Wekker op half acht, acht uur onbijten, bij de bakker langs, tanken en dan rijden we. Als we vanmorgen vanuit Budardalur hadden moeten starten, hadden we òf 2 uur eerder moeten opstaan, of waren we pas om 11 uur aan het vervolg van de rondrit begonnen.

Als eerste gaan we dus naar de bakker tegenover het hotel, want we hebben Jonina beloofd voor morgenochtend ontbijt te zullen zorgen. Zij komt zelf vannacht om half twaalf aan in Kevlavik van haar vakantie naar Frankrijk, en is dus pas vannacht om 3 uur thuis. We hebben afgesproken dat we elkaar zien om 9 uur bij het ontbijt. En het maakt dus ook niet uit hoe laat we vannacht "thuis" zijn, want er zit niemand op ons te wachten.

Als tweede gaan we de 570 over de Snaefell rijden. Het is een prachtige weg, eerst veel watervallen. Logisch, allemaal smeltwater van de Snaefellsjökull. Des te hoger we komen, des te droger en steniger het wordt en dan hebben we de Snaefell aan de rechterkant. Mooi! We slingeren er helemaal omheen, en blijven de hele tijd prachtig uitzicht hebben. Het topje zit nog in de wolken, af en toe kiekt het er even uit, en af en toe hebben we ook zon op de sneeuw waardoor het prachtig helwit oplicht. Als we nog dichterbij komen zien we gedeelten van de gletscher met diepe kloven erin. Prachtig om te zien van een afstandje, maar er op gaan zou ik niet willen! Al veel te snel zijn we de Snaefell voorbij en kronkelen we weer naar beneden. Wauw, dat was een echte mooie rit!

Als we weer bij de kust zijn gaan we nog even een stukje naar het oosten, want gisteren zijn we per ongeluk Hellnar voorbij gereden terwijl daar een mooie grot is. We kunnen er vlakbij parkeren en moeten alleen even over grote ronde keien naar het strand en de grot lopen. Hij is inderdaad heel bijzonder! Er zitten lagen met platte schijfgesteenten in die een ronde boog vormen boven een grot die helemaal achterin weer een kleine opening heeft waardoor je de lucht kan zien. En de laag heeft een uitloper naar het strand. Verder is er nog een grot die aan de achterkant een mooie boog heeft en aan een kant open is naar de zee, waardoor de deining van de golven een mooi licht geeft in de grot. Er zitten hier ook weer allemaal meeuwen. Iemand heeft steenmannetjes gemaakt boven op een van de stenen voorin de grot, zodat als ik een foto wil maken die stomme steenmannetjes het "natuurlijke" plaatje verstoren. Ik begrijp waarom er overal bordjes staan van "geen steenmannetjes maken". Steenmannetjes langs een pad is logisch, dan wijzen ze de weg en is het fijn dat ze er zijn, zeker als het een onduidelijk pad is. Wij zijn er al wel eens heel blij mee geweest deze vakantie. Maar steenmannetjes zoals deze - op een plek waar het het beeld van hoe het hoort te zijn verandert - is het inderdaad "storend". Ik maai ze - in een vlaag van rebellie - met mijn wandelstok gewoon van de steen af voor ik een foto van de grot maak. Een andere toerist moet er eerst om lachen, en zegt dan. "Goed zo. Geen toeristische overblijfselen". Zo is het.

Terugkijkend naar de Snaefell zien we dikke wolken vanuit het dal de berg op kruipen. We zijn mooi op tijd de pas over! Als we langs het beekje rijden wat uit de kloof komt waar we gisteren heen gewandeld waren, zien we dat er nu veel meer water door stroomt dan gisteren! Als er gisteren ook zo veel water gestroomd had, hadden we echt niet over de stapstenen zo ver kunnen komen.

Gisteren hadden we de wandeling bij Budir over het lavaveld overgeslagen omdat we eerst de punt van het schiereiland wilden doen, dus die wandeling doen we vandaag. We hebben de GPS coördinaten van de lava tunnel en Jan neemt de telefoon mee waar hij een app op heeft gezet met een kompas en GPS locatie bepaling. Daar moet het mee lukken. Vanaf de kerk nemen we een paadje dat de richting opgaat van de coördinaten die we moeten hebben, als we al een 100 meter ver zijn vraag ik Jan, hadden we niet beter nog even op het bord met de plattegrond van het lava veld gekeken? Och, zegt Jan, het zal wel lukken, we hebben de coördinaten. Eerst loopt het wel vlot door over het uitgesleten paadje door het lavaveld. Maar des te verder we gaan, des te slechter wordt het paadje zichtbaar. Op een gegeven moment lijkt het wel helemaal te verdwijnen in het niets. Maar we zijn inmiddels al bijna drie kwartier aan het lopen, dus teruggaan is ook niet handig. Ach, het kan niet ver meer zijn, want volgens de informatie die ik had gevonden op internet was het een half uur lopen. In ons tempo is dat dan een uur, maar met drie kwartier moeten we dus al op 3/4 zijn. Dus we zoeken onze weg verder door het lavaveld zonder paadje. Maar dat gaat erg langzaam. We moeten voorzichtig doen, want er zitten hier best diepe gaten, en niet alle stenen liggen even vast. Af en toe wiebelt een steen onder onze voeten en dan lopen we kans het evenwicht te verliezen en een onvoorzichtige stap te doen en in een gat terecht te komen of op een scherpe steen en een enkel te verzwikken of zo. Dus rustig aan, en dat kost wel extra tijd. Waarschijnlijk hadden we toch beter uit geweest met een ander pad. Nou ja, het is zoals het is. We gaan gewoon rustig door. Alleen vraagt Jan zich toch wel af hoeveel meter of hectometer een graad is. Want we moeten nog steeds 2 minuten verder naar het westen, en dat wil maar niet hard minderen. We whats-appen naar het thuisfront, Richard weet dat soort dingen vaak wel of kan het uitzoeken voor ons. Volgens Richard moet het nog 1566 meter zijn. Dan hebben we er nog maar 400 gedaan, dat is wel weinig eigenlijk, voor ons gevoel is het al veel meer. Nou ja, we hiken gewoon verder. We gaan gewoon richting de schildvulkaan Budir en zien het dan wel. Het is wel een heel mooie schildvulkaan, prachtig ovaalvormig, alsof er een half ei in het lavaveld ligt. En ook al is het een vermoeiende tocht, het is toch ook wel heel bijzonder, wij samen hier midden in het lavaveld, en verder niks. Geen andere mensen, geen geluid, alleen stilte en onze eigen ademhaling en voetstappen. Meer niet. Af en toe sta ik stil en kijk en luister. Ssshhhh... Maar ook aan dat gevoel komt een einde, want na een tijd hiken zien we mensen lopen op een bergje wat meer naar links. Het bergje is wel een stuk dichterbij dan de schildvulkaan, dus we besluiten die kant op te gaan, want daar is dan waarschijnlijk een pad. En ja hoor, na nog een flinke tijd hiken door de lava, komen we op een pad terecht. We volgen het verder naar het noord-westen, langs het kleine bergje en uiteindelijk ook voorbij de schildvulkaan. Volgens de gegeven coördinaten moet het nog een paar "seconden" naar het noorden zijn, dus gaan we toch maar weer het lavaveld in. Ook al denk ik dat het vlak naast de berg moet liggen, als ik me het plattegrondje wat ik gisteren op het informatie paneel zag goed kan herinneren. Maar als we op de juiste coördinaten zijn aangekomen zien we geen grot. We zoeken wat maar nee hoor, niets te vinden. Dan gaan we nu maar op mijn herinnering van gisteren af, lopen terug naar het pad en nog een eindje verder langs de berg. En ja, hoor daar staat een bordje: "Budarhellir". En naast het bordje zien we een kloof en daarin: een grot. Eerst eten we wat. We hadden niet echt lunch mee genomen want we dachten met anderhalf uur wel weer terug te zijn. Maar we hebben gelukkig wel notenrepen, appels, water en thee meegenomen. En dan klimmen we naar beneden en zien een prachtige intacte lavatunnel. We doen onze hoofdlampjes aan en gaan naar binnen. Prachtig! Kleine lavastalactietjes gelijk al aan het begin van de tunnel, het plafond van de tunnel is vrijwel helemaal intact, er is maar een klein stukje ingestort, en dus is ook de bodem goed intact gebleven. Kleine lavabrokjes, wat gleuven en groeven. En ook de zijkanten zijn mooi, strepen en goten langs de onderkant. En bovenin v-vormige lava druppels, stalactietjes maar ook richeltjes. Af en toe mooie kleuren. En we zien ook zijtunnels, zowel naar boven, als naar de zijkanten. Achterin de tunnel ligt een groot brok lava, net alsof de tunnel er eerst was, de lava die nog niet afgekoeld was was weggevloeid nadat de bron stopte, en dat er toen later nog weer een nieuwe lavastroom in is gevloeid, maar dat die stopte en stolde. Zoiets denk ik. Maar ja, ik ben maar een hobby-geoloog dus wie het weet mag het me vertellen. Langs het lavabrok aan het eind gaat nog een klein gangetje verder, aan het eind zien we buitenlicht schijnen. Daar zou je langs kunnen maar dan moet je kruipen, en dat willen we niet, dus gaan we weer terug. Maar we zijn zeker 30 meter de lava tunnel in geweest. Het was die drie uur hiken dubbel en dwars waard! En ook de anderhalf uur die we nog over het pad teruglopen. Goed, daar zat dan wel een pauze in, want halverwege moest ik echt eerst wat uitrusten. Heerlijk languit op het zachte mos in het zonnetje is dat trouwens helemaal geen straf. Ook Jan was er lekker bij gaan zitten, leunend tegen een mosbergje. Hij kwam bijna niet meer overeind....!

We hebben trouwens ondertussen een vast grapje. Af en toe staan er reacties op het blog van vrienden en kennissen. Toen Jan een paar dagen geleden in Reykjanes op de basaltrotsen bij de kust ging kijken of de waterkom een warm badje was, en daarvoor over de basaltrotsen ging klimmen schreef Rita van de woongroep er als reactie bij: "Jan, doe je wel voorzichtig?" Dus iedere keer als Jan nu iets doet wat een klein beetje eng is, roep ik: "Jan, doe je wel voorzichtig?" Als hij voorover buigt om een metersdiep gat in te kijken, of als hij op een wipwap-steen loopt te wiebelen, of..... noem maar op, iedere keer roep ik: "Jan, doe je wel voorzichtig?" Na het uitrusten zegt Jan, nou, kom op, nog even doorstappen en dan zijn we er. Ik zeg, goed, ik zal proberen je bij te houden. Ik heb het nog niet gezegd of Jan zet het op een rennen, hop hop, een berggeit is er niets bij. Maar als het paadje dan heel smal vlak langs een afgrondje loopt en hij met zijn armen wijd gespreid net loopt te doen of hij zijn balans kwijt raakt, moet ik weer lachen en roep ik weer: "Jan, doe je wel voorzichtig?". Hij lacht met me mee en doet dan gelukkig weer normaal. Ook al is dat voor Jan soms moeilijk.... ;)

Trouwens, als we bijna terug zijn bij het kerkje staat er een bord: Budarhellir 2 kilometer. Ja, dat zou je in een half uur kunnen doen, als ....... je fit bent en achter elkaar doormarcheert zonder pauzemomenten om een foto te maken of even uit te rusten. Wij doen over 2 kilometer op zijn minst 1 uur. Dus dat half uurtje uit de informatie hadden we toch ook nooit gehaald, ook niet als we direct het juiste pad hadden gehad. Maar omdat we fout gelopen waren werd het nu wel extra lang. Ik heb ook - voor het eerste deze vakantie - arnica zalf nodig om mijn voeten te masseren als we terug zijn van de wandeling. Eigenlijk was dit te veel....

We nemen weg 54 dwars over het schiereiland terug naar het noorden en langs de kust naar het oosten. Hoge bergen, met veel lagen basalt. En daardoor ook veel spitse punten waar de rest van de berg is weggesleten, en alleen de basalt er nog is. Watervallen en meertjes, sommige meertjes alleen maar omdat er een soort van dam voor ligt. Als de weg langs een hoge berg omhoog gaat langs de kust hebben ze zelfs een vangrail neergezet, dan moet het wel hoog en steil zijn, anders doen ze dat niet. Want we zien hier in IJsland haast geen vangrails. Ach, het valt best mee.

In Grundarfjordur halen we bij een kraampje een hot-dog, we hebben vanmiddag ook al niet echt geluncht doordat we zo lang aan het wandelen waren, en het is inmiddels al 7 uur. Zoals wij in Nederland en België friettenten hebben, zo hebben ze hier hot-dogs kraampjes. Waar ze hot-dogs maken in allerlei variaties. Ik neem er een met baked beans en kaas, en Jan een met chilipepers en kaas.

We rijden een rondje over het schiereiland wat boven Grundarfjordur ligt. We zien daar heel veel vogels, kluten, tureluurs, grutto' s. Ze vliegen allemaal verschrikt op als wij langskomen. Het is een vruchtbaar eilandje, een hoge berg in het midden en langs de kust een strook groen weiland met veel boerderijen, paarden en schapen. In een half uurtje zijn we het eilandje rond en rijden we weer verder langs de noordkust naar het oosten. We steken twee fjorden over via een brug en een dam, de Kolfragarfjordur en de Hraunsfjordur. Dan zien we hele andere bergen: gladde hellingen, zandsteen of ander zacht steen, rood, bruin, het lijken wel asvulkanen. Maar ook een lavaveldje, waar we doorheen rijden, puntige auw auw lava, waar je niet over heen kan lopen. En aan de linkerkant de zee, maar eerst een strook groen land en meertjes met meanderende beekjes ertussen. Bij een grote ryolietberg vraag ik Jan even te stoppen omdat ik een foto wil nemen. Als ik mijn camera richt zie ik ineens heel wat anders, een vos! Die loopt een stuk verder over de weg. Ik probeer zo goed mogelijk in te zoomen, en roep ondertussen Jan, kom kijken, een vos! Ik weet hem wel te vangen in de camera, zij het niet helemaal scherp. Niet zo mooi als de foto die Peter en Ida ons mailden van de vos die zij gezien hadden. Maar toch, ook al is de foto niet helemaal gelukt, we hebben wel een vos gezien!

Even een zijweg in naar Stykkisholmur en de berg Helgafell. Het is een klein basaltbergje waar vroeger een heidens heiligdom op was gebouwd, en later een Augustijnerklooster. Maar van beide is niets meer te vinden, ook al hebben ze er wel weer een klein vierkant muurtje gebouwd. Volgens het bord is het open van 9 tot 6, en helaas het is nu al half negen....... De entree is 400 kronen, maar het gebouwtje waar je zou kunnen betalen is dus al dicht. Terwijl ik het bord sta te lezen komt er nog een auto aan met 2 ijslandse jonge mannen. Ze lachen naar me en stappen over het kettinkje heen. En weet je? Wij doen het gewoon ook. Ik word er altijd een beetje rebels van, van dit soort ongein. Het is gewoon een bergje, wie bepaalt er nu of ik daar wel of niet omhoog kan wandelen 's avonds. Je mag hier toch al niks in IJsland. We wandelen in 10 minuten naar boven en hebben daar een prachtig uitzicht. Er stond op het bord met uitleg dat het een heilige berg is en dat als je naar boven loopt zonder te praten en zonder om te kijken je boven 3 wensen mag doen. Na 10 meter vraagt Jan me iets en ik geef zonder na te denken antwoord terwijl ik wel van plan was om zonder te praten naar boven te lopen. Hè, zeg ik. Nou, ik begin gewoon overnieuw hoor. Nee, zegt Jan, dan moet je even teruglopen. Nu goed, ik loop 10 meter terug, begin weer overnieuw. En dan gaat Jan me de hele tijd dingen vragen. Wat een plaaggeest, maar ik zeg nu niets meer. En doe boven mijn drie wensen. Maar wat ik wens vertel ik hier niet, want dat mocht ook niet. We gaan niet meer naar Stykkisholmur, we hebben het van hier boven op de berg al zien liggen en bovendien stellen die kleine stadjes hier toch niet zo veel voor, als er al kerkjes zijn zijn ze gesloten. En verder is er niet zo veel bijzonders te zien. Als we eerder waren geweest had ik nog naar de "library of water" willen gaan in Stykkisholmur, daar had Ida ook naar toe gewild, maar ze kwamen er niet aan toe. Nu wij ook niet, want die is nu al lang gesloten. Dus we rijden door. Langs de kust waar allemaal kleine eilandjes liggen. De zon staat al erg laag en het is genieten van alle prachtige kleuren van de zee en de wolken. Rose, rood, oranje. Zo mooi. Alles wordt mooi in het lage zonlicht, de bergen krijgen een rode kleur, de witte pluisjesplantjes boven een zilverrosig meertje, de eilandjes in de fjord, een riviertje, een meertje, alles krijgt een mooiere tint. Tegen de tijd dat de zon onder zal gaan zoeken we een plekje op om even te staan, en daar zien we nog een keer een vos. We waren een klein weggetje ingereden en daar zat hij langs het pad op twee meter afstand van de auto. Maar voor Jan de camera kon vragen aan me rent hij weg achter de auto, Jan rijdt achteruit, maar de vos gaat sneller weg als Jan achteruit kan rijden. Dan raakt Jan bijna van de weg af en stopt. Ik stap gauw uit en loop achter de vos aan. Hij is de grote weg overgestoken en loopt nu in het veld van me weg. Hij kijkt steeds even naar me, schiet weg achter een richeltje en dan zie ik tot twee keer toe zijn kopje er boven uitsteken, als hij mij ziet schiet hij gauw weer naar beneden. Dan rent hij weer verder weg. Ik probeer wel een foto te maken, maar het is eigenlijk al te donker, dus hij wordt niet scherp. Jammer. Maar we hebben er nu al twee gezien vandaag! Leuke beestjes!

Het laatste stukje naar Budardalur rijden we terwijl het al schemert, maar dat geeft niets, het is niet zo ver meer. Zelfs als het schemert is het nog mooi, we rijden voorbij een baaitje met laag water met allemaal vogels. Mooi zo in het strijklicht. We passeren nog een klein riviertje wat zich een hele kloof heeft geslepen door het landschap. Nadat de 55 afgeslagen is wordt de 54 gelukkig wat beter om te rijden. We moeten nog een half uurtje. Dan wordt het half twaalf dat we er zijn. Erg laat dus, maar: het was wel een geweldige dag!

Geschreven door Iceland