Ik voel me langzaam ontwaken uit mijn winterslaap, of is het eerder het einde-van-de-examens gevoel dat overheerst? De ontlading was alleszins groot toen we begin juni van de school het bericht kregen dat alle klassen op 8 juni opnieuw van start zouden gaan. Ik was opgelucht, niet alleen voor mijzelf, maar vooral voor onze jongens. Ik was zo blij voor hen. De 90 dagen #blijfinuwkot waren genoeg geweest: niet alleen was de inspiratie zoek, ook de motivatie om alleen schoolwerk te maken was op een laag pitje gekomen. Nu zijn ze eindelijk weer onder hun vriendjes en kunnen ze de stoere man uithangen! En ze genieten van hun herwonnen vrijheid, met volle teugen. De 3 weken school hebben hen duidelijk deugd gedaan.

Druppelsgewijs komt ook ons oude leven terug. Of we op hetzelfde elan als pre-corona zullen doorgaan, is nog niet zeker. Maar het is fijn om onze bubbel te kunnen vergroten, om van dat eerste glas wijn met onbezonnen babbels te kunnen genieten, en om al eens naar een andere winkel dan de supermarkt te gaan (al moet ik toegeven dat de rijen wachtenden mij al meermaals huiswaarts hebben doen keren). Corona blijft toch ergens in mijn achterhoofd zitten. Het onbezonnen genieten zit er nog niet helemaal in. De onzichtbare oorlog is nog niet gewonnen.

Op wereldreis in eigen huis, het is een bizarre ervaring geweest. Maar nu is het vakantie. De kinderen slaan hun vleugels uit en kijken uit naar de vele kampen. En wij, wij werken nog een paar weken alvorens we onze computer wegbergen om te genieten van - een toch welverdiende - vakantie!

Geschreven door Thuis.in.de.wereld