuwe grond en daarop een gras en moslaagje, verstoppertje spelen. Niet helemaal zonder gevaar trouwens, want het is dan wel een oud lavaveld, en het lijkt heel vriendelijk en zacht met de bolronde kussentjes gras en mos, maar tussen de heuveltjes kunnen hele diepe gaten en kloven zitten waar een kind zo in kan verdwijnen. Maar ach, de zon schijnt en het leven is zorgeloos als je 7, 8 of 9 bent.

De volgende parkeerplaats ligt naast de vulkaan Krafla en het kleine kratermeertje Viti. Het valt ons op dat heel veel namen in IJsland meerdere keren voorkomen. Logisch, heel veel namen hier in IJsland zijn in vroeger tijden onafhankelijk van elkaar aan een zelfde soort landschap gegeven, omdat mensen nog niet zoveel met elkaar in contact waren en het dus ook niet uitmaakte. Viti betekent hel, dus op zich wel een logische naam voor een krater. We lopen omhoog naar de laagste kant van de kraterwand. We zien beneden een man die helemaal langs de helling naar beneden is geklauterd en nu in het meer is gaan zwemmen. Hij roept in het Frans dat het heel lekker is. Hij krijgt applaus en er wordt Vive La France geroepen door de Franse familie die hier inmiddels ook staat te kijken. Na het zwemmen klautert hij weer naar boven waar zijn partner geduldig zit te wachten.

Wij klimmen ook een stukje de kraterrand langs omhoog om van het uitzicht te genieten. Naar het zuiden op het kratermeer van de Viti zelf, naar het oosten de Krafla met een zendstation er boven op. Dat is dan wel weer jammer, het bederft het uitzicht zo. Naar het westen zien we het solfatarenveld Leirhnjúkur en de berg Ytri-Bjargöll en nog andere bergen daarachter, we zien zelfs in de verte de Herdubreid. In het noorden ligt nog een solfatarenkratertje met geel, wit en rood en nog een ander kratermeertje. Naar het noorden toe hadden we gehoopt het Gjastykki lavaveld te kunnen zien, maar er ligt nog een berg voor. Jammer. We gaan nog wel een keer proberen er via een omweg heen te gaan, want de weg die hier vanaf de parkeerplaats loopt is een "Einkavegur", dat betekent waarschijnlijk dat we er niet in mogen. Volgens het meisje van het informatiecentrum van de krachtcentrale waar we het gaan vragen betekent "Einkavegur" privéweg en mag je er niet in. Waarom weet ze ook niet, natuurbescherming? Gevaarlijke weg? Te grote kans op verdwalende toeristen? Nou ja, maakt niet uit, mag niet is mag niet.

Er is nog zoveel ander moois om van te genieten, zo rijden we terug langs het Myvatn meer met een stralend zonnetje, we slaan een weggetje in naar een vogelkijkplaats. Het vogelhutje wat uitkijkt op het grotere meer ligt pal in de zon, dus foto' s nemen van daaruit kan ik wel vergeten. Maar vanuit de auto zien we ook allemaal kleine meertjes aan de oostkant en ook daar zitten vogels, een hele mooie zelfs, een Flórgodi (volgens de dames gisteren een Kuifduiker), een moeder met jong, en het is leuk om te zien hoe het jong wat blijft rondzwemmen als moeder gedoken is, en dan met een rotvaart naar haar toe zwemt zodra ze boven komt want dan krijgt ze eten! Verderop nog een stuk of drie jonge zwanen (tenminste dat denken we, het kunnen ook ganzen of grote eenden zijn natuurlijk, zoveel verstand heb ik er niet van.....).

In ieder geval is het een mooi einde van onze dag. We zijn lekker vroeg weer thuis ook al waren we vanmorgen toch pas laat op pad, we zijn echt allebei nog vermoeid van de zware wandeling zondag!

Geschreven door Iceland