Zaterdag 24 juni 2017

We bedenken dat als we maandag naar het noorden gaan rijden we weer zoveel willen zien onderweg - zeker op het eerste stuk waar nog leuke geologische dingen te zien zijn volgens een folder die we in Höfn op het toeristenbureau kregen - dat we weer tijd tekort gaan komen. Dus gaan we vandaag al een stukje naar het noorden rijden tot aan Djúpivogur. Dan moeten we wel heen en weer maar dat scheelt maandag heel veel tijd (anders moeten we maandag om 4 uur opstaan en dat is ook niet fijn). Het waait nog wel heel hard vandaag maar het zonnetje schijnt, dus prima weer om op stap te gaan.

De eerste geologische plek is de Vestrahorn, zo op het eerste gezicht gewoon een bergje, maar als je weet dat het eigenlijk een overblijfsel van een oude vulkaan is, namelijk de magmakamer, waar de lava door de kraterpijp naar boven stroomde, en op het moment dat de lava stopte met stromen koelde de laatste prop in de lavapijp af, werd hard, en werd deze berg. Bijzonder toch? Dan ziet zo' n bergje er ineens heel anders uit.

De tweede - niet zo bijzonder - de rots Dima, in vroeger tijden was het een eilandje, maar nu is òf de oceaan gezakt òf de grond gestegen en is het geen eilandje meer. Het is een goed uitzichtpunt om de spoelvlakte van de Jokulsa rivier te bekijken. We vinden de rots heel gemakkelijk: ze hebben er een grote rode stoel opgezet. En inderdaad, je kijkt mooi over de spoelvlakte uit.

De vierde is de tegenhanger van de Vestrahorn aan de andere kant van de baai, namelijk de Hvalnes, ook een magma kamer.

De derde vinden we niet, het zou een dijk zijn. Niet een dijk zoals bij ons in Nederland, maar een geologische dijk. Dat is een harde rand uitvloeiingsgesteente (je ziet ze ook alleen maar in vulkanische gebieden) die zichtbaar wordt als het zachtere gesteente erom heen door erosie verdwijnt. Ze staan meestal in verticale positie ten opzichte van het omringende gesteente, maar deze zou horizontaal zijn volgens het geologische foldertje, maar de foto die we zien kunnen we niet terugvinden in het landschap en er staat ook niet precies bij waar het is. Jammer.

Wel mooi en gemakkelijk te vinden is de vierde op het lijstje, de rots Stapinn. Een smalle hoge rots, die tussen vele andere rotsen in ligt voor de kust. En nu is het wel mooi dat het zo waait want - wauw! - wat een branding, hoge golven, brekend in grote rollers op het strand, beukend tegen de rotsen met veel opspattend schuim. Geweldig, daar kan ik uren naar kijken!

De vijfde is weer lastig, Tröllatjörn, een groepje rotsen waar je - met wat fantasie natuurlijk - een stelletje trollen in zou kunnen zien. En het is niet zozeer lastig omdat we niet weten waar ze liggen, maar omdat het land nu blijkbaar van een boer is en die heeft er hekken neergezet. Het eerste hek mag je door, er hangt een bordje op met "close the gate" en er zit geen slot op. Maar het tweede hek een stukje verder zit dicht. Er zit ook wel een bordje op met "close the gate" maar het is ook dichtgebonden met een touw. Dus deze eigenaar wil blijkbaar niet dat er auto' s over zijn land rijden. Wandelen? Geen idee hoe ver het nog is. Tja, dan houdt het wel op. Jammer.

Nog een paar die we niet kunnen vinden, de Raudaskrida, een berghelling met rode rhyoliet, de Gatklettur, een rotspartij waar gaten in zitten die ontstaan zijn toen er hete lava door een bos stroomde. De bomen werden omgegooid door de lava, gingen in de fik en terwijl dat alles gebeurde koelde de lava af en verharde om de stammen, de stammen verteerden en lieten gaten in de lavamassa achter.

Het einddoel voor vandaag - de Teigarhorn is wel weer gemakkelijk te vinden. Een stuk land bij een al heel oude boerderij waar heel veel zeolieten gevonden zijn door de eigenares, en door toeristen die er ook gingen zoeken. Zeoliet is een kleimineraal wat ontstaat in kieren en spleten van vulkanisch gesteente. Een soort geodes dus, alleen zijn geodes holle stenen waar de kristallen in zitten, en bij zioliet zitten de kristallen aan de buitenkant van stenen. Er liggen wat mooie stenen met zioliet op een muurtje bij de boerderij. Nou, zulke mooie wil ik ook wel proberen te vinden. Maar sinds 1975 is het gebied verklaard tot nationaal park en mag je daar niets meer meenemen. Maar ..... we rijden even de bergen in, waar net zulk basalt ligt als bij de boerderij, en daar is het geen nationaal park, dus.... Ik zoek een tijdje en vind vrij gemakkelijk een paar mooie stenen. Of het nu echt zeolieten zijn dat zal ik thuis nog wel eens moeten determineren. Maar of het dat nou wel of niet zijn, het zijn mooie stenen. Goed voor mijn verzameling. Die ik thuis toch echt eens uit de schoenendoos wil halen en wil gaan neerleggen in een mooie glazen kast.

Goed, dat is voor later zorg. Nu eerst weer naar ons ruilhuisje rijden, wat eten, en vanavond lekker eens een film kijken.

Geschreven door Iceland