Vanmorgen doen we het ook nog rustig aan, maar ' s middags gaat het toch wel kriebelen, kom we gaan een wandeling maken. We kiezen voor de solfatarenvelden van Hverarönd en de berg Námafjall. Het ritje erheen is al prachtig. Eerst nog gewoon het groene dal Laxardalsheidi, het dal van de rivier de Laxa. Groen, moerassig. Maar dan ineens verandert het: Ik weet gewoon niet welke kant ik uit moet kijken. Een hele vlakte met lavarotsen, sommigen scherp en puntig, anderen bolrond gevormd, als de schil van een ei, dat na stolling krimpt en in ronde vormen breekt. Eronder vaak gaten, omdat daar de lava nog doorgelopen is toen de bovenkant al was gestold. Daar word ik dan wel nieuwsgierig naar, maar niet nu. We rijden door, langs het Myvatn meer, we zien de gekleurde bergen van de Namafjall aan de rechterkant en de donkere bergen van de Hlidarfjall en de Krafla links al opdoemen, met daarvoor de omhoogkrinkelende stoom van twee kleine energiecentrales. Een laatste bocht en dan zien we de rokende pluimen van het Hverarönd solfatarenveld. Een onwezenlijk gebied van rokende, sissende stoombronnen en pruttelende modderpoelen, ingebed in felle kleuren die onstaan door de chemische reacties van de verschillende mineralen. Geel van zwavel, rood van ijzer, groen van koper, en nog veel meer kleuren waarvan ik niet eens weet waar ze van komen. Het is eigenlijk met woorden en foto' s niet te omschrijven hoe mooi het is, je moet het zelf gezien hebben ....... Ik probeer het vast te leggen met foto' s, maar ik weet dat ze het niet zullen laten zien zoals mijn ogen het zien. De grootsheid van het landschap, de prachtige kleuren, ik kan alleen zeggen dat het onbeschrijfelijk mooi is! En ook dat het vreselijk stinkt naar rotte eieren, tja, dat is de zwavel. Ondanks de stank nemen we de tijd om alles op ons gemak in ons op te nemen voor we aan de wandeling naar de top van de Namafjall beginnen. Het is een zware klim, en zonder Jan zijn hulp had ik op het allersteilste stukje niet naar boven kunnen komen. Ik was bang dat ik weg zou glijden op het losse gruis van de berghelling waar het pad al lang geen pad meer is, alleen de gele paaltjes geven nog aan waar het pad zou moeten zijn. Of dat mijn benen niet sterk genoeg zouden zijn om de hoge stappen van het ene steenpuntje tussen het gruis naar het andere steenpuntje te kunnen nemen. Maar ik red het..... Ook al moet ik wel even pauze houden, mijn benen zijn aan het trillen van de inspanning.

Pauze houden is helemaal niet erg, wat een uitzicht! En eenmaal boven is het uitzicht nog mooier. Beneden ons in het oosten het solftarenveld met alle kleuren en stoompluimen, erachter een kleine zwarte krater of pseudo krater en nog een bruine heuvel, daarachter de eindeloos uitgestrekte lavavelden, grijszwart met een zweem van groen van het mos, tenslotte begrensd door een bergketen, die al vervaagt in wazig grijs omdat het zo ver weg is. Naar het zuiden de prachtig gekleurde helling van de Namafjall en daar weer achter de hoge Herdubreid, zwart en donker met witte plukjes sneeuw. Naar het noorden de donkerrode Krafla en de Viti, met - als je goed kijkt - de witte pluimen van de Krafla energiecentrale en de solfatarenvelden daar. Naar het westen tenslotte de tweede top van de Namafjall en daarachter het Myvatn meer. De zware klim is al weer vergeten, het is alleen nog maar genieten, genieten, genieten van zoveel moois! Weer wat uitgerust lopen we naar beneden, en de hele weg naar beneden, gelukkig langs een gemakkelijker pad, blijven we genieten!

Een geologisch weetje: in theorie weet ik het verschil tussen een krater en een pseudokrater maar in de praktijk zie ik het verschil niet, misschien leer ik dat nog te herkennen. Een krater is gevormd doordat magma zich een weg zoekt naar buiten en daarbij een berg vormt waarbij de kratermond ontstaat. Een pseudokrater ontstaat wanneer vulkanische as een meertje bedekt. Het water eronder verdampt door de hitte, maar kan door de laag as niet weg. Onder grote druk vindt er vervolgens een ontploffing plaats, wat een kleine krater als gevolg achterlaat. En bij vulkaankraters heb je ook nog verschil tussen een explosievulkaan (meest as en puim) en een schildvulkaan (meest vloeiende lava).

De EHBO box hebben we dit keer niet voor niets meegenomen, op de parkeerplaats zien we een jongen die probeert een verbrande voet te koelen met sinaasappelsap, oi, dat is niet slim. We hebben nog genoeg water over en dat is beter om te koelen en om de wonden schoon te spoelen, daarna smeer ik voorzichtig wat brandzalf op de grote blaren, het open stuk vel kom ik maar niet aan, alleen afdekken met een steriel gaas. Hij vertelt ondertussen dat hij zo stom was geweest van het pad af te gaan en toen wegzakte met zijn voet in een plek hete modder waar hij dacht dat het gewone grond was. Stom, stom, bekent hij. Zijn moeder is er inmiddels ook bijgekomen, en helpt me met verbinden. 2 paracetamollen tegen de pijn, en dan gauw een dokter op zoeken! En nooit, nooit meer zo stom doen zegt hij. Want stom is het, er wordt overal met borden gewaarschuwd om op het pad te blijven....

' s Avonds krijgen we nog gezellig visite van Peter en Ida, die ons bij de Latrabjarg zo fijn geholpen hebben en die nu ook op hun rondreis in Laugar zijn. De avond vliegt voorbij, de blog bijwerken doen we dan morgen maar!

Geschreven door Iceland