Het verslag voor vandaag is snel geschreven, we worden wakker met regen en het blijft de hele dag regenen. Bovendien is het een klein dagje, daarom gaan we gewoon helemaal niet weg vandaag. We houden rust, Jan maakt de auto weer schoon. Dat is nodig, want het zand van het stuiven over de onverharde wegen zat niet alleen aan de buitenkant van de auto maar ook aan de binnenkant. En ook in ons haar, in onze kleding, tussen de bladzijden van de kaart, in de etenstas, echt, na zo'n dag zit het overal....! Jan loopt gelijk alle beweegbare onderdelen na, er zaten weer wat moeren los na al het hobbelen van gisteren, ik doe de was, ruim wat op, werk het blog bij. We kijken wat teve (dat is dan weer het gemak van de digitalisering, we hebben hier gewoon Netflix via internet). En gaan even op visite bij de buren, Kristin en Friedrik, die hadden ons uitgenodigd om een keer op de koffie te komen, en met zo' n regenachtige dag is dat een prima dag.

We horen weer veel over IJsland en zijn bewoners. Over politiek, over de Engelse bezetting tijdens de tweede wereldoorlog. Na de oorlog hadden de Amerikanen enkele bases hier, dus IJsland heeft eigenlijk nooit een leger nodig gehad, dat is er nog steeds niet. Want ook al zijn de Amerikaanse troepen al jaren vertrokken, IJsland is lid van de NAVO en dat biedt een zekere "bescherming". Over hoe de IJslanders zelf denken over de enorme toeristenstroom van de laatste 10 jaar. Met gemengde gevoelens blijkt. Het brengt inkomsten mee, maar het zorgt er ook voor dat dingen die gerelateerd zijn aan toerisme, zoals uit eten gaan, onbetaalbaar zijn geworden voor de IJslanders zelf. Maar ze verwachten dat het zich vanzelf weer zal herstellen, dit jaar komen er al minder toeristen. Dus de nieuwe dure hotels die in Myvatn gebouwd zijn zullen al snel leeg staan, tenzij ze de prijzen naar beneden bij stellen. Zo gaan die dingen nu eenmaal.

Kristin vraagt ons of wij al naar het zwembad zijn geweest? Dat moeten we zeker doen, het hoort bij de IJslandse cultuur. Voor haar werkdag begint (ze is docente) gaat ze eerst een uurtje naar het zwembad, zit in het warme bad en babbelt met bekenden. Het is net zoiets als het flaneren door het park 's avonds van de Zuid-Europeanen. Wij kennen dat geen van beiden in Nederland vertellen wij hen, dat komt waarschijnlijk omdat Nederland zo vol is, we beschermen onze privacy door ons af te sluiten voor anderen, vooral in nieuwbouwwijken kent men de mensen in de eigen straat vaak niet eens. Kristin vindt dat maar raar, hier kent iedereen elkaar. En je hoeft ook geen afspraak te maken als je bij iemand langs wil gaan, je gaat gewoon. Ze vindt het maar vreemd dat je al dagen van te voren een afspraak moet maken om op de koffie te gaan. Ze zegt: wij plannen hier niet zo veel, we leven gewoon bij de dag, dat is ook maar beter ook, want morgen kan er wel een vulkaanuitbarsting of een aardbeving zijn en dan vallen al je afspraken toch in het water. Ik vraag hen of ze dan niet bang zijn daarvoor? Ze zegt: "Nee, dat heeft toch geen zin. Net zoals jullie in Nederland leven met het water. Jullie zijn er toch ook niet dagelijks mee bezig dat je huis wel eens onder water zou kunnen komen te staan als er een grote overstroming komt? Nou dan?" Ja, dat is zo.

Als zij zich er niet druk over maken doen wij dat ook maar niet, we gaan gewoon lekker slapen straks. Van de week was er ook nog een aardbevinkje, 's nachts om 4 uur ergens in de buurt, schaal 1,3. Daar zijn we gewoon doorheengeslapen.

Geschreven door Iceland