We hebben een mooie tocht voor de boeg vandaag, we gaan naar Þorsmork, een vallei die heel mooi moet zijn, maar wel over een slechte weg en met 4 doorwadingen volgens de kaart.
Een uurtje rijden naar het begin van de weg bij de Seljalandsfoss, en dan rijden we langs de Markarfljot, een hele brede rivier met allemaal zwarte zandbanken de vallei in. Er staat een oude brug waar nu niet meer overheen gereden mag worden. Lopen mag wel, dus lopen we er even een eindje op om over de rivier uit te kijken. En dan begint de rit pas echt, de weg wordt slechter, we volgen de rivier aan onze linkerkant, rechts prachtige bergen: zwart met groen, met gaten en kloven en watervallen. Voor ons steeds de Myrdallsjökul, en later rechts de Eyjafjalllajökull met prachtige gletschertongen. En onderweg heel veel doorwadingen. De eerste zijn maar kleintjes, maar bij de eerste grote hadden we geluk, er stond net een auto te bedenken hoe hij er door zal gaan. Nou, dan kunnen wij mooi even kijken hoe diep het is. We blijven een tijdje achter hem rijden, maar bij de afslag naar de Gigjökull gaat hij naar rechts. En zo gaat het door, bij sommige doorwadingen hadden we een gidsje en sommige niet. Er was er een waar er - toen we even stonden te kijken - een grote bus aankwam die ons mooi liet zien waar we langs konden. En er was er ook een waar we geen gids hadden dus moest Jan voorlopen met zijn lieslaarzen aan. Ook waren er een paar waar we zo door gingen omdat het gewoon goed te zien was dat het absoluut geen probleem zou zijn. Er waren in ieder geval veel meer doorwadingen dan er op de kaart stonden, alleen de vier grootste stonden op de kaart. Het was echt leuk rijden zo. En de hele rit hadden we prachtige bergen om naar te kijken en van te genieten. Bij Basar, bijna helemaal aan het eind van de weg is een camping met een klein informatiecentrum. Daar informeren we over een mogelijke wandeling over de gletscher naar Skogar. Voor het geval Simon en Dorrie die zouden willen doen. Wij zouden dan ondertussen rond kunnen rijden om ze aan de andere kant - vanaf Skogar - weer op te pikken. De wandeling is 26 kilometer, volgens de beheerder is dat 10 uur lopen. Je moet namelijk helemaal door naar Skogar, want je mag bij Skogar de weg niet inrijden, tenzij je permissie hebt van de landeigenaar. Hè, dat is nou jammer, we hadden het zo leuk bedacht.

We rijden weer terug. Nu is het mijn beurt om te rijden, over de hobbelweg en door de doorwadingen. En Jan steekt steeds eerst over met zijn lieslaarzen en gaat filmen, want de drone doet het niet meer. Bij het bordje wat verwijst naar de Gigjökull-gletscher slaan we linksaf, want van een afstand belooft het mooi te zijn. Het is een lastig weggetje met een hobbelige afdaling. De gletscher ligt in een wigvormige helling en waar de gletscher de rots raakt is een boog van ijs, waar een riviertje onder uit stroomt. Zo mooi. In de boog zit een holte met prachtig lichtblauw ijs. Jan heeft zijn lieslaarzen nog aan dus hij kan even door het riviertje tot net onder de boog lopen. Ik niet, want ik heb mijn gewone wandelschoenen aan. Maar ik kan wel even naar boven lopen, naast de boog, waar ik tot aan de gletscher kom. Ook hier zit een prachtig lichtblauw gat in het ijs. Helemaal aan de zijkant kunnen we boven op het ijs kijken. Met waterloopjes en holtes er in.

Het is hier mooi, maar ook best koud, dus we blijven niet te lang. Weer terug naar de hoofdweg langs de rivier rijden we over een ander weggetje (het is een soort van driehoek) waar een eerste kleine doorwading geen enkel probleem is. De tweede doorwading is een flinke. Jan gaat verkennen, hij loopt door het snelstromende water en kan nauwelijks blijven staan, gelukkig heeft hij geen camera mee. Hij komt terug en dan rijden we erdoor heen. Ik laat deze maar even door Jan doen, hij heeft toch wat meer ervaring dan ik. Het water komt best hoog, maar we komen er prima doorheen. De volgende doe ik weer zelf. Jan vraagt me er extra hard doorheen te rijden, want dat is leuk voor de film zegt hij. Maar ik vind het óók leuk om met een gangetje door het opspattende water te rijden.

Bij de Nauthusagill-waterval beleven we weer een avontuur. Het is een kloof met daarin een riviertje en twee watervallen. Het eerste gedeelte kunnen we nog over stapstenen door de kloof en door het riviertje lopen. Maar dan komt er een punt dat ik mijn waadlaarzen maar aan ga doen. Het is heel mooi in de kloof. Prachtig groen mos op de dicht bij elkaar staande rotsen, een paar lijsterbessen, meer struiken dan bomen, maar ze hebben wel hun naam aan de kloof gegeven. Er groeide een heel oude lijsterbes, die ooit afgebroken is en waarvan de stronk nu in het museum in Skogar ligt. We arriveren bij de eerste waterval. En daar houdt het voor mij ook gelijk op. Er hangt een ketting aan de rotsen waar je je aan vast kunt houden als je langs de rots klimt, boven diep water langs, met maar kleine plekjes waar je je voeten neer kunt zetten, soms alleen met de teen van je schoen. En dan daarna ook nog 2 meter omhoog, langs een recht omhooggaande rots, ook wel met behulp van een touw, maar nee, daar zijn mijn armen en benen niet sterk genoeg voor. Ik wacht hier wel even terwijl Jan alleen verder gaat, hij gaat voor mij een foto maken van de tweede waterval. En hij helpt galant nog een paar dames over de stapstenen. Als Jan weer terugkomt - het was niet zo ver - gaan we weer terug. We komen langs het punt waar we ook nog omhoog kunnen, dan kom je bij een derde waterval. Volgens de informatie die ik gevonden had op internet dan toch. Ok, dan gaan we dat doen, er hangen touwen en het is niet zo steil als dat andere stukje. Wel hoger, maar ik denk dat het wel gaat lukken. Alleen als we bijna boven zijn dan is er geen touw meer, nog wel een ketting bij een heel steil stukje. Er is nog een andere mogelijkheid om boven te komen, dan moeten we even wat klimmen over stenen. Dat kan wel. Jan gaat eerst dan kan hij mij daarna een hand geven en me omhoog hijsen als dat nodig is. Ik sta ondertussen stevig dus ik kan even wachten. Ik heb mijn stokken al omhoog weggelegd, daar heb ik nu even niets aan. Maar dan blijken er - juist op het moment dat Jan boven me is - een paar losse stenen te liggen. Jan kan gelukkig zijn evenwicht bewaren en snel zijn voeten ergens anders stevig neerzetten, maar de stenen rollen - gelukkig net langs mij heen - naar beneden. En mijn stok gaat mee...... Nou ja, beter mijn stok dan ik. Dat was wel even schrikken. Als Jan goed staat boven klim ik met zijn hulp ook verder omhoog. En dan gaat Jan weer een eindje naar beneden om mijn stok te halen. Hier boven zijn we terechtgekomen op een goed pad wat we nog even verder omhoog volgen, tot waar we goed zicht hebben op de derde waterval. En dan lopen we over het gemakkelijke pad weer terug naar de auto. We hadden achteraf beter daarlangs naar boven kunnen lopen. Maar ja, dat wisten we niet...... Even bijkomen met wat thee uit de thermoskan. Het was best even link. De eerste keer in de vakantie dat ik denk: dat hadden we beter niet kunnen doen. Maar het is gelukkig goed afgelopen.

Als de thee op is gaan we weer verder: naar de volgende waterval op ons lijstje van vandaag. De Gljufrabull. Ook al zo een onuitspreekbare naam. Deze is absoluut ongevaarlijk, alleen wel erg nat. Het is namelijk een waterval die in een kloof 40 meter naar beneden valt. En je kunt de kloof alleen maar in als je bereid bent een beetje nat te worden, want je moet door een beekje - daar worden we niet nat van met onze goede laarzen - en in de kloof sta je in de sproeinevel van de waterval - daar worden we wel nat van. Maar mooi!!!! Je kijkt recht omhoog naar een stukje lucht tussen de wanden van de kloof, en daar valt het water door naar beneden.

We zijn nu toch al nat dus we lopen gelijk door naar de Seljalandsfoss, heel hoog, en in een vrije val recht naar beneden vanaf de rand van de rots. We lopen eerst beneden langs over het bruggetje en dan aan de rechterkant omhoog, en dan achter de waterval langs naar de andere kant en daar weer naar beneden. Op het bruggetje was het geluid van het neerkomende water al indrukwekkend, maar als we achter de waterval zijn is het enorm. En wat een prachtig gezicht, een gordijn van water, zo mooi!

Op de terugweg maken we nog een stop halverwege bij de Urriðafoss. Een hele grote brede waterval met heel veel water dat naar beneden stroomt. Als we aankomen zie ik een vage regenboog. Wat verderop zie ik mensen staan kijken - niet naar de waterval maar recht naar beneden. Raar. Het blijkt dat ze kijken naar zalmen die tussen de stenen zwemmen, tegen de stroom in. Ik vind dat ook wel leuk, maar ik vind de waterval mooier!

En dan rijden we het laatste stukje terug naar ons huisje in Selfoss, de ondergaande zon tegemoet. Het was een lange mooie dag!

Geschreven door Iceland