Vroeg op vandaag, want we hebben gereserveerd voor een tour door de Raufarhellir. Een lavagrot die door een daarvoor opgericht bedrijfje wordt geëxploiteerd, en nu dit jaar voor het eerst open is voor rondleidingen. Het kost wel 40 euro per persoon, maar dat staat in geen vergelijking me de belachelijke paar honderd euro die ze vragen voor de afdaling in de magmakamer, en ik denk dat het zeker zo mooi is. Hier hoeven we niet te klauteren en te klimmen zoals bij de lavagrot waar we zelf op ontdekking gingen, want ze hebben looppaden en trappen aangelegd. En dan maar hopen dat de gids niet te snel gaat lopen en ik het bij kan houden en ook nog wat tijd heb om foto's te maken.

Het gaat allemaal prima, we zijn met een klein groepje, 12 mensen, waaronder een paar kinderen, en de gids neemt alle tijd om ons alles te laten zien, en geeft ook tijd om foto's te kunnen maken. De lava tunnel is een kilometer lang, zo ver gaan wij niet, maar wel ver genoeg om al heel veel moois te zien. Gladde ribbels lava langs de randen, meestal in grijstinten, maar soms ook rood of oranje. En daar dan soms weer van bovenaf gedropen lava die daar overheen is gelopen, vaak in mooie rode, oranje of bruine tinten. Boven langs het plafond dat meestal bestaat uit gewone lava, soms basalt hexagonale lava, maar soms zijn die brokken eruit gevallen en zien we de lava die daarbovenop gevloeid was in mooie touwvormen aan de onderkant, vaak zelfs prachtig rood. Als we teruglopen neemt de gids ons nog mee in een zijtunnel waar hij ons kleine stalagtieten in lichtgrijs laat zien, die zijn ook van bovenaf door de kieren naar beneden gedropen van lava die over de tunnel heel vloeide. Misschien is het uitstapje naar het zijtunneltje wel speciaal voor mij omdat ik gevraagd had of hij mij wilde wijzen op stalagtieten, omdat ik hoopte die te zien. De gids legt ook veel uit, allereerst hoe een lavatunnel ontstaat, maar dat wisten we al: de lava vloeit net als een waterstroom naar het laagste punt, en volgt daarbij geulen in het landschap. Omdat de lava aan de zijkanten als eerst afkoelt en harder wordt vormt het een goot waar de lava nog verder doorheen stroomt, dan koelt ook de bovenkant af en zo wordt er een tunnel gevormd waar de lava nog verder doorheen stroomt. Als dan de bron van de lava op is en stopt, loopt de lava uit de tunnel verder en blijft er een lege tunnel over. Maar omdat dat langzaam gaat, en de bovenkant als eerste verder loopt terwijl de zijkanten blijven afkoelen en eerder stoppen worden de mooie ribbels aan de zijkanten gevormd. Hij vertelt ook dat de rode kleur komt van de oxydatie van het ijzer in de lava, maar dat gebeurt alleen als er zuurstof bij komt als de lava nog niet helemaal afgekoeld is. En in eerste instantie zit de lava tunnel zo vol met gas dat er geen zuurstof bij kan komen. Andere kleuren komen als er andere metalen of mineralen in zitten. Als we weer buiten zijn wijst de gids ook nog de richting aan waar de vulkaan ligt waar de lava waar deze tunnel in ligt uitgekomen is. Hij is zo klein dat we hem niet zien liggen, maar wel de richting weten. De naam is Leiti en het is een schildvulkaan. Die zijn niet zo hoog maar er kan wel veel lava uitkomen.

Als we uit de grot zijn gaan we de Leiti zoeken. Het is inderdaad maar een klein bultje in het landschap. Op de foto' s is het het kleine groene bergje met een zwart lavarandje onderaan tussen twee grotere bergen; links wat meer zwart, rechts bruingroen. Dat is de Leiti. Ervoor een groot lavaveld met groene moskussentjes.

Bij een parkeerplaatsje langs de drukke 1 stoppen we even om goed te kunnen kijken naar het bergje. Hé er gaat een soort van weggetje heen. We rijden er een klein eindje in, het is hobbeldebobbel, wel leuk ....! We kunnen het bergje hier wat beter zien. Grappig, je hebt dus helemaal geen grote vulkaankrater nodig om zoveel lava naar buiten te laten stromen. Het hangt dus gewoon af van hoe groot de magma kamer is die er onder zit. En deze heeft - volgens de gids van de tour - dus ongeveer twee jaar gestroomd. Hééél lang geleden, duizenden jaren geleden, IJsland was nog niet bewoond.

Er is hier weer een koreaans bruidspaar een fotoshoot aan het doen, ze liggen samen in een knuffelig mosholletje. Dat is echt wel een rage onder de koreaanse bruidsparen om naar IJsland te komen om daar hun bruidsfoto's te maken. We hebben al drie bruidsparen gezien, en dan zullen er nog wel veel meer zijn die we niet zien.

We zijn nu toch bijna bij de kust, dus rijden we door naar het schiereiland Reykjanes. Onderweg passeren we een mooi lavaveldje bij de zuidpunt van het Hlidarvatn met prachtige touwlava, ik neem heel veel foto' s en ik neem wat afgebrokkelde stukjes mee voor mijn verzameling. Zo mooi. Nog een kleine stop bij Herdisarvik, de resten van een oude boerderij volgens het info bord. Nou, ik zie geen resten hoor, alleen wat hoopjes steen. Maar ja, ik ben geen archeoloog. Er staat wel een huisje maar dat is van later tijden, er heeft een dichter gewoond die dit een mooi plekje vond blijkbaar. Dat van het mooie plekje ben ik met hem eens. Het is hier inderdaad heel mooi. Een lavavlakte met zacht kussenmos begroeid en af en toe wat kleine bosbessenstruiken er tussen, aan de zuidkant de zee en aan de noordkant een mooie bergrug, met bovenaan harde rotsen, daar beneden glooiende hellingen met de omgekeerde v-vormige hellingen met stenen die door erosie naar beneden glijden. Des te lager des te meer groen er tussen verschijnt.

We willen een rondje rond het schiereiland rijden, maar gaan eerst even een klein stukje weg 42 op, even bij Seltun kijken, een geothermisch gebied, net zoals waar we bij Myvatn geweest zijn, maar deze is veel kleiner. Evengoed leuk om te zien. Weer terug naar de kust waar we een klein - op de kaart geel gestreept - weggetje inrijden naar de kust om bij de Krisuvikurberg rotskust te gaan kijken. Daar kun je de gesteenten van de kliffen bekijken, de ene klif bestaat uit allemaal lagen lava - het zijn er een stuk of tien, daaronder een laag sediment gesteeente die naar de andere klif toe in de bocht steeds breder wordt en bij de andere klif zijn de lagen lava verdwenen en is het alleen sedimentgesteente, prachtig mooi door de wind in vormen geslepen. De klif ernaast is weer anders, ook sedimentgesteente, maar een andere samenstelling, rood, wit en zwart. Iedere laag is uit een andere tijd en een ander soort gesteente opgebouwd. Ook iedere laag lava is anders in tijd en in soort. Hier kun je de geologische historie van IJsland zien aan de hand van de lagen gesteente op de kliffen.

Als we daar uitgewandeld en uitgekeken zijn en het kleine lastige weggetje weer terug gereden zijn is het al aan het eind van de middag. We besluiten terug naar huis te rijden, morgen weer een dag! Dat is het fijne van dingen die niet zo ver weg zijn, dan hoef je het niet in één dag allemaal te doen omdat het anders weer zo' n eind rijden is. Een half uurtje en we zijn thuis.

Maar we krijgen nog een toegift: De weg langs het Kleifarvatn is prachtig, de ene geologische verrassing na de andere: zandgesteente in allerlei kleuren, zwart, grijs, geel, oranje, rood, sommige in mooie laagjes en vormen geërodeerd, andere in brokkeliger vormen, of is dat dan weer graniet gesteente, gebarsten en in rondgeslepen brokken? Maar ook composiet gesteente waar het zachtere gele zandsteen tussenuit geslepen is, met nog een hardere gele laag eronder en er doorheen, ook in mooie gladde vormen uitgeslepen. Iets verderop een laag zandsteen met grind ertussen, en een paar grotere grijze brokken erin (graniet? basalt? ik kan het niet zo een twee drie zeggen), waar iemand gezichtjes in gekrast heeft. En daar weer een laag rood zandgesteente, met een laag lava eroverheen. Het is best bijzonder; zoveel verschillende gesteenten vlak bij elkaar. En dan allemaal zo mooi. Dat zie je toch niet op zo veel plaatsen in de wereld. Net als bij de kliffen eerder. Het is echt weer genieten. Wat is Reykjanes schiereiland mooi!

Geschreven door Iceland