We gaan vandaag op weg voor een twee daagse tocht naar het noord-oosten. Als we in het winkeltje komen voor wat boodschappen is er nog geeneens brood. Te vroeg.... Toch is het al 9 uur, dan mag je toch verwachten dat er vers brood is? Nee, het moet uit Husavik komen en dat duurt nog even. Wat zijn wij in Nederlad verwend met bakkers en supermarkten waar gewoon 's morgens vroeg om 8 uur al vers brood is.

De zon schijnt stralend vandaag, dus een mooie dag om op pad te gaan, we gaan vandaag langs de Oostzijde van de Jokulsa omhoog, bij de watervallen langs. Het is weer een ongeplaveide ribbeltjesweg maar Jan rijdt gewoon lekker door, 60 kilometer kan best, andere auto' s doen het ook. Naast de weg zien we een enorme grasvlakte met zandduintjes, af en toe een rivier ertussen met een zandoever met overhangende graspollen en veel zandbanken, waar het water zich traagstromend in verschillende geulen een weg zoekt.

De weg wordt slechter, meer kuilen en stenen, en ook het land naast de weg is steniger, platter en met wat dor gras. Af en toe een beetje afwisseling, een klein geel heuveltje, een klein veldje paarse lupines en de rivier de Jokulsa waar we inmiddels langs rijden, breed uitwaaierend in verschillende geulen tussen zwarte zandbanken. Er komt een beetje reliëf in het stenenlandschap, dat moet ook wel want we zijn bijna bij de Dettifoss, en een waterval moet toch hoogte hebben om te kunnen vallen. En zo mooi als hij valt! We wandelen er heen en zien dan dat de waterval vanaf de oostkant van de oever veel beter te zien is dan vanaf de westkant, we kunnen nu de hele waterval langs kijken en zien aan de bovenkant het water al van ver aan komen stromen, heel indrukwekkend! We zien zelfs een mooie waterval boven de rivier hangen, dat maakt het nog mooier!

Bij de Hafragilsfoss hebben we vanaf deze kant een heel mooi uitzicht over de canyon van de Jokulsarlon. De rotspunt zelf vanwaar we het uitzicht hebben is ook wel leuk trouwens, mooie oude lava in verschillende kleuren. Peter en Ida hadden ons een mail gestuurd, die waren vanuit Reykjavik met een excursie naar de binnenkant van de vulkaan gegaan. Erg duur, schreef ze, maar beslist het geld waard, al die kleuren! Maar op heel veel plekken zie ik zulke prachtige kleuren in het gesteente en ik raap hier zo een handjevol steentjes bij elkaar, glimmend zwartzilver, paarsrood, oranjerood, bruin, groenigzwart, je moet het gewoon zien. En ik denk dat ik met zo' n liftje in een grot afdalen misschien toch eigenlijk ook wel een beetje eng vindt. We gaan er nog wel eens over denken of wij dat wel gaan doen.

Een eindje verder langs de weg leidt een klein hol uitgesleten zijweggetje met aan beide zijden hoge pollen bessenstruikjes ons naar Forvoð en de klif Vigabjarg, die vaag zou lijken op de klif uit de Lions King. Het weggetje heeft mooi glad zwart zand, en rijdt eigenlijk beter dan de grote weg. Een fazantenmoeder fladdert samen met haar kinderen voor ons weg naar veiliger oorden. Ja, wat doet ze dan ook op de weg....! Het gaat net goed en we rijden geen kleine fazantjes plat. Ook nog een paar schapen die op de weg lopen en snel een goed heenkomen zoeken als wij er aan komen, maar dat valt niet mee op zo'n hol weggetje.... eerst rennen ze voor ons uit, en dan schieten ze een open laag stukje in naar de veiligheid. Aan het eind van het weggetje moeten we nog 1,5 kilometer wandelen over een paadje door een laag berkenbosje met paarse geraniumbloemetjes en mooi groen gras waarna we bij een houten trappetje komen wat ons de uitzichtklif op brengt. Het uitzicht is grandioos. Een heel eind over de Jokulsa canyon, naar beide zijden met nog een waterval en kleine basaltzuilen. De stralende zon maakt het nog mooier.

We besluiten niet te gaan wandelen bij Asbyrgi, we besteden die tijd liever aan wat anders en we hebben al een mooie wandeling gemaakt. We gaan wel even naar het benzinestation om brood te kopen. Dan willen we de oude weg naar het oosten over de bergen doorsteken (de Oxarfjarðarheiðarvegur), maar er staat een bord dat de weg "impassable" is. Hij loopt dood over 2 kilometer. We gaan even kijken, bij een boerderij spreken we de boer aan en vragen het. De weg wordt niet meer onderhouden, er zijn rivierdoorwadingen met grote keien onder water en de weg zelf is ook erg slecht. Tja, maar we willen naar Rauðholar. De man vertelt dat het van de oude weg af nog zeker 10 kilometer wandelen is naar Rauðholar. Dus dat lijkt ook geen goed plan. We rijden terug en nemen de 85 naar het oosten, dat rijdt flink door over een goede geasfalterede weg. Het landschap is groen, allemaal pollen bessenstruikjes met af en toe een lavapuntje er boven uit stekend. Bij een uitzichtpunt kunnen we naar het oosten kijken over de zee, naar een uitloper met rotspunten in zee en daarachter het schiereiland Langanes. Het land hier langs de kust is vlakker, minder stenen en dus beter te bewerken, en er zijn veel boerderijen met witte ingepakte balen hooi voor de winter. Voorbij Þórshöfn hebben we weer een kleine speurtocht, Jan heeft op internet gezien dat er hier een oud vliegtuigwrak ligt. We vinden het, moeten er alleen wel naar toe wandelen, een stuk over het strand en dan nog door een weiland. Er hangt een bordje in met feiten zoals wat en wanneer; het is een DC3 van de Amerikaanse marine die hier in 1969 naast de landingsbaan is terecht gekomen. Het vliegveld is inmiddels verplaatst naar het zuiden maar het vliegtuig ligt er nog steeds. Er ligt schapenpoep in; het is een tijdje als schapenstal gebruikt. Maar nu niet meer hoop ik, want er zitten gaten in met scherpe randen van aluminium. Jan vindt het leuk om alles te bekijken, maar ik vind de vogels in het moerasmeertje erachter leuker. Daar zitten weer duikertjes.

Voor vannacht hebben we een kamer in een guesthouse geboekt zodat we morgen ook nog tijd hebben om hier rond te kijken, het ligt in het dorpje Raufarhöfn, langs de kust. Maar voor we daar heen gaan kijken we nog even bij de Arctic Circle, een modern kunstwerk in wording, een soort van Stonehenge, waar de zon op bepaalde momenten op een bepaalde manier tussen de grote hoge driehoeken en vierhoek in het midden kan schijnen. En het heeft ook iets met kabouters te maken en met mediteren. Het is nog lang niet klaar, op een informatiebord staat wat het moet worden met 4 verschillende beelden bij de bogen, een rij kabouters en een troon. Nou daar lijkt het nog lang niet op, ik denk dat de kunstenaar die dit begonnen is eerst wat tijd, geld of energie moet verzamelen om verder te gaan, maar de grote blokken steen in de vorm van driehoekbogen zijn in de lage zon wel mooi.

Het guesthouse ziet er vrolijk rood geschilderd uit, volgens een briefje op de deur moeten we ons eerst aanmelden bij het winkeltje en krijgen we daar dan de sleutel, maar het winkeltje is al dicht. Tja, dan maar even bellen. De dame aan de telefoon belooft dat iemand zo de sleutel van de kamer komt brengen, de buitendeur is open dus we kunnen alvast naar binnen. We brengen onze spullen alvast naar binnen, begroeten de andere gasten die er zijn en even later komt er een oudere dame die voor ons de sleutel heeft en een pinautomaatje zodat we kunnen betalen. Een Sloveense gast klaagt bij haar dat de verwarming niet aan wil, ze belt met iemand die verder met hem praat om het probleem op te lossen. Zij zit daar op te wachten aan de tafel waar ik ook ben gaan zitten in de gezamenlijke zitkamer. Ze vertelt dat zij vroeger in dit huis woonde, maar toen ze alleen achterbleef was het veel te groot voor haar en is ze verhuist naar een klein appartement. Haar schoonzus, die jonger is, runt het guesthouse. Het guesthouse is inderdaad ruim, 6 slaapkamers, een gezamenlijke zitkamer met keuken, een douche en een wc. Voor het aantal gasten (max 16 als alle kamers vol zijn) is 1 douche en 1 wc wel wat weinig maar we zien wel hoe het loopt. Jan is ondertussen in de keuken aan het rommelen, opent alle kastjes en is duidelijk op zoek naar iets wat er niet is, namelijk een koekepan zodat we scrambled eggs kunnen maken met paprika, prei, ui en ham. Ze vraagt wat Jan zoekt, een koekepan dus. Maar die is er niet, er is bijna niets in dit keukentje. Ze zegt: "dan ga ik een koekepan halen thuis". Ze woont hier vlak tegenover, Jan gaat mee zodat zij niet meer terug hoeft te lopen. Nou, dat is wel weer heel erg aardig.

En dan kunnen we eten maken. Na het eten ga ik maar wat verder werken aan mijn blog, want we gaan nog niet slapen; volgens Richard is er vannacht grote kans op noorderlicht, zeker zo noordelijk als wij nu zitten, maar ja, dan moeten we wachten tot het donker is, en dat is pas om 12 uur....

Geschreven door Iceland