We voelen ons allebei niet echt helemaal 100%, een beetje hoofdpijn, wat vaag misselijk, dus we doen vandaag een beetje rustig aan. Tegen de middag rijden we even naar Reykjavik centrum. Bezoeken de Hallgrímskirkja, wel jammer, hij staat in de steigers, gelukkig alleen het lage gedeelte vooraan en niet de toren. De kerk is gebouwd met de basaltzuilen van IJsland in gedachten. Dat is ook duidelijk te zien. Van binnen is het grondplan van een gewone kerk aangehouden, in het midden hoge kruisbogen en langs de zijkanten lagere bogen. Wel met modern materiaal, de kleuren zijn licht gehouden, en de rituele objecten zijn ook allemaal modern maar toch sierlijk. Een mooie kerk. In de hal hangen aan kleine spijkertjes kartonnen labeltjes met een getal erop, dan wordt ik altijd wat nieuwsgierig wat dat is. Ik vind een foldertje met uitleg. Het zijn jaartallen van 1517 tot 2017. Het is een symbool voor veel dingen: de spijkers waarmee Jozef werkte als timmerman, de spijkers waarmee Jezus aan het kruis genageld is, de spijkers waarmee Luther zijn stellingen op de deur van de kerk nagelde, de jaren: de tijd die voorbijgegaan is sinds die tijd, 500 jaar. Zo krijgen de labeltjes een betekenis.

Op onze rit door Reykjavik komen we langs een straatje - Midstraeti - met allemaal huisjes van rond 1900. Sommigen van hout, maar de meeste van geverfd golfplaat. Want hout was - en is - schaars in IJsland. Ze zijn leuk, met kleine details rond ramen, dakgoten en deuren.

De kathedraal van Reykjavik is een heel ander kerkje qua stijl dan de grote Hallgrímskirkja. Dit is een oud houten kerkje, de eerste kerk van Reykjavik. Gebouwd in de stijl die wij ook al gezien hebben op het platteland, onder het balkon kom je binnen, en daarna pas kom je in de hoge kerkzaal, met een altaarstuk vooraan en een preekstoel rechts, houten banken, koperen lampen. Hier zijn er ook nog zijbalkons. Ernaast staat het oude parlementsgebouw wat gebouwd is toen Thingvellir vanwege een serie aardbevingen te gevaarlijk werd en daar geen mensen meer kwamen, men is toen uitgeweken naar Reykjavik. Tegenover het parlementsgebouw staat een standbeeld van de voorvechter van de onafhankelijkheid van IJsland. Met een grasveldje ervoor met bankjes en bloemen, pratende en etende mensen en spelende kinderen, het mooie weer lokt iedereen naar buiten.

Jan gaat even terug naar de auto om wat te halen, en ik wacht even op een bankje. Er zit een man uit Irak naast me. We raken aan de praat, hij vertelt me heel veel. Over dat hij gevlucht is uit Irak en waarom, eerst in Duitsland gekomen, toen naar Nederland, en nu - met een voor 5000 euro gekocht visum - hier in IJsland. Hij hoopt hier te mogen blijven en uiteindelijk zijn gezin, dat nu nog in Irak is over te mogen laten komen, want hij maakt zich zorgen over zijn gezin: het is niet veilig in Irak. Hij vertelt dat hij hier in een asielzoekerscentrum zit met nog 60 anderen. Meer vluchtelingen zijn er niet in IJsland begrijp ik van hem. Hij vindt het fijn hier, zo vredig. Geen oorlog, zelfs geen misdaad. Maar ook hier mag hij nog geen werk zoeken of naar school gaan om de taal te leren. Eerst de asielprocedure door. Dat is hetzelfde als bij ons. Het is blijkbaar moeilijk om hier te komen, alleen als je genoeg geld hebt lukt dat, want je moet een visum kopen. Daarom kon hij ook zijn gezin niet mee nemen. Maar wat een tegenstelling met Nederland, waar we heel veel vluchtelingen binnen krijgen, hier zijn het er maar een paar eigenlijk, terwijl er hier nog heel veel ruimte is in dit land. Ach, het is ongrijpbare problematiek. Er is geen simpele oplossing voor. Voor deze man hoop ik dat zijn droom werkelijkheid wordt.

Jan had vooraf restaurantjes en andere etens mogelijkheden uitgezocht in Reyjkavik, daardoor weten we dat op dinsdag de wraps in de winkel Ginger goedkoper zijn. Maar 1100 kronen, in plaats van 1990. De serveerster maakt er wel een feestwrap van, een grote berg sla, vlees, groente en andere ingrediënten. We eten ze op een bankje in een parkje op, zoals zo veel IJslanders doen. Natuurlijk, als uit eten gaan eigenlijk te duur is geworden, dan behelp je je zo. Wij ook dus. En het is goed eten, lekker en nog gezond ook.

Het stadhuis is geen mooi gebouw: beton, strak en sober. In het stadhuis staat een grote maquette van IJsland, daar kunnen we de bergen en dalen zien liggen waar wij al geweest zijn: de stranden en de gletschers met hun gletschermeertjes langs de zuidkust, de baai van Höfn, het meer Lagarfljot, de Westfjords met de Latrabjarg en de rotspunt waar we de Svalvogar route reden, het Myvatn meer, de breuklijnen van de Gjastykki, de vulkaan Askja, de kloven van de Jokulsa a fjollum en de Jokulsa a dal, het schiereiland Melrakkasletta, de Tungafjelsjokull waar de F26 langs loopt, de breuklijnen van het Thingvellir riftdal. Wat hebben we al een hoop gezien!

We moeten ook nog een paar boodschapjes doen in de stad, een nieuwe markeerstift om de routes aan te geven en een nieuw batterijtje voor mijn horloge, dus zoeken we een paar winkeltjes op in de Laugarvell, de grootste winkelstraat van Reykjavik. Maar het nodigt niet uit om dingen te gaan kopen, de prijzen zijn erg hoog. Het is voor even wel leuk om winkeltjes te kijken.

Waar we ook nog gaan kijken tenslotte is Perlan, een bijzonder gebouw: 6 grote watertanks, een watertoren voor Reykjavik. 2 zijn er niet gevuld met water, in de ene is een tentoonstelling over gletschers en een nagemaakte ijsgrot. De andere zijn ze nog aan het inrichten. Maar ze vragen 3000 kronen voor het bezoeken van de tentoonstelling, nou, dan maar niet hoor, wat bizar duur weer! We gaan het uitzicht wel bekijken op de omgang over de torens, aan de buitenkant van de koepel waar een restaurant en een souvenirshop in zijn gehuisvest. In de souvenirshop zien we weer een mooi staaltje van het "niet mogen" wat overal opgelegd wordt aan toeristen. Je mag niet naast het pad lopen. Bij planten die daar gevoelig voor zijn en voor landschappen die toch al weinig vegetatie hebben begrijp ik dat. Maar in een "park" als Thingvellir, waar gewoon hoog gras met boterbloemen staan naast het pad vind ik dat het wat overdreven is om om de 10 meter een bordje neer te zetten met 2 voetstapjes met een kruis erdoor. En soms is het gewoon zo dat een klein eindje door dat gras lopen een veel mooiere foto oplevert, en dan erger ik me er toch wel aan. Nog een: bordjes bij steenmannetjes dat je er geen steentjes meer bij mag leggen. Soms staan er steenmannetjes op plaatsen die het originele landschap bederven, dus geen nieuwe maken snap ik, maar als ze er toch al zijn, is een steentje erbij leggen toch niet zo'n probleem? En laten we wel wezen, de steenmannetjes waren er al lang voordat de toeristen kwamen, dus dat hebben de IJslanders zelf al gedaan. En: Je mag niet off road rijden. Snap ik ook wel. Soms is het ronduit gevaarlijk om dat te doen, en in het zanderige lavalandschap blijven bandensporen lang zichtbaar, dus als één toerist het doet, volgt een andere al snel. Eentje die we heel erg jammer vinden: Je mag bijna nergens meer met een drone vliegen. Overal staan bordjes: geen drones, bij een waterval, in een canyon, plaatsen waar het nu net zo leuk zou zijn om met de drone te kijken vanuit een hoek die je niet zelf kan zien. Jammer hoor, hebben we een dure drone gekocht, mogen we er heel vaak niet mee vliegen. En vaak kan het trouwens ook niet eens omdat het hier nu eenmaal veel en hard waait. Nog zo'n mooie: bij de maquette in het stadhuis stonden wel 40 bordjes "niet aanraken", zo'n beetje om de 50 centimeter een bordje. Maar goed dat een groepje blinde mensen de bordjes niet konden lezen, nu gingen ze fijn voelen hoe het landschap er uitziet. En dan deze vandaag: in de souvenirshop staat een trap, die naar een soort tussenlaagje van de koepel gaat. En daar hing een papiertje op: "don't climb the ladder." Duh.... het zou niet eens in mij opkomen om dat te willen doen. Dus waarom zo'n dom bordje! Sommige dingen lijken wel een beetje op toeristje pesten, anderen zijn gewoon domweg betuttelend. Zoals deze: in de apotheek gingen we een doosje paracetamol van 30 stuks kopen. Ik vroeg er twee maar de verkoopster zegt: ik mag er maar 1 per klant verkopen. Zegt Jan: ok, mag ik dan ook een doosje? En zo zijn er nog wel meer dingen die "niet mogen" waar ik nu even niet op kan komen, maar het moet me wel van het hart: ik erger me er wel aan!

Er is een mooi uitzicht over de stad, maar de bergen verder weg zijn wazig, toch te veel bewolking vandaag, ook al is het een mooie dag, we zien veel mensen in parkjes en buiten op straat, het is wel 16 graden, af en toe zon, af en toe een wolkje en dat is voor hier een mooie zomerdag. Dus we genieten mee met de IJslanders, we gaan zelfs een ijsje eten! Een softijsje in een grill, -ijs- en snoepwinkeltje. Er staan wel 20 bakken met ingrediënten om op het ijs te doen, natuurlijk spikkeltjes, chocolade dip en notenkorreltjes, maar ook andere sausjes; mokka of caramel, en andere kleine snoepjes om op het ijs te doen: smarties, kleine dropjes, cocosrasp, nogakorreltjes, pinda's, brokken chocola en nog veel meer. Naast de ijsbalie is ook nog een groot rek met allerlei soorten schepsnoep, de IJslanders zijn echte zoetekauwen!

En het gekke is dat zoetigheid ook niet zo duur is als andere levensmiddelen, 2 ijsjes voor 400 kronen, dat is net zo duur als in Nederland. Nu weet ik niet of het duurder wordt als je er dingen op doet, dan moeten we nog eens een andere keer proberen. Maar volgende week pas weer een keer, af en toe zondigen mag, maar ook niet te vaak!

Geschreven door Iceland