Woensdag 28 juni 2017
Of het nu komt door het licht buiten (Jonina heeft niet zulke goede gordijnen in de logeerkamer en mijn maskertje is halverwege de nacht afgegaan) of doordat ik mijn kussen vergeten ben uit de auto te pakken, ik slaap niet zo best en ben om 6 uur maar uit bed gegaan. Heb heel stilletjes een bad genomen, me aangekleed en ben toen even gaan wandelen buiten. Jonina' s huis staat aan de rand van de Hvammsfjordur. Tussen het water en het huis is een strook grasland en voor de kust wat rotsen en kiezelstrandjes. Met een hoop vogels, kluten, scholeksters en sterntjes. Ook een paartje sterntjes die in dit grasland een nest hebben en er niet blij mee zijn dat ik hun rust kom verstoren, ze maken duikvluchten rond mijn hoofd.

Als ik weer binnen ben zet ik alvast thee en wacht tot de anderen ook wakker zijn om te ontbijten. Gekookte eitjes, getoast brood met rabarberjam. Jonina vertelt dat heel veel mensen die hier zelf maken. Lekker! Wel suiker, maar ik sla het niet af, ze doet zo haar best voor haar gasten. Ze heeft het niet breed als alleenstaande moeder met maar één salaris. Gisteren vertelde ze al dat het in IJsland sinds de crisis best moeilijk is voor jongeren om een huis te vinden wat te betalen is. Alles is steeds maar duurder geworden en de lonen zijn niet gestegen. Daarom woont en werkt ze ook hier, want in het zuiden zijn de huizen nog veel duurder. Er wordt gezegd dat het economisch wel weer beter gaat met IJsland, en ouderen hebben vaak nog wel wat spaargeld of hebben al een huis in eigendom maar dat geldt alleen maar voor een kleine groep rijken, voor jongeren is het heel erg moeilijk om rond te komen. Tja, IJsland is niet het enige land met deze problemen.

Met weer een sleutel op zak vertrekken we, want we mogen hier nog twee keer terugkomen als we straks in Reykjavik of Selfoss zijn. Jonina is er dan zelf niet, maar we zijn welkom om te overnachten zodat we niet op één dag heen en weer hoeven naar Snaefelsness en als overnachtingsplaats op ons rondje binnenwegen. Fijn!

Na een half uurtje rijden naar het noorden vallen mijn oogjes dicht, dat heb ik wel vaker in de auto, zeker na zo een kort nachtje als vannacht (want we gingen gisteren ook pas om half twaalf naar bed, het was gezellig). Ik word weer wakker van een slechte weg, we rijden omhoog en omhoog over de Hjallahals, helemaal bovenaan stoppen we even om naar het uitzicht te kijken. Rechts ligt een klein meertje hoog op de bergen, en diep beneden ons de Porskafjordur, over de bergen van het schiereiland Reykjanesfll, daarachter het water van de oceaan, de bergen van het schiereiland Skardsstrond, en ver daarachter nog de besneeuwde punt van de Snaefellsness. Weer naar beneden naar de Djupifjord over smalle steile weggetjes met af en toe een haarspeldbocht, naast de weg gaat het steil naar beneden, maar er is geen vangrail alleen een waarschuwingsbord: 40 km. Wel mooie uitzichten op de kale bergen, wat gras, wat struiken en verder kale grond. In de Djupifjord zit een groep zwanen op de met gras begroeide slikken. Als we stoppen omdat ik wat foto' s wil nemen zwemmen ze gauw weg. Flauwerds! Maar met een beetje geduld komen ze weer een klein beetje dichterbij en kan ik foto' s maken. De zwanen zien er hier wel anders uit als bij ons, wat geliger, wat kleiner en een kortere snavel. Ze lijken een beetje richting ganzen te gaan.

Het landschap is hier ontzettend mooi, hoge bergen, geen enkele boom, alleen wat gras, struiken en stenen, en tussen die hoge bergen liggen de fjorden, langgerekt. Sommige verbindingen tussen het vaste land en een schiereiland tussen de fjorden heeft soms maar een smalle, lage verbinding met het vasteland. En hoe komt dat dan? Is dat weggeërodeerd? Was het altijd al lager, of was er een gletscher die het afgeslepen heeft? Ik weet het niet. Ik weet alleen maar dat het een indrukwekkend landschap is om door heen te rijden. Een heel mooi voorbeeld hiervan is het schiereiland Skalmarnes, we rijden even een klein eindje het weggetje in over de verbinding tussen het vaste land en het schiereiland. We zouden helemaal naar de punt van het schiereiland kunnen rijden, maar dat doen we niet, we besteden onze tijd liever aan het warme badje Hellulaug waar we straks willen stoppen om te badderen.

Af en toe is onze tomtom de weg kwijt, volgens de tomtom gaat de weg helemaal langs de binnenbocht van de fjord terwijl de echte weg over een dam en een brug dwars door de fjord gaat. Dan denkt de tomtom dat we door het water rijden. Dan is het even geen tomtom maar een domdom.

Langzamerhand beginnen we aardig trek in eten te krijgen. Vlak nadat we uit Budardalur wegreden zagen we een mini-winkeltje. Ik zag het net nadat we er voorbij waren. Ach, zei Jan, het is nog vroeg, we pakken de volgende wel...... Alleen kwam er heel lang geen volgende! En het is nu echt al voorbij lunchtijd. Dat zal ons leren in dit weinig bevolkte land om voortaan het eerste winkeltje wel te pakken. Gelukkig vinden we een ander mini-mini-winkeltje bij Flogalandur. We hebben geluk, er ligt nog een broodje! Verder nog een rekje eieren, ham en paprika. Roerbakeieren met brood vanavond. En voor de lunch hadden we nog boter en kaas voor bij het brood over uit Höfn. Dat is dan wel weer een voordeel van het koude klimaat in IJsland, boter en kaas in een plastic box achter in de auto blijft gewoon een week goed. Moet je eens in Spanje proberen!

Ons eerste warme badje vinden we in Hellalaug, er staan al een paar auto' s. We kleden ons maar om in de auto want er staat geen badhokje bij. En dan lopen we in ons badpak met onze handdoek en waterschoentjes het paadje naar beneden. Het valt mee, er zitten maar drie mensen in. We groeten vriendelijk en stappen het warme water in. Lekker! De rust wordt even later snel verstoord als er een hele groep spanjaarden - of italianen - aan komen, die gezellig gaan zitten babbelen en roepen als er nog een boven staat te kijken. Ach, het water is lekker warm en daar gaat het om. Het is publiekelijk toegankelijk, kost niks, omkleden doe je achter een muurtje en niemand doet moeilijk, dus ik ook niet.

Voor het eerst in deze vakantie valt er iets tegen. Volgens de informatie die we gelezen hebben wordt er ons bij Raudisandur een rood strand beloofd. Eerst rijden we door tot aan het eind van het weggetje en lopen daar door het weiland met een slootje met dotterbloemen (het lijkt net Nederland) naar de zee toe. Een hele groep sterntjes is het daar niet mee eens, en ze pikken zelfs op Jan zijn hoed. En ze poepen er ook op. Viezerds! En dan blijkt het nog voor niets, want aan het eind van het weggetje zit er een strook water tussen ons en de zee. Maar we zien wel leuke vogeltjes, en als we teruglopen zelfs een roze grutto. Aan het begin van het weggetje proberen we het nog eens, 1,5 kilometer wandelen volgens het bordje. Ik denk dat het er dik 2 zijn, en ook daar: water! We leggen ons er bij neer en lopen weer terug, rijden weer terug. Het is wel een mooie route, niet geschikt voor mensen met hoogtevrees, want het is een steil weggetje met haarspeldbochten, redelijk smal, helemaal onverhard en geen vangrail. Om het goed te maken een mooi uitzicht op het strand beneden en op de bergen rondom ons. Alleen boven aan de top niet, want daar rijden we zowel heen als terug door de laaghangende wolken.

En dan! Oeps! Maakt de auto ineens een slingertje en Jan roept: ik denk dat we een lekke band hebben! We stappen uit, gaan kijken, nee, de banden zijn niet lek. Het linkervoorwiel staat wel een beetje scheef. Jan gaat op onderzoek uit. De rubber ring waardoor de schokbreker aan de bovenkant in het gat blijft hangen (taatspot) is gebroken en de schokbreker hangt nu los. Dat is niet goed. Dat is hélemáál niet goed. Dus de bagage uit de auto, gereedschap pakken en aan het sleutelen. Er rijden ons auto' s voorbij, de mensen kijken wel, maar rijden door. Ik besluit te bellen naar de dame van onze cottage dat het wel eens wat later kan worden Zij geeft me het telefoonnummer van de eigenaar van de garage in Patreksfjordur voor als het nodig is. En het is nodig, het lukt ons niet om de moer aan de bovenkant van de schokbreker los te krijgen, dus Jan kan ook geen noodreparatie maken. Er stopt een IJslands jong stel, die vertellen ons dat de opzichter van het terrein hier straks nog wel langs komt, die kan ons misschien helpen. Die komt inderdaad even later langs, maar hij spreekt geen woord engels. Hij kijkt mee, probeert mee te helpen, maar kan ook eigenlijk niets doen. We bellen de garage, die gaat in ieder geval de onderdelen die we nodig hebben bestellen in Reykjavik, dan worden ze morgen ingevlogen. Nu alleen nog kijken hoe we de auto naar Patreksfjordur gaan krijgen. We bellen met de ANWB, daar hebben we per slot een wegenwacht abonnement met buitenland dekking voor. Ze gaan proberen een sleepwagen te regelen, maar het is al half zeven hier in IJsland, dus of dat nog gaat lukken vandaag? Ze bellen inderdaad even later terug om te melden dat het vandaag niet meer gaat lukken. Okee, dan blijft de vraag hoe we nu eerst naar onze geboekte cottage komen. Ik bel de dame van de cottage nog eens op, ze had gezegd dat ze ons desnoods zou komen halen, het is ongeveer 30 kilometer naar de cottage. Maar ik krijg haar niet meer te pakken. Tja, wat nu? Gelukkig komt er een Nederlands echtpaar langs, Peter en Ida, ze hadden ons op hun heenweg naar Latrabjarg al zien staan en dachten toen dat we een lekke band hadden. Maar nu ze ons hier nog steeds zien staan stoppen ze en vragen of ze kunnen helpen. Ja, heel graag! Ze nemen ons mee naar hotel Breidavik waar ze zelf logeren. Daar krijgen we hulp van receptioniste Maggy. Ze belt voor ons naar de geboekte cottage of we die misschien kunnen annuleren, en hier kunnen blijven want de sleepauto komt morgen hier langs en kan ons dan meenemen en bij de cottage kan dat niet, dat ligt niet op de doorgaande route en dan hebben we geen manier om naar Patreksfjordur te komen. Annuleren is niet mogelijk, de dame wil ons wel komen halen, maar vraagt daar wel een vergoeding voor. Tja, wat is nu wijsheid? Ik bel met de ANWB, mogen we hier een kamer nemen op kosten van de verzekering? Ja, dat mag, het valt niet helemaal onder de dekking omdat het zo duur is, maar we krijgen ook nog een discount van Maggy. Dan doen we dat maar, want we zijn allebei inmiddels moe en hongerig, en hier wacht een maal en een bed. En de kosten voor de cottage? Tja, misschien dat die door de annuleringsverzekering gedekt worden. En anders hebben we gewoon pech. Het is zoals het is... Maggy helpt ons nog de foto's van het kentekennummer en het kapotte onderdeel naar de garagehouder te mailen, en ze belt met hem om af te spreken dat hij ons morgen hier komt ophalen. Van de ANWB hebben we goedkeuring om de sleepwagen zelf te regelen dus dat zit ook goed.
Dus, voor nu hebben we alles geregeld. We gaan eten en dan slapen, we zijn op!

Geschreven door Iceland