Donderdag 29 juni 2017
Ondanks alle troubles van gisteren slaap ik als een roos. Jan wat minder, die moet eerst de stress nog even verwerken. Bij het ontbijt zet ik even mijn "geen suiker regel" opzij, ze hebben hier zoveel lekkere dingen, versgebakken wafels met jam, een soort kruidkoek met boter, kokosachtige brownies, en natuurlijk ook een bakje gezonde yoghurt (die hier wel een beetje karnemelkachtig smaakt) met muesli. Ik kan er weer tegen vandaag! We wachten in de lobby van het hotel op de oplegger van de garage, kan ik mooi mijn dagboekje bijwerken..... want ik liep wat achter omdat we 2 nachten gelogeerd hebben bij mensen thuis en dan kun je moeilijk ' s avonds achter je computer kruipen. We nemen hartelijk afscheid van Maggy als de wagen er is en stappen in de hoge cabine. We passen er net bij met onze bagage. Palli, zo heet de garagehouder, vertelt ons van alles over waar we voorbij rijden. Het hotel Breidavik was vroeger een school. De man die - waar onze auto gestrand is - beneden aan de zee woont, woont daar helemaal alleen, niemand anders woont daar meer. Hij wil niet vertrekken omdat zijn grootvader er al woonde, zijn vader en nu hij, en ook al zit hij daar iedere winter helemaal geisoleerd, hij hoort daar. Palli werd gisteren ook nog door hem gebeld, om te vertellen dat wij daar gestrand waren. Grappig, iedereen kent elkaar hier en houdt elkaar op de hoogte. Bij een kleine landingsbaan vertelt hij dat daar vroeger iedere dag een vliegveld naar en van Reykjavik vloog. Maar nu niet meer, er wonen aan de zuidkant van de Patrekfsfjord bijna geen mensen meer om dat lonend te maken. In de oude vliegveldgebouwtjes zit nu een fabriekje waar ze de ronde drijvende visbassins maken die in de baaien hangen om vis te kweken. Laks. Volgens mij is dat zalm. Langs de weg liggen een paar oude boten en een oud, kapot vliegtuig. De man die daar aan werkte als hobby is doodgegaan voor hij het afkreeg. En nu ligt het daar maar. Niemand doet er meer iets mee. Dat was ons sowieso al opgevallen, dat ze hier enerzijds heel kriebelig zijn over natuur waar je niets in mag achterlaten, nog geen wc papiertje als je moet plassen - dat moet je meenemen! Maar aan de andere kant laten ze oude auto' s, tractors en dus ook vliegtuigen gewoon wegrotten in de natuur. En accuzuur, olie en metaal is echt nog veel slechter voor de natuur dan een verdwaald wc papiertje.
Palli wijst op een stuk land, een hele bocht binnen twee kliffen, best groot wel. Dat was van zijn grootvader, maar nu niet meer, een lang droevig verhaal zegt hij. Over een partner die hem bestolen had. Hij vertelt over grondbezit hier in IJsland. Als je een huis bouwt hoef je niets voor de grond te betalen waar je het huis op bouwt. Maar toch is het na de crisis wel moeilijk geworden voor veel mensen om hun huis te behouden of er een te kopen omdat ze een bijzonder systeem hebben in IJsland. Je betaalt iedere maand rente over je hypotheek, en daarnaast wordt er een soort van rente over rente berekend waardoor de hypotheek steeds hoger wordt. Vreemd en ik snap het ook niet helemaal. Dat wil ik nog wel eens uitzoeken.

Met al het gepraat wordt het een gezellige rit. En als we eenmaal in de garage zijn is de auto in een uurtje gerepareerd. Ik heb mij ondertussen geïnstalleerd met een stoeltje achter een olievat als tafeltje en ben wat aan het bellen. De ANWB moest nog gebeld worden om het adres van de garage door te geven zodat ze de betalingsgarantie voor de sleepkosten en het versturen van de onderdelen kunnen mailen aan de garage. Ik slaag erin om de geboekte overnachtingen voor Thingeyri en Isafjordur allemaal een dag op te schuiven en Palli zegt dat zijn vrouw, die in de Tourist Information Office werkt ons wel aan een airbnb voor vannacht kan helpen. Dus: als de auto klaar is en we de airbnbn geboekt hebben gaan we daar even snel een broodje eten en dan gaan we alsnog naar de puffins op de rotsen van Latrabjarg. Dit keer rijden we er zonder problemen heen, wandelen nog een half uurtje naar boven op de kliffen en genieten van de leuke puffins die we echt van heel dichtbij kunnen bekijken en fotograferen. Zwart en wit met een felle snavel en grote ogen. Ze zijn leuk. We appen een foto naar het thuisfront en Karin appt terug: Sven! Huh? Wie is Sven? Karin stuurt een stukje film, het is van een Happy feet film. Ja, weten wij veel. Of ze nu van een film zijn of niet, ik vind ze gewoon zo leuk om te zien! En de kliffen zelf zijn ook indrukwekkend, hoog, steil, zwart, groen en wit en de zee ver beneden. De moeite waard om er een dag langer voor te blijven. Mijn glimlach is weer terug!

Het voordeel van een airbnb is dat er vaak een keukentje bij zit, dus we bakken de eieren met de ui en de paprika en ham die we gisteren al gekocht hadden bij het mini-winkeltje, praten gezellig met andere gasten, een jong stel uit Slovakije, drinken een portje en gaan - toch weer laat - slapen. Maar morgen zetten we geen wekker!

Geschreven door Iceland