Ik zou het haast vergeten om nog iets te schrijven, zo geluidloos glijden de dagen hier voorbij. We hebben ze geteld: 42 dagen sinds de lockdown maatregelen op 14 maart werden aangekondigd. Bovendien zou ik haast niet meer weten over wat ik telkens nog kan schrijven, zo sterk lijken de dagen op elkaar. En toch vind ik het fijn om dit logboek bij te houden. Een soort dagboek - eerder een weekboek - over hoe wij als gezin het corona virus klein (proberen te) houden. Het is geen fijne periode, en ik vrees dat het einde nog niet helemaal in zicht is. Het voelt aan als een moderne oorlog. Een onzichtbare vijand die ons alle materiële luxe geeft. We hoeven geen schrik te hebben van bombardementen of een tekort aan voedsel. We zitten comfortabel thuis. Maar we zijn volledig afgesloten van alles rondom ons. Onze bewegingsvrijheid is beperkt, we moeten onszelf continu blijven uitdagen, en onze leefwereld strekt zich uit - lees: beperkt zich - tot onze tuin en de wandel- en fietspaden van de streek. Ik begin prikkels te missen.

Ik ben blij dat ik nog aan het werk ben, zo kan ik mijn gedachten verzetten. De focus is wel niet altijd aanwezig, maar dat neem ik er maar bij. Deze week zijn de kinderen begonnen met pre-teaching. Het is fijn om - na de paasvakantie - weer wat (ochtend)structuur in huis te hebben. Na het ontbijt vertrekken we met z'n allen naar boven: de jongens naar hun virtuele school en wij naar ons online werk. De kinderen worden op een heel gestructureerde manier (be)geleid doorheen de taken die ze per dag moeten doen, af en toe afgewisseld met een filmpje of met de mogelijkheid om te chatten via de praatbox. Een chapeau aan de school en de leerkrachten voor deze aanpak. Ook het telefoontje deze week van één van de leerkrachten van Wannes, om te horen hoe het ging, kon ik wel appreciëren. Het vraagt veel van onze kinderen. Af en toe merk je dat de zelfstandigheid en de discipline die ze nu moeten bovenhalen niet zo vanzelfsprekend is en blijven ze dat duwtje in de rug nodig hebben. We verbeteren de taken samen. Dit vraagt wat meer tijd van ons - zeker op de dagen dat de motivatie (ver) onder het vriespunt ligt - maar het geeft hen, althans dat hoop ik toch, een signaal van betrokkenheid.

Op andere momenten is het een zoeken naar dat evenwicht tussen 'zich niet vervelen' en 'ruziemaken'. Het zijn vooral de momenten waarop ze zich terugtrekken in hun fantasiewereld die ik koester. De ene bouwt een kamp van lakens in zijn kamer en trekt er zich terug met zijn strips en radio. De andere poneert zich als een echte visser aan onze wadi met zijn zelfgemaakte hengel om de vissen - die we niet hebben - toch maar aan de haak te kunnen slaan. En de jongste probeert vriendjes te worden met Lichtje en Donkertje, de 2 meerkikkers die we sinds kort in ons midden hebben. Er is opnieuw wat interesse in het kamp en ook de hangmat wordt verder getest op zijn stevigheid. Blote voeten worden gehard en zijn niet meer proper te krijgen. Lukas moet er een zwaar gekneusde teen maar bijnemen. En als het hen buiten gaat vervelen, dan halen we binnen de verf en verfborstels boven. Of dan is er tante Katrien die met leuke opdrachten afkomt en de jongens motiveert om een grote tekening met stoepkrijt te maken of een zo lang mogelijke schoenenketting. Deze week is ook de huiskapper langs geweest. Het eindresultaat mag er dan wel zijn, het tussenresultaat - waarmee ze toch een aantal dagen hebben rondgelopen - was iets minder. De tondeuse kon/mocht toen maar half werk verrichten...

Ik blijf mijn loop- en wandelschoenen aantrekken. En het doet deugd om tijdens de wandelingen met vriendinnen bij te kletsen. Kristoffel trekt zich op zijn vrije dagen terug in de (moes)tuin en bouwt samen met de jongens een insectenhotel. En als het even kan, nemen we op zondag de fiets. Vorige zondag bracht de 40km lange - maar koude - rit ons langsheen de woonwijken van Zeveneken, Lochristi en Beervelde. Vandaag fietsten we de andere kant op, richting Wetteren(-ten-Ede), Oosterzele en Melle. We verkenden prachtige boomkwekerijen, we reden langsheen velden en weilanden en fietsten het heuvelachtig landschap - dat de toegangspoort vormt tot de Vlaamse Ardennen - op en neer terwijl de zon onze snoet verwarmde. Iedereen geniet van de zondagse uitjes. De jongens vinden het heerlijk, ze praten honderduit en hebben geen tijd om zich te vervelen! Zelfs de tijd gaat dan sneller, zegt Joppe erbij.

Evident is het toch allemaal niet. We hebben ook momenten waarop het niet allemaal zo gemakkelijk gaat. De kinderen kunnen zich niet altijd uiten, maar gedrag zegt vaak meer dan woorden. Je merkt dat de corona crisis op hen begint te wegen. Ik wil hen zo graag zeggen dat alles goed komt en het allemaal snel weer normaal zal worden. Maar dat kan ik niet. We weten niet wat de komende weken of maanden ons zal brengen. Met momenten voelt het aan alsof we in een diepe put vallen, niet wetende wanneer we de bodem zullen bereiken. Maar misschien moeten we het anders zien: we zijn uit het dal aan het klimmen, niet wetende wanneer we het zonlicht zullen zien. Maar we zullen de zon zien!

Geschreven door Thuis.in.de.wereld