Ze doen hier in IJsland wel hun best om het wegennet te verbeteren, zo hebben ze onder de Botnesheidi, een lange berg van 752 meter hoog een tunnel gemaakt met een afslag erin. Het eerste gedeelte is maar een rijbaan breed, met inhammen om te parkeren als er een tegenstander komt. Na de afslag naar Sudareyri wordt het gedeelte dat rechtdoor naar Isafjordur gaat gelukkig breder. Ik ben niet zo' n fan van tunnels, maar dit moet wel, het alternatief is over een heel klein weggetje over de bergpas waar hoogstwaarschijnlijk nog sneeuw ligt op de weg.

Er zijn blijkbaar net twee cruiseschepen aangekomen in Isafjordur vanmorgen want het stadje stikt van de toeristen. We komen ze overal tegen, bij het kerkje - weer zo een modern bouwsel - wat jammer genoeg dicht is. Bij het visserij museum in Bolungarvik - wat we bereiken na nog een tunnel - is ook net een buslading toeristen aangekomen. Maar wij hebben de tijd, en als de massa weer weg is hebben wij nog rustig tijd om met de gids te praten, rond te kijken en foto' s te maken. Er staat een vissershuis, een werkplaats met allemaal oude gereedschappen en een drooghuis, waar de vissen gedroogd werden. Zelfs de koppen, alles werd vroeger gegeten of gebruikt. De huid van de walvis werd gebruikt als kleding voor aan boord, met gebreid wollen ondergoed en wollen wanten met 2 duimen. Dat was handig, vertelt de gids, want als je aan het werk bent op de boot, bijvoorbeeld bij het binnenhalen van de netten, dan wordt de want aan de kant van de handpalm nat, en dan kan je hem draaien zodat de wind de bovenkant droogt. De botten van de walvis als gereedschap, b.v de ribben werden gebruikt als rolletjes om de boot over te laten glijden, met een kaapstander om met een lang touw de boot op het strand te trekken of in zee te laten vieren. Als er weer een bus aankomt gaan wij verder. Weer door de tunnel terug, bij de oude weg buitenom de berg staat een bord dat het een doodlopende straat is. Aan de andere kant is het uitzichtplatform langs de zee nog wel bereikbaar. Er ligt een gastenboek, je kan blijkbaar nog wel fietsen en wandelen over de oude weg. Het uitzicht over de grote brede fjord als we naar het zuidoosten rijden is mooi, na iedere bocht weer anders.

In Sudavik zien we de arctische poolvos. Niet in het wild, dat is zeldzaam, maar wel in een kennel bij het arctic fox centre, waar een klein museum is over de poolvos en waar onderzoek gedaan wordt. Er is uitleg over de materialen en methoden die ze gebruiken voor het onderzoek, er staan wat opgezette vossen en er is een film die wij net rustig zitten te kijken als ook hier weer een buslading toeristen arriveert, Hollanders, die komen natuurlijk van de Rotterdam, een cruise schip van de Holland Amerika Lijn die we al in Isafjordur zagen liggen.

Ook bij de Valagil waterval waar wij willen gaan wandelen staat een bus. We rijden maar een stukje verder, dan gaan we eerst wel wandelen bij Hestur, een klein schiereilandje waar volgens de gids in het museum ook wel poolvossen zitten. Die zien we natuurlijk niet, maar we horen en zien wel veel kleine vogeltjes, eentje vliegt zelfs vlak voor mijn voeten op, ik was er bijna op getrapt. En heel veel tinten groen, kleine berkenboompjes. Het zijn meer struiken eigenlijk, ze groeien klein en gedrongen. Verschillende soorten heide, grote pollen hazenpootjes, bessenstruiken, en vooral heel veel mos in verschillende soorten. En daartussenin nog best veel bloemen, paarse geraniums, gele akonieten, paarse bergviooltjes, en nog veel meer moois. We hiken langs een paadje over de berghelling en komen uit bij het water beneden waar we nog een stukje verder lopen.

Aan het eind van de middag gaan we terug naar de Valagil, het is er nu rustig, de hordes toeristen zijn weer terug naar de boot en nu is het onze beurt om naar de waterval te lopen over de wetlands. Soms is het pad stenig, maar vaker drassig door de vele kleine beekjes die van de berg af stromen en hier van het dal een soort moerasland maken. Jan had zijn laarzen aangetrokken en mijn wandelschoenen kunnen ook wel tegen een stootje. Na een fiks aantal beekjes overgestoken te zijn arriveren we bij de grote beek, waar het water stroomt wat van de waterval komt. Gelukkig is daar wel een klein bruggetje. Met vanaf het bruggetje een geweldig uitzicht op de kloof van de Valagil met daardoorheen vallend en stromend de waterval. Heel hoog over de rand van de berg een twintigtal meters in vrije val naar beneden, en dan nog een aantal watervalletjes als de rivier zijn weg naar beneden zoekt. Adembenemend mooi. Absoluut de 2 kilometer wandelen waard! Weer teruglopend krijgen we ook nog een prachtig uitzicht over de vallei met daarachter de fjord.

Voldaan over al dat moois checken we in bij het geboekte guesthouse. Waar we het huis delen met zeker 2 andere stellen. Duitsers en Italianen geloof ik. Ik ben een beetje moe van het vele wandelen vandaag en heb niet zo veel zin om te praten vanavond, dus ik kruip achter de laptop en dan gaan we vroeg naar bed. Morgen een lange rit naar Laugar. Een dag later dan gepland, maar dat geeft niet, we hebben de sleutel al.

Geschreven door Iceland