Eerst maar eens lekker uitgeslapen en op ons gemakje ontbeten, het regent pijpestelen buiten. Binnen is het lekker warm. Tijd om wat dingen op te zoeken, het blog bij te werken. Maar als het ophoudt met regenen lijkt het toch weer mooi te worden vandaag, er staat wel een flinke wind, maar het is droog en de zon schijnt en dan gaat het al weer kriebelen, zullen we nog even? We kunnen wel even dat weggetje waar we gisteren niet ingereden zijn gaan doen. Nou vooruit. Dus stappen we in de auto en gaan op pad, de bergen liggen te glimmen in de zon, dat vraagt eerst om een foto, achter het straatje waar ons ruilhuis staat ligt de golfclub en daarvandaan heb je een fantastisch uitzicht op de bergen. En dan op weg naar de Hoffulsjökull. We draaien er het kleine weggetje in, ik mag rijden vandaag, en ik geniet! Het is leuk, kronkelend omhoog, een beekje door, af en toe om of over een paar grote stenen. We gaan steeds hoger en hoger. Ik ben lief en laat Jan na een tijdje weer rijden, hij vindt het ook leuk. En ik vind het ook heel erg leuk om om me heen te kijken. Er zijn hier heel veel geologisch interessante dingen om te zien! Ik blijf foto' s maken. We rijden een heel eind de bergen in, komen bij een vlakte waar het beekje dat we de hele tijd volgen een kronkelspoor door de zachte turfachtige grond heeft geslepen. Voorbij de vlakte wordt het weggetje slechter en slechter en uiteindelijk kunnen wij niet verder, het weggetje wordt te slecht. Dus weer terug, en dat is net zo leuk als heen. Weer beneden roept Jan, de auto is vuil, ik moet even door de rivier rijden hoor. Ook wat oudere mannen blijven kwajongens! En wat het rijden betreft maakt het geen verschil of je nu over de grindvlakte rijdt, of over de grindvlakte waar een riviertje overheen stroomt, het hobbelt net zo veel....

Nu we toch op pad zijn en het zonnetje zo lekker schijnt gaan we nog wat anders bekijken. Gisteren hadden we geen tijd meer voor de Fláajökull en de Heinabergjökull, en zo ver is het niet rijden ernaartoe. Ook al valt dat wel wat tegen, over de ringweg is het maar een half uurtje, maar daarna is het weer een paar kilometer hobbelen over kleine weggetjes, en dat kost toch wat meer tijd dan over een asfaltweg. Bij de Fláajökull loopt het weggetje naar een parkeerplaats waarvandaan we verder moeten lopen, over een hangbrug en dan over een dijk. Ze hebben hier namelijk vroeger dijken gebouwd om de landbouwgrond te beschermen tegen overstromingen vanuit het gletschermeer. Als we bij het gletschermeer aankomen gaat het pad omhoog en over een kam van een dijkje, maar inmiddels is het briesje van vanmorgen aangegroeid tot een halve storm en het waait zo ontzettend hard dat we het niet aandurven daaroverheen te lopen. We kunnen nauwelijks op onze benen blijven staan, en worden haast omver geblazen. Maar gauw terug, heerlijk in de windvrije auto. Koud heb ik het trouwens niet, goed ingepakt lijk ik wel op een zuurstoklolly, rose muts, blauwe jas, rode handschoenen. Het ziet er vast heel vrolijk (en een beetje gek) uit. Maar dat maakt niet uit, het is lekker warm, mijn jas houdt alle wind wel tegen!

Terughobbelen over het keienweggetje met af en toe grote plassen. En als je daar "lekker hard" doorheen gaat waait het water - door de harde wind - hoog op over de auto. We zien gelijk niks meer. De volgende plas doet Jan maar wat zachter....... een klein stukje over de ringweg, 2 einbansbrucken over. Bij de eerste stoppen we even om een foto te maken van de mooie spoelvlakte waar de brug overheen gaat. De brug over achter een lange vrachtwagen, die duidelijk moeite heeft met a. zijn breedte, b. de smalle brug, c. de harde wind. Hij doet héél rustig. Aan de andere kant van de brug staat al een hele file auto' s te wachten. Dat wordt nog wat met die bruggen als het toeristen-seizoen straks echt begonnen is! En dan weer hobbelen over het weggetje naar de Heinbergsjökull. We komen wel een paar keer bij een splitsing, de eerste splitsing is wel grappig, rechtsaf gaat het weggetje over een brug, linksaf gaat het door een droge rivierbedding, en dan komen ze allebei weer bij elkaar. Bij de tweede splitsing moeten we kiezen: naar de Heinabergslón (het meer) of naar de Heinar en de Bolstadafoss. Eerst het laatste maar, langs het heuveltje de Heinar, die bestaat uit allemaal korte stukjes basaltzuilen, verderop de Midfell, een iets hogere heuvel, met wat langere basaltzuilen, waarvan sommige lang geleden door moeder natuur in mooie halfronde vormen zijn gebogen. En uiteindelijk de waterval, die zich in drie etappes naar beneden stort. Wat een prachtig landschap!

Er loopt een weggetje hiervandaan naar het westen, misschien loopt die wel door naar het andere weggetje wat uitkomt bij de Heinabergslón. Even proberen. Maar nee, na een lastig stukje over een hellinkje naar beneden en door een droge rivierbedding vervaagt het spoor, een enkeling zal hier nog verder gegaan zijn, maar voor ons betekent het: teruggaan. Je mag niet buiten de gebaande paden rijden volgens de groene code en dat doen we dus ook niet. Even uitleggen? De groene code is een gedragsregel waar alle 4x4 rijders zich aan houden: alleen op gebaande paden rijden, geen natuur beschadigen, tenzij het echt niet anders kan omdat je anders niet meer uit een probleemsituatie kunt komen. Dat doen we in Nederland zo, en hier dus ook. Uiteindelijk komen we er zo ook wel, we doen er alleen wat langer over. Bij het gletschermeer aangekomen waait het nog harder dan bij het vorige meer. We wandelen er dan ook niet meer heen, van een afstandje is het ook mooi. Er gaat hier nog een weggetje verder naar het oosten, maar met een bordje wordt wel aangegeven dat er daar een rivierdoorsteek is. We vragen ons af of je misschien daarlangs in het Heinabergsdalur kan komen. Daar willen we namelijk wel even kijken, want daar zou volgens een informatiebord wat hier staat, geothermische activiteit zijn, en we hadden al wat rookpluimpjes gezien toen we hier aan kwamen rijden. Jan zat al te grappen dat dat misschien wel een voorbode was van een uitbarsting! Tja, gisteravond hadden we een documentaire op National Geographic gezien over een supervulkaan in de baai van Napels, en dat ze daar de rookpluimpjes nauwletttend in de gaten houden op de hoeveelheid zwavelhoudende gassen omdat ze aan de hand daarvan kunnen voorspellen wat er aan seismologische activiteiten te verwachten is. Jan zit me wel meer te plagen hier in IJsland. Toen we aan het wandelen waren bij de Svartifoss zei hij dat hij de grond een heel klein beetje voelde trillen. Grapjas....! Maar achteraf had hij wel gelijk, want op een IJslandse internet site die weergeeft waar en wanneer er in IJsland seismologische activiteit is geweest, zag hij de volgende dag dat er toen wel een hele kleine aardbeving was bij de Askja, en dat is hemelsbreed niet eens zo heel ver van de Svartifoss vandaan. Maar ach, het trilt altijd wel ergens hier in IJsland, er komen heel veel kleine aardbevinkjes voor. En dat is helemaal niet erg, beter veel kleintjes dan een tijd niks en dan ineens een grote! Niks om je zorgen over te maken dus. We slapen nog steeds met een gerust hart. Is het onze tijd, dan is het onze tijd, daar veranderen we toch niets aan.

Terug naar het weggetje met de rivierdoorwading, dat werd het dus niet. We volgden het spoor, maar dat vervaagde weer en we zagen wel een plaats waar de doorwading zou kunnen, maar we zagen het spoor niet verder gaan aan de andere kant van de rivier. Jammer hoor. En met die wind die inmiddels aangewakkerd is tot een storm gaan we er ook niet heen wandelen. We kennen onze grenzen. Als beloning voor onze wijze beslissing zien we als we weer terugrijden de prachtige door de lage zon verlichte gletschertong van de Heinabergsjökull en de zon die - in het noorden - verdwijnt achter de Geitakinn, de berg die naast de gletscher ligt.

Voldaan van zo veel moois rijden we terug naar Höfn. De auto heeft brandstof nodig en wij ook!

Geschreven door Iceland