Dinsdag 27 juni 2017
Als Jan en ik samen op vakantie zijn wil ik altijd het liefst ieder kerkje wat we tegenkomen bekijken. Dus grapt Jan wel eens: 1 kerkje per dag! Ik denk dat we die "regel" hier moeten veranderen in 1 waterval per dag. Want er zijn hier maar heel weinig kerkjes (we hebben er nu één bezocht) en zóveel mooie watervallen, en het liefste wil ik bij iedere waterval kijken......
Die ene voor vandaag hebben we al te pakken als we nog maar net een kwartier aan het rijden zijn vanmorgen. De Godafoss waterval. Gelukkig hoeven we er hier geen 2 uur voor te wandelen, hij ligt vlak bij de weg. Een mooie waterval die eigenlijk uit drie watervallen naast elkaar bestaat. Hij is niet hoog, maar het water komt in zo' n grote hoeveelheid tegelijk naar beneden dat hij toch heel erg indrukwekkend is. De Godafoss heeft ook een historische betekenis. In de tijd dat de Christelijke zendelingen IJsland wilden bekeren tot het christendom ging dat moeizaam omdat veel stammen toch aan hun heidense goden vast wilden houden. Om verdeeldheid te voorkomen heeft de "chief" van de Althing (het IJslandse parlement) besloten dat iedereen christen moest worden. Hij heeft toen de stenen tafelen van de heidense goden in deze waterval gegooid als symbool hiervan. Sinds die tijd heet deze waterval de Godafoss, de waterval van de goden.

De tweede grote stad van IJsland, Akureyri ligt op een mooie locatie, aan de Eyafjordur, met achter de stad hoge bergen met sneeuw. Daar gaan we later nog wel eens kijken, nu rijden we er voorbij, op weg naar het westen, waar we deze week een rondrit gaan maken. We hebben er geen huizenruil (er wonen haast geen mensen, dus is het lastig om iets te vinden) maar hebben een logeeradres, een cottage, een airbnb en een hotelovernachting. Alles van te voren geregeld en geboekt, want in het zomerseizoen is het een gok of je eenmaal onderweg nog wel iets kan vinden (of alleen hele dure). We hebben een gedeelte van onze bagage achtergelaten in Laugar, wat voorraad (badolie, noten, thee en medicijnen) en gaan nu een weekje uit de tas leven.

Maar nu eerst op weg erheen, na Akureyri rijden we door een heel lang dal, met af en toe een boerderij en veel grasland met schapen en ingepakte hooibalen, nog op het land of al bij de boerderij opgestapeld in allerlei kleuren, meest wit, maar ook zwart, groen, rose of blauw. Ze moeten hier best wat hooi verzamelen voor de winter, want die duren hier lang. Bij ons gaan de beesten al in maart weer het land op, maar hier pas in mei heb ik begrepen. Koeien zien we hier bijna nergens, wel paarden en heel veel schapen. Aan weerszijden van het dal rijzen hoge bergen op met wel honderden watervalletjes en met nog sneeuw bovenop. Ook al vertelde Sighvatur dat er afgelopen winter heel weinig sneeuw gevallen is. Meestal kan hij in de winter met de sneeuwmobiel binnendoor naar de Askja rijden, maar afgelopen winter kon dat niet eens. Het zal wel met de klimaatverandering te maken hebben, de winters worden minder koud, maar helaas de zomers niet warmer. Ik vind het best mee vallen, we kunnen zelfs zonder jas buiten lopen vandaag.

We stoppen niet zo vaak, het is een rustig landschap. Vlak na Akureyri waren we gestopt bij een kleine kloof waar een riviertje doorheen stormde. En later nog eens bij het kerkje Sylfrastada. Heel klein (er passen 80 mensen in) en gebouwd door een boer in 1188, de gevel bestaat uit wit geverfde ijzeren platen, ik heb nog nooit eerder een ijzeren kerkje gezien. Gek hoor. Maar ook wel logisch in een land zonder bossen om hout te kappen om te bouwen. Heel veel huizen hier zijn gemaakt van golfplaten of beton. We zien maar weinig houten huizen. Naast het kerkje staat 1 huis en in het dal eromheen waarschijnlijk nog een twintig huizen. Maar ja, die mensen willen ook naar de kerk zonder er eerst anderhalf uur voor te rijden. Even verderop zien we nog zo' n gehucht: 1 kerk, 5 huizen, een paardenkraal èn een vliegveldje.

In Blonduos bekijken we waarachtig onze tweede kerk vandaag. Een betonnen, modern vormgegeven Lutherse kerk. Hij is open en er zit een dame die geen woord Engels spreekt. Dat hoeft ook niet: buiten hing al een bordje dat de entree voor de kerk 250 kronen is, voor het onderhoud en de openstelling voor toeristen in de zomer. Ze hoeft alleen ons geld vriendelijk glimlachend in ontvangst te nemen en ons een uitleg (in het engels) te overhandigen. Van binnen is de kerk wel mooi, met een speciale lichtinval door de lage ramen aan de ronde kant en dakramen aan de andere zijde. Er is wel onderhoud nodig, ze hebben lekkage, er staan wat emmers, en als ik naar boven kijk is de witte pleistermuur al behoorlijk beschadigd. Dan vind ik het ook niet erg meer dat er toegang geheven wordt, ze hebben het hard nodig.

In het huis van Eva en Sighvatur zagen we gisteren al een schilderij hangen van de Hvitserkur, een grote rots in de Hunafjordur voor de kust van het schiereiland Vatnsnes. Eva vertelde dat zij daar in de buurt geboren is. Vandaag gaan we hem in het echt bekijken. Maar eerst komen we langs Borgarvirki, volgens de saga van IJsland was dat de enige vesting in IJsland. Was zeg ik, want er is nu niet veel meer van over. De vesting was gebouwd op een natuurlijke rots die uitstak boven het omringende landschap en met een verlaging in het midden. Een soort vestingmuren dus, en zodoende hoefden er geen muren gebouwd te worden, alleen nog maar wat te worden verhoogd en een afsluiting van de opening te worden gemaakt. Binnen zijn - volgens de informatie die ik gelezen heb - twee restanten van gebouwtjes en een overblijfsel van een put te vinden. Nou, de rots is mooi om van een afsand te zien, en met enige fantasie is er een vestingmuur in te zien, maar volgens mij komt het verhaal uit het land van de fabeltjes, en niet uit de saga van IJsland. Binnen is er alleen een muurtje van gestapelde stenen te vinden, echt geen huisje. Als je goed nadenkt over de locatie is het ook echt niet aannemelijk dat hier een vesting gebouwd zou worden, het ligt midden op een schiereiland waar geen enkele doorgaande route door IJsland loopt. Nu niet en vroeger ook niet. Volgens mij zijn die gestapelde stenen voor de uitgang en in het midden er door een schaapherder opgestapeld, die er een mooie schapenstal in zag, zonder zelf veel moeite te hoeven doen.

Moeder natuur maakt wel meer mooie bouwsels, zoals de rots Hvitserkur, die inderdaad heel leuk is om te zien. Alleen zijn er dan van die stomme toeristen die levensgevaarlijke steile paadjes afklimmen om er helemaal naar toe te kunnen lopen. En daarmee verprutsen ze voor anderen de mogelijkheid om er - vanaf het hekje wat er echt niet voor niets staat - een mooie foto van te maken zonder toeristen er op. Mopper, mopper, mopper.......

Bij de volgende stop hebben we daar in ieder geval geen last van, hier bij Illugastadir is de attractie een stel zeehonden die op kiezelstrandjes op eilandjes voor de kust liggen. Heel verstandig van die beesten, want omdat er water tussen zit kunnen de toeristen er niet naar toe lopen. En dus kunnen wij ze mooi bekijken en foto' s nemen met de telelens. Het zijn grappige beesten en ze weten heus wel dat wij naar ze kijken, zij kijken ook naar ons, ze krabben aan hun kop, klappen met hun staart of voorpoten, rekken zich behaaglijk uit, draaien zich om, het is leuk om te zien. Maar we kunnen niet al te lang blijven kijken, we moeten verder, want we worden vanavond verwacht bij Jonina, een vrouw die samen met haar zoontje in Budardalur woont. We konden geen huizenruil afspreken omdat zij al naar Frankrijk zou gaan. Ze stelde toen voor dat we gewoon een of meer nachtjes zouden komen logeren. En als zij dan een keer naar Nederland komt wil ze graag bij ons logeren. Prima deal!

Het blijkt een gezellige jonge vrouw, tikje chaotisch, met een zoontje van 9. We babbelen honderduit over van alles, over familie, over politiek en alles daar tussen in. We leren weer een hoop over IJsland en haar bewoners. Jonina werkt als secretaresse bij een school en ze vertelt ons over het schoolsysteem, ze hebben hier 1 school voor lagere school en voorbereidend hoger onderwijs samen. Daar zitten kinderen op van 6 jaar tot 16 jaar. De school hier in Budardalur heeft 190 kinderen. Als je 16 wordt en verder gaat leren moet je naar een school in een grote stad, want in kleine gehuchten is natuurlijk geen hoger onderwijs. Zo is Jonina toen ze 16 werd bij haar grootmoeder in Reykjavik gaan wonen. Ze heeft een sterke band met haar grootmoeder. Familie banden zijn heel belangrijk hier in IJsland. Veel families hebben ook een "familiehuis", een groot huis ergens waar de hele familie gebruik van kan maken en ze vaak voor een lang weekend of een vakantie met de hele familie bij elkaar zijn. Logisch met die afstanden hier, je gaat niet even een avondje op de koffie als je zelf in het noorden woont en je familie in het zuiden.
We gaan uit eten in een klein restaurantje (het enige trouwens in Budardalur, zo groot is het hier niet) waar ze lekkere hamburgers en pizza serveren.

Geschreven door Iceland