We gaan weer een avontuur beleven vandaag. We gaan wandelen naar de Glymur waterval. Dat is een zwarte wandeling volgens het boekje, dus een zware: een rivier oversteken over een boomstam, een rivier doorwaden, moeilijke steile paadjes en niet geschikt voor mensen met hoogtevrees. Maar het is prachtig weer en het heeft al een paar dagen niet geregend, dus de paadjes zullen niet glad zijn, en ook al is het een zware wandeling: wij kunnen dat!

De rit erheen voert ons langs de berg Esja, een grote middelhoge berg met mooie groene hellingen en bovenaan bruine grillige rotsen met zelfs een paar geologische dijken. Dan langs de zuidkust van de Hvalfjordur, een lieflijke fjord met groene oevers en bruine bergen met glooiende hellingen. Een vuurtoren op een vooruitgeschoven dammetje met zandbanken erachter. Een rivier die de fjord instroomt en die we oversteken over een smalle lange einbreidbruck, het is de Laxa i kjos, een ondiepe rivier met allemaal stroomversnellinkjes.

Bij Stedji rijden we even een klein weggetje tegen de berghelling op naar boven. Want op de kaart staat een groene F en er wijst ook een bordje met een kringeltje naar toe. Het is een picknickplaatsje in een soort van klein dalletje waar vroeger altijd sneeuw lag, daardoor heeft het dalletje de komvorm gekregen die het heeft. Er staat ook een grote rots, die lijkt op een trol op één been - volgens het info bord dan, ik vind het meer een vorm van een hand hebben. We wandelen even rond en dan heb ik een klein intermezzo met twee kleine ijslandse jongetjes die bessen aan het plukken zijn. Ik spreek geen ijslands en zij geen engels, maar we snappen elkaar. Ze willen gewoon laten zien: kijk eens, we hebben er al heel veel! Ik help ze even plukken en we gaan als dikke vrienden weer uit elkaar.

Wij zijn niet de enigen die bedacht hebben vandaag naar de Glymur te gaan wandelen: de parkeerplaats staat helemaal vol. Voorzichtig steekt Jan de auto tussen een bus en een andere auto in, dat kan precies zo. De busschauffeur vindt het prima, zolang hij nog maar weg kan, maakt het hem niet uit dat we er half achter staan. En dan doe ik mijn wandelschoenen aan en mijn overlaarzen mee in de rugzak, want we moeten twee keer een riviertje oversteken. Jan doet zijn waterdichte laarzen aan. Fleecevesten mee in de rugzak, het is warm genoeg om alleen in een shirtje te wandelen. Genoeg water mee, wat te eten...... Jan neemt ook de drone mee, er staat hier geen bordje dat het niet mag. En dan gaan we op pad. Eerst een kilometer naar het begin van de klim, vlak voor de klim loopt het pad door een grot en steken we de rivier over. Nou, dat is niet niks. Het eerste stukje moet je over een paar stapstenen die best ver uit elkaar liggen, en dan over een boomstam. Er is wel een kabel gespannen voor wat houvast, maar die hangt redelijk slap, we zien al een meisje bijna vallen omdat ze haar evenwicht verloor en zich overeind wilde houden aan de kabel, maar die boog helemaal door, waardoor ze juist nog verder haar evenwicht verloor. Gevolg: een paar natte schoenen. Dan komt er van de andere kant een jong stel aan, ze doen gewoon hun schoenen uit en gaan er op blote voeten door, dat is wel handiger. Ik maak er een filmpje van en vraag haar email adres, ik vind het dapper van haar! Meer mensen volgen haar voorbeeld, en gaan op blote voeten. Ik doe mijn overlaarzen aan, en waad het eerste stuk door het water. Daarbij hoef ik de kabel niet te gebruiken, want ik heb mijn stokken voor mijn evenwicht, en die heb ik nodig want de stroom is best sterk. Bij de grote steen in het midden van het riviertje steek ik mijn stokken tussen de band van mijn rugzak en - terwijl Jan de kabel strak houdt - ga ik heel voorzichtig voetje voor voetje over de boomstam heen. Het gaat best goed, dankzij de strakke kabel. Dan komt Jan er ook overheen, hij kan het zonder strakke kabel. Mijn balans is nu eenmaal niet zo goed als vroeger. Maar ik ben wel droog aan de overkant gekomen! En dan verder: 2,5 kilometer klimmen over steile smalle paadjes, soms is er een touw gespannen waar je je langs omhoog kunt trekken en voor steun, maar soms is er geen touw en is het toch steil. We doen het gewoon rustig en voorzichtig en dan gaat het prima. Halverwege hebben we al een mooi uitzicht op de waterval, maar we gaan nog veel hoger, dat belooft nog meer zicht op de waterval. Maar helaas, we gaan de mist in, dat is nou wel een beetje jammer. We waren met zulk mooi weer gestart vanmorgen. Nou ja, niets aan te doen, en ook wandelen in de mist geeft een bijzondere sfeer. Maar goed dat we de waterval halverwege al gezien hebben bij een uitzichtpunt, want hier van boven is er vrijwel niets meer van te zien. We lopen nog 300 meter voorbij de waterval, ook al is het wel even zoeken naar het pad en zien we veel mensen terugkomen, die gaan langs het moeilijke pad weer naar beneden. Wij weten dat de rivier na die 300 meter doorwaadbaar is. Als we er zijn doe ik mijn overlaarzen weer aan, er zijn ook andere mensen die juist hun schoenen uitdoen en op blote voeten door de rivier gaan. Wij gaan heel voorzichtig met onze laarzen door het water, de juiste plekjes zoeken waar het het minste diep is. Maar ook dat kunnen wij, met het kanoën wat we vroeger vaak gedaan hebben, hebben we geleerd aan de golfjes een rivier te "lezen". Ik ga voorop, mijn laarzen zijn net wat hoger dan die van Jan en ik heb mijn stokken waar ik mee kan peilen. Het lukt prima, we komen met droge voeten aan de overkant.

Daar zou het pad - volgens het wandelgidsje - makkelijker zijn, maar wij vinden het af en toe nog best een tricky pad. Naar beneden is lastiger voor Jan, hij heeft snel last van zijn knieën, dus hij gebruikt een van mijn stokken, en op de gemakkelijke stukken waar het alleen maar naar beneden gaat zelfs allebei. Ik red het wel zonder stokken, als ik maar rustig aan doe. We hebben de hele tijd mooi uitzicht op de andere kant van de kloof waar we omhoog zijn geklommen. We moeten een stukje door een berkenbosje omdat we verkeerd gelopen waren, ze zijn aan deze kant niet royaal met de gele stippen van de markering. Maar juist daardoor ontdek ik een paar orchideetjes. Op het stuk beneden waren die al niet meer te vinden, daar zijn ze allemaal verdrongen door paarse lupines. Wat dat betreft zouden de IJslanders wel eens een probleem kunnen krijgen met die "prachtige" paarse lupines die ze zijn gaan inzaaien als maatregel tegen het verdwijnen van de vegetatie op open vlaktes, want het is net onkruid, het verdringt de originele begroeiing op arme gronden. Bijna aan het eind van de wandeling hebben we geen uitzicht meer op de kloof, maar wel op de fjord, waar de zon probeert door de wolken te komen, het levert een mooi plaatje op. Het laatste stuk is afzien, we zijn allebei moe en hebben zere voeten en benen. 7,5 kilometer wandelen met zo'n groot hoogteverschil over een moeilijk pad is een hele prestatie: We zijn helemaal boven geweest en hebben 2 x de rivier overgestoken. Maar, zoals ik vanmorgen al zei: we kunnen het ! We doen er wel vier keer zo lang over als dat jonge spul dat ons steeds voorbij wandelt, maar dat geeft niet. Het was wel een beetje jammer dat de waterval zich boven verborg in de mist, maar het was toch een geweldige wandeling, een heel avontuur!

Geschreven door Iceland