We hebben vannacht geen noorderlicht gezien, we hebben gewacht tot het 1 uur was en toen was het nog steeds licht buiten. De zon was toen al twee uur onder, en zou over 2 uur al weer op komen. Dus dan werd het ook niet meer donkerder. Jammer, maar we hebben wel prachtige zonsondergangsluchten gezien. Met rose en rood en paars. De andere mensen die in het guesthouse logeren zijn al lang naar bed als wij uiteindelijk ook gaan. En we zetten de wekker toch om 8 uur, want we willen morgen nog wel het een en ander bekijken.

Het ontbijt is gezellig, samen met een Deens echtpaar zitten we aan de ontbijttafel en we delen ons eten, wij hebben genoeg eieren dus hebben we voor hen ook een eitje gekookt en als we weg willen rijden later staan er 4 blikjes maltbier op de motorkap. Zij gaan morgen weer terug naar Denemarken en ze hadden nog te veel over.

Het schiereiland Melrakkasletta heeft niet zo veel te bieden voor toeristen, alleen voor vogelaars en geologen wel. Nou dat komt goed uit! Ons doel van vanmorgen is de Jan-van-Genten kolonie in Rauðinupur. We moeten er een uurtje voor wandelen, over een dammetje met dikke kiezelkeien tussen de zee en een meertje, dan tegen een klif omhoog en eenmaal boven aan de klif, vlak bij de vuurtoren kijken we van boven tegen twee grote vogelrotsen aan. Het is net een etagewoning: beneden de zeekoeten; 1e verdieping de meeuwen aan de zeezijde en de alken aan de beschutting van de landzijde; in het penthouse met uitzicht op zee de Jan-van-Genten en met uitzicht op de berg de puffins. We brengen rustig een half uur achter onze camera' s door om te proberen een mooi plaatje te schieten. Dat vind ik wel fijn, dat we dit soort dingen samen doen, ook al is het niet echt Jan zijn hobby, hij gaat wel mee en maakt ook nog leuke foto' s met mijn oude camera of hij bekijkt de vogels door de verrekijker. Terwijl het ook anders kan: net voor ons vertrok er een jonge man vanaf de parkeerplaats, maar zijn partner bleef in de auto een boek lezen.

We lopen nog even verder omhoog naar de rand van een oude vulkaan waar je mooi in de krater kunt kijken en wandelen dan weer terug naar de parkeerplaats. Op naar het volgende mooie plekje. Het schiereiland Melrakkaslétta bestaat eigenlijk uit twee bergruggen, een in het oosten en een in het westen. Daartussenin ligt laagland met veel grasland, bessenstruikjes en meertjes. Maar voor de kust zijn de restjes van de bergruggen te zien, in dit geval bij Kollur Hestfall een rotspartij van basalt vermengd met wat lijkt op zandsteen. Het ziet er in ieder geval mooi uit. Allemaal grillige patronen van basaltzuiltjes of kubusjes, maar ook gaten en holten ontstaan door de erosie van de zee. Zoals een klein zuiltje met er achter een holte; een puntige piramide; een boog in zee, een hoge rots aan het eind met twee holtes, het lijkt net een uil. We lopen er heen over het kiezelstrand om alles te bekijken. We vinden van alles op het strand, aangespoelde krabskeletjes, schelpen, zeewier, veren, mooie ronde kiezelsteentjes. Zelfs een hele bijzondere veer met een soort van tegenpinnen, waardoor de vogel de wind kan voelen of zo, ik snap niet helemaal wat Jan er over vertelt, het is iets aerodynamisch. We moeten alleen niet te lang op het strand blijven want de vloed komt op, en anders kunnen we niet langs de voet van de rotsen terug, maar moeten we er hoog overheen klimmen. Als we terug lopen gaat het nog net, snel tussen twee golven in en al een beetje over de voet van de rots springen en dan zijn we droog over. Er staat een stel Nederlandse wandelaars te kijken als wij bij het kritieke plekje aankomen. Ze twijfelen of ze nog wel zullen gaan, Jan zegt, beter van niet, want de vloed komt op. Terwijl ze met ons staan te praten let de vrouw niet op en heeft een golf haar te pakken en heeft ze alsnog een natte voet. Ze wandelen weer terug, ze zijn hier met de camper, ze gaan eerst maar eten en wachten tot het weer eb wordt vanavond om dan nog even te gaan kijken. Tja, dat is de vrijheid van met een camper op vakantie zijn....... Maar als ik vanavond lekker in mijn warme badje lig in mijn ruilhuis is me dat ook wat waard!

We willen gaan tanken in Kopasker, zeker op zulke lange ritten als vandaag moet er echt op tijd getankt worden want zoveel tankstations zijn er hier niet. Maar de tankautomaat doet het niet. "Er moet een service monteur komen, dat zal wel morgen worden", wordt ons verteld. Nou ja, als we het volgende tankstation niet halen hebben we altijd nog een jerrycan met benzine in de auto. Die hebben we tot nu toe nog niet nodig gehad.

Gisteravond konden we niet meer langs Rauðanes om daar te gaan wandelen omdat we anders te laat in ons guesthouse zouden aankomen, maar we wilden er toch graag heen, dus rijden we nu de 85 nog een keertje heen en weer om er alsnog te gaan wandelen. Als we vanaond laat thuis zijn is dat niet zo erg, er is niemand die op ons wacht en we hebben zelf de sleutel. Dat is het voordeel van een ruilhuis tegenover guesthouses die van te voren geboekt moeten worden. We doen niet de hele 8 kilometer rondwandeling want we hebben er vandaag al 7 kilometer opzitten, maar we gaan tot een kwart, dan hebben we de mooiste rotsen gezien en hopelijk ook de puffins die hier zitten. We worden beloond met mooie uitzichten over rotsen die door moeder natuur in de meest grappige vormen, bogen, holtes en gaten zijn gevormd. Maar ook met meeuwen die hier op de rotsen nestelen, we zien ze door de lucht zweven; vlak langs de rotsen blijven ze gewoon in de wind hangen, prachtig om te zien. Waarom ze dat doen snap ik niet helemaal, misschien willen ze wel landen maar wachten ze op een kleine pauze in de wind om dat te kunnen doen. Of misschien vinden ze het gewoon zo maar leuk.... En tenslotte zien we ook nog puffins, boven op een rots. We wandelen nog een stukje verder tot de rots Gluggur - ze hebben hier weer namen - een grote boog waardoor je van de landkant door de boog heen de zee kan zien. Jan loopt er over heen, wel voorzichtig want het is hard gaan waaien vanmiddag. Het is al laat aan het worden, dus steken we dwars door het pollenveld met bessenstruikjes terug. Zolang als je van de ene hoge pol op de andere hoge pol stapt is dat best goed te doen, en het is een stuk korter dan over het pad wat een hele slinger langs de kust maakt. We zien nu ook goed hoe verzanding ontstaat. De schapen lopen tussen de pollen door en daar ontstaat dan een hol paadje. Vervolgens gaan ze dan in dat holletje tussen 2 pollen liggen om uit de wind te blijven. Daar verdwijnt dan uiteindelijk de begroeiing, en dan krijgt de wind er vat op, blaast de grond verder weg. De wortels van de bessenstruikjes komen dan bloot te liggen en uiteindelijk gaan de planten dood en verdwijnt de hele pol. Dan zijn er weer meer open zijkanten van de pollen waar de wind grip op kan krijgen en uiteindelijk blijft er een vlakte met stenen over. En natuurlijk eten de schapen ook van de struikjes, zo lang als dat niet te veel schapen zijn is het niet erg, maar als het er veel zijn, kunnen de planten ook niet voldoende snel aangroeien. Tenminste zo denk ik dat het gaat.

De wind kan hier best heftig zijn, we merken het als we terugrijden naar ons huisje in Laugar: het stormt. We zien de lage boompjes en struiken naast de weg helemaal heen en weer zwiepen en Jan moet 2 handen aan het stuur houden om de auto op de weg te houden. Het gaat ook nog regenen. Einde van twee prachtige mooie zonnige dagen. Maar ach, misschien schijnt morgen de zon wel weer, en nu zitten we toch droog in de auto.

Geschreven door Iceland